RIZOSPASTIS |
Από κυβερνητικά στελέχη και διάφορα παπαγαλάκια τους ακούγεται κάθε πιθανό και απίθανο επιχείρημα, όπως για την κοσμογονία που έρχεται για τους εργαζόμενους που τάχα «θέλουν να δουλέψουν δύο ώρες παραπάνω χωρίς πρόσθετη αμοιβή» ώστε να εργαστούν δύο ώρες λιγότερο μια επόμενη εργάσιμη μέρα. Μέχρι και 4ήμερη εργασία βάφτισε το νομοσχέδιο η κυβέρνηση, μήπως και κρύψει ότι πρόκειται για νομιμοποίηση της εργασιακής ζούγκλας που επικρατεί ειδικά για τη νέα βάρδια της εργατικής τάξης.
Ολα τα σφυριά χτυπάνε στον στρατηγικό στόχο του κεφαλαίου για μεγαλύτερη «ευελιξία», για περισσότερα εργαλεία ώστε να μειώνεται το «κόστος» εργασίας, να γίνεται πιο φθηνή η εργατική δύναμη, τον στόχο δηλαδή που υπηρετούν με συνέπεια όλες οι αστικές κυβερνήσεις. Είναι η στρατηγική που παρέχει τη δυνατότητα στους επιχειρηματικούς ομίλους να προσαρμόζουν χωρίς εμπόδιο την εργάσιμη μέρα στα μέτρα τους, με επώδυνες συνέπειες για τους εργαζόμενους.
Αυτές οι προβλέψεις άλλωστε, που «κουμπώνουν» με τις «βέλτιστες ευρωπαϊκές πρακτικές» έντασης της εκμετάλλευσης, προβλέπονται στα σχέδια «ανάκαμψης και ανθεκτικότητας» της ελληνικής οικονομίας, με βάση τα οποία το κεφάλαιο θα πάρει τον πακτωλό των δισεκατομμυρίων ευρώ από το Ταμείο Ανάκαμψης.
Χαρακτηριστικό για όλα αυτά είναι non paper που διακινεί η κυβέρνηση, που με 17 ερωτήσεις/απαντήσεις επιχειρεί να κατηχήσει τους εργαζόμενους για το πόσο ...φιλεργατικό και προοδευτικό είναι το αντεργατικό τερατούργημα που ετοιμάζει. Κεντρικό «μότο» του εν λόγω πονήματος, όπως και συνολικά της κυβερνητικής προπαγάνδας, είναι ότι αυτά που σκοπεύει να νομοθετήσει γίνονται ...για το καλό των εργαζομένων και μόνο. Ας δούμε ορισμένα χαρακτηριστικά παραδείγματα.
Για την κατάργηση του 8ωρου, η κυβέρνηση ισχυρίζεται πως «όχι μόνο δεν καταργείται αλλά αντίθετα θωρακίζεται και μπαίνει τάξη στις συνθήκες αυθαιρεσίας που παρατηρούνται στους χώρους εργασίας». Υποστηρίζει μάλιστα ότι «δίνεται η δυνατότητα στον εργαζόμενο, αν το θέλει ο ίδιος, να ρυθμίσει με αίτημά του τις ώρες εργασίας με βάση τις ανάγκες του», «χωρίς να έχει απώλεια στις αποδοχές του», μέχρι και «να δουλεύει 4 ημέρες την εβδομάδα»!
Τόσα ψέματα μέσα σε τόσο λίγες λέξεις. Τι δεν λέει η κυβέρνηση; Οτι στο σύστημα που ετοιμάζει, για να δουλέψει κάποιος εργαζόμενος 4ήμερο (ή να έχει αυξημένη άδεια) για κάποια περίοδο μέσα στον χρόνο, θα πρέπει την περίοδο που θα ισχύει το 10ωρο να ξεθεώνεται δουλεύοντας 50 ώρες (5ήμερο) ή 60 ώρες (6ήμερο) τη βδομάδα. Αν στον χρόνο αυτό προστεθεί και ο χρόνος μετακίνησης από και προς την εργασία, τότε στην πράξη δεν κάνει τίποτα άλλο από το να δουλεύει!
Αλήθεια, θα εξηγήσουν στους εργαζόμενους τι σημαίνει για τον ανθρώπινο οργανισμό, τις αντοχές του και την υγεία του, εργασία 60 και 70 ώρες τη βδομάδα κι αυτό για μια περίοδο τουλάχιστον 6 μηνών στη διάρκεια του χρόνου; Τι σημαίνει για την προσωπική και την οικογενειακή του ζωή, τις υποχρεώσεις του, τις ανάγκες ξεκούρασης, μόρφωσης, ψυχαγωγίας;
Οσο για τα ευφυολογήματα περί τετραήμερης εργασίας, που ρίχνει σαν επιχείρημα η κυβέρνηση, αφού αποφάσισε να «πουλήσει τρέλα» θα μπορούσε να γίνει και πιο ...γαλαντόμα. Γιατί δεν καθιερώνει τριήμερη εργασία, με 13,5 ώρες δουλειάς τη μέρα; Μάλιστα, τη στιγμή που με το ένα χέρι πλασάρουν το «πυροτέχνημα» του τετραήμερου, με το άλλο, στο ίδιο νομοσχέδιο, προωθούν για ψήφιση την αύξηση των ωρών για τις νόμιμες υπερωρίες στις 150 ώρες τον χρόνο, από 96 (μεταποίηση) και 120 (υπηρεσίες) σήμερα.
Η αλήθεια λοιπόν είναι ότι ο εργοδότης εμπλουτίζει το «μενού» που έχει στα χέρια του για να «τεντώνει» τον εργαζόμενο όσο και όποτε θέλει. Θα μπορεί δηλαδή τις μέρες «αυξημένης απασχόλησης» να έχει τον εργαζόμενο 10 ώρες στη δουλειά χωρίς να του δίνει πρόσθετη υπερωριακή αμοιβή, και την υπόλοιπη περίοδο, που - όπως λέει η κυβέρνηση - ο εργαζόμενος τυπικά θα έμπαινε σε «μειωμένη απασχόληση», θα μπορεί επιπλέον να τον «χώνει» μέχρι και σε 150 νόμιμες υπερωρίες τον χρόνο! Κάπως έτσι, αθροιστικά οι υπερωρίες μπορούν να ξεπεράσουν τις 350 στη διάρκεια ενός έτους, από τις οποίες θα πληρώνονται μόνο οι 150.
Στην υπηρεσία της παραπληροφόρησης που εξαπολύει η κυβέρνηση, αξιοποιεί και την «ψηφιακή επανάσταση». Οπως ισχυρίζεται, «το κλειδί εδώ είναι η ψηφιοποίηση», προβάλλοντας την «ψηφιακή κάρτα εργασίας μέσω της οποίας το ΣΕΠΕ θα παρακολουθεί σε πραγματικό χρόνο το ωράριο και την τήρησή του». Ετσι, λέει, «θωρακίζεται το 8ωρο» και καταπολεμούνται η «μαύρη εργασία» και οι «αδήλωτες υπερωρίες»!
Η κοροϊδία πάει σύννεφο. Η κυβέρνηση κόπτεται για το 8ωρο, που όμως το καταργεί και το κάνει 10ωρο. Κόπτεται για τις υπερωρίες και την πληρωμή τους, όταν αυτές με τον ίδιο νόμο δεν θα πληρώνονται... Ομως ένα πρώτο ερώτημα είναι: Αν όντως το «κλειδί» είναι η ψηφιακή κάρτα, τι τους εμποδίζει να την εφαρμόσουν για την αδήλωτη εργασία χωρίς να καταργείται το 8ωρο; Τι τους εμπόδισε τόσα χρόνια να το κάνουν, αφού η σχετική διάταξη υπάρχει ήδη και μέχρι τώρα δεν εφαρμόστηκε!
Οι εργάτες γνωρίζουν καλά την απάντηση. Την ομολογεί άλλωστε και η ίδια η κυβέρνηση στις ερωταπαντήσεις που μοιράζει: «Ας μην κρυβόμαστε: Σήμερα το 8ωρο και το 5ήμερο παραβιάζονται»! Γι' αυτό λοιπόν και η κυβέρνηση το καταργεί, για να μπορούν οι εργοδότες να είναι νόμιμοι πέρα για πέρα, και να μην... κατρακυλούν στην παρανομία.
Το πιο προκλητικό είναι ότι η κυβέρνηση μιλάει σαν ο εργοδότης και ο εργαζόμενος να είναι δύο ισότιμα μέρη. Σαν να μην υπάρχουν οι εργοδοτικοί εκβιασμοί που δουλεύουν στον «αυτόματο». Αλήθεια, ο εργαζόμενος που ξέρει ότι έχει να διαλέξει ανάμεσα στην απόλυση ή «μη ανανέωση της σύμβασης» από την εργοδοσία και στη μη δήλωση των υπερωριών του, τι θα επιλέξει;
Ενα επιπλέον «τυράκι» στο νομοσχέδιο είναι η εξίσωση των αποζημιώσεων απόλυσης των εργατοτεχνιτών με εκείνες των υπαλλήλων του ιδιωτικού τομέα, που λέει ότι θα φέρει η κυβέρνηση. Αλλά και εδώ οι εργαζόμενοι έχουν πολλά ράμματα για τη γούνα όλων διαχρονικά των κυβερνήσεων. Δεν ξεχνάνε για παράδειγμα ότι η κυβέρνηση της ΝΔ ήταν αυτή που σε συνέχεια προηγούμενου νόμου του ΠΑΣΟΚ, το 2012, μείωσε κατά 50% την αποζημίωση απόλυσης, ενώ «πάγωσε» και τον χρόνο προϋπηρεσίας για όσους εργαζόμενους τον Νοέμβρη του 2012 είχαν συμπληρώσει 16 χρόνια εργασίας στον ίδιο εργοδότη, καθεστώς που διατήρησε άθικτο και η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.
Αφού πρώτα έριξαν στα τάρταρα τις όποιες αποζημιώσεις κατοχύρωνε ένας εργαζόμενος σε περίπτωση απόλυσης, σήμερα τον καλούν να τους πει και ευχαριστώ για την εξίσωση ανάμεσα σε εργατοτεχνίτες και υπαλλήλους!
Η ουσία βέβαια είναι ότι όσο περνούν τα χρόνια η αποζημίωση είναι άγνωστη λέξη, ειδικά για τη νέα βάρδια των εργαζομένων. Η συντριπτική πλειοψηφία τους σήμερα δεν «στεριώνει» στον ίδιο εργοδότη, ώστε να κατοχυρώσει δικαίωμα αποζημίωσης σε περίπτωση που απολυθεί. Είναι τέτοια η «ευελιξία» στην αγορά εργασίας (π.χ. με τις μηνιαίες, τις τρίμηνες συμβάσεις κ.ο.κ.) που σύμφωνα με την «Εργάνη», ετησίως οι απολύσεις ξεπερνούν τα 2 εκατομμύρια! Το γεγονός αυτό, σε συνάρτηση με την αύξηση της δοκιμαστικής περιόδου από 2 μήνες σε 12, αποκλείουν ένα μεγάλο μέρος μισθωτών, υπαλλήλους ή εργατοτεχνίτες, από κάθε δυνατότητα αποζημίωσης όταν απολύονται από τις επιχειρήσεις.
«Η διάταξη που εισάγουμε για το προσωπικό που διασφαλίζει την ελάχιστη εγγυημένη λειτουργία προστατεύει τα δικαιώματα των πολιτών ως προς την παροχή ενός μίνιμουμ (33%) επιπέδου υπηρεσιών σε κρίσιμους κλάδους κατά τη διάρκεια απεργιακών κινητοποιήσεων», αναφέρει στο προπαγανδιστικό της παραλήρημα η κυβέρνηση. Μάλιστα, όπως διευκρινίζουν οι συντάκτες του νομοσχεδίου, αυτή η υποχρέωση των εργαζομένων πρέπει να εκπληρώνεται πέρα και από το «προσωπικό ασφαλείας» που έτσι κι αλλιώς υπάρχει.
Επομένως, η υποχρέωση για εργασία τη μέρα της απεργίας αντικειμενικά καταλαμβάνει ένα πολύ μεγάλο μέρος του προσωπικού. Ουσιαστικά η κυβέρνηση προωθεί τη μετατροπή της απεργίας σε μια συμβολική πράξη, ζηλεύοντας προφανώς εκείνες τις χώρες όπου ο «απεργός» πάει κανονικά στη δουλειά του φορώντας ...ένα περιβραχιόνιο. Στόχος είναι να απονευρώσει την απεργία, το πιο σημαντικό όπλο που έχει ο εργαζόμενος στην πάλη του.
Η επίθεση στο απεργιακό δικαίωμα με τον νέο νόμο συνοδεύεται και με νομικά μέτρα κατά των απεργών. Ετσι, προβλέπονται ποινές στα σωματεία και αποζημίωση στην εργοδοσία για «παράνομες» και «καταχρηστικές» απεργίες. Θα παρέχεται η δυνατότητα στον εργοδότη να διεκδικήσει αποζημίωση από τους απεργούς και τα συνδικάτα σε περίπτωση που μια κινητοποίηση κριθεί «παράνομη», «καταχρηστική» ή και τα δύο. Με δεδομένο ότι ήδη 9 στις 10 απεργίες κρίνονται «παράνομες» ή/και «καταχρηστικές» από τα δικαστήρια, η πρόβλεψη αυτή σημαίνει οικονομική εξόντωση των συνδικάτων και μια «δαμόκλειο σπάθη» που θα επικρέμαται μόνιμα πάνω από τα κεφάλια των απεργών.
Αλλά ακόμα και πριν φτάσουμε στην απόφαση για απεργία, η κυβέρνηση θεσπίζει νέα εμπόδια. Ενα απ' αυτά είναι η εφαρμογή της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας για την πραγματοποίηση απεργίας, η οποία θα συνδυάζεται με τη διάταξη για υποχρεωτική συμμετοχή στη Γενική Συνέλευση που αποφασίζει απεργία από τουλάχιστον το 50%+1 των οικονομικά ενεργών μελών του πρωτοβάθμιου συνδικάτου, όπως είχε ψηφίσει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Οση προπαγανδιστική χρυσόσκονη κι αν ρίξει η κυβέρνηση στο νομοθετικό έκτρωμα που φέρνει, η δυστοπία που περιμένει ειδικά τους νέους εργαζόμενους, αν ψηφιστεί, δεν κρύβεται. Η εργασιακή ζούγκλα νομιμοποιείται, μέσα από την καθιέρωση της δουλειάς όσο, όπως, όποτε και από όπου θέλει ο εργοδότης.
Ο πιο «ανταγωνιστικός εργαζόμενος», που παραγγέλνει το κεφάλαιο και «μοντάρει» η κυβέρνηση, θα είναι αυτός που μετά από «ατομική διαπραγμάτευση» θα δουλεύει 10ωρα χωρίς πρόσθετη αμοιβή. Που μετά, πάλι «ξεμοναχιασμένος» απέναντι στον εργοδότη του και με τον κίνδυνο της ανεργίας να παραμονεύει, θα φορτώνεται τις δεκάδες ώρες απλήρωτων υπερωριών όποτε «το έχει ανάγκη η επιχείρηση». Κι όταν μπροστά σ' αυτόν τον εφιάλτη αποφασίσει να διαμαρτυρηθεί, θα πρέπει να ξεπεράσει το ηλεκτρονικό φακέλωμα του «συνδικαλιστικού μητρώου» και των «ηλεκτρονικών ψηφοφοριών». Αν αποφασίσει μάλιστα να απεργήσει, θα πρέπει να ξεπεράσει τους σκοπέλους που βάζουν οι νόμοι της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ...
Κάθε επιχείρημα της κυβέρνησης, με το οποίο στηρίζει το νομοσχέδιο για τη 10ωρη εργασία, προσθέτει και επιπλέον λόγους για να το πολεμήσουν ειδικά οι νέοι εργαζόμενοι, οργανωμένα και αποφασιστικά, μέσα από τα σωματεία τους, με αφετηρία τη μαζική συμμετοχή στην πανελλαδική πανεργατική Πρωτομαγιάτικη απεργία στις 6 Μάη. Εκεί θα δοθεί η πρώτη απεργιακή απάντηση στις «ανατροπές του αιώνα», όπως δίκαια τις ονομάζουν οι εργαζόμενοι και τα συνδικάτα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου