Ανοιχτές θύρες

 

Κατά τη συνάντησή του με τη διοίκηση του Οργανισμού Λιμένος Αλεξανδρούπολης, ο τομεάρχης Αμυνας του ΣΥΡΙΖΑ, Θ. Δρίτσας, ανέφερε πως ο ΣΥΡΙΖΑ «αντιτίθεται (...) στην πλήρη στρατιωτικοποίηση του λιμένα» και ότι «προτάσσει την εμπορική αξιοποίησή του». Οσο κι αν ψάξαμε, δεν βρήκαμε ούτε μία αναφορά στο ΝΑΤΟ ή στους Αμερικανούς. Λες και το λιμάνι «στρατιωτικοποιείται» αφ' εαυτού του (!) και όχι στη βάση Συμφωνιών που έχουν διαπραγματευθεί και υπογράψει με τις ΗΠΑ η σημερινή και η προηγούμενη κυβέρνηση. Αφού όμως ο ΣΥΡΙΖΑ δηλώνει αντίθετος με την «πλήρη στρατιωτικοποίηση» του λιμανιού, υποθέτουμε ότι δεν έχει κανένα πρόβλημα με τη ...«μερική». Το ίδιο επιχείρημα άλλωστε διακινεί η πρεσβεία, αλλά και η κυβέρνηση, για να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις από το ξεφύτρωμα μίας ακόμα αμερικανοΝΑΤΟικής βάσης σε ελληνικό έδαφος. Λένε λοιπόν ότι δεν πρόκειται για «μόνιμη βάση», αλλά για αξιοποίηση του λιμανιού ως κόμβου κάθε φορά που απαιτείται η ανάπτυξη δυνάμεων στην περιοχή. «Οχι Γιάννης, Γιαννάκης» δηλαδή, αφού η Αλεξανδρούπολη και συνολικά η περιοχή μετατρέπεται σε ορμητήριο των ΑμερικανοΝΑΤΟικών και παράλληλα σε μαγνήτη επιθέσεων των ανταγωνιστών τους. Για όλα αυτά, φυσικά, ως συναυτουργός στο έγκλημα, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν βγάζει άχνα. Οσο για την «εμπορική αξιοποίηση» του λιμανιού, είναι κι αυτή στα πλάνα των Αμερικανών, που έχουν ρίξει μερικά από τα πιο βαριά επενδυτικά ονόματα στον διαγωνισμό για την πώλησή του, ενώ τα αμερικανικά κεφάλαια δεν λείπουν από τα μεγαλύτερα ενεργειακά πρότζεκτ που δρομολογούνται στην περιοχή και συνδέονται άμεσα με το λιμάνι. «Δύο στα δύο» λοιπόν για τον ΣΥΡΙΖΑ, που με τις δηλώσεις του «παραβιάζει ανοιχτές θύρες», εν προκειμένω ...της πρεσβείας.

Μουχλιασμένο τυρί

Για μία «πράσινη μετάβαση» που θα λειτουργήσει «για όλους» έκανε λόγο ο πρωθυπουργός, στη συνάντηση με τον Ευρωπαίο Επίτροπο Περιβάλλοντος, επαναλαμβάνοντας ότι από τις «πράσινες μπίζνες» θα βγουν εξίσου κερδισμένοι τα μονοπώλια και ο λαός. Ομως το τυρί στη φάκα έχει μουχλιάσει για όσους ζουν από πρώτο χέρι τις συνέπειες της «πράσινης μετάβασης», όπως οι κάτοικοι της Δυτικής Μακεδονίας. Πέρα από όλα τα άλλα, τα «πράσινα αρπακτικά», αξιοποιώντας τη νομοθεσία που έχει κοπεί και ραφτεί στα μέτρα τους απ' όλες τις κυβερνήσεις, έχουν καταθέσει αιτήσεις για εγκατάσταση ΑΠΕ σε εκτάσεις που καλύπτουν συνολικά 300.000 στρέμματα! Υπάρχουν μάλιστα αιτήσεις για εγκαταστάσεις ακόμα και μέσα σε λίμνες! Σε πολλές περιπτώσεις, οι αιτήσεις αυτές αφορούν εύφορες χορτολιβαδικές εκτάσεις, που μέχρι σήμερα χρησιμοποιούνται από τους κτηνοτρόφους της περιοχής. Μέχρι και η συνένοχη περιφερειακή διοίκηση - για τους δικούς της λόγους - διαμαρτύρεται τώρα ότι έργα γίνονται «χωρίς σχεδιασμό» και ότι θέτουν σε κίνδυνο ακόμα και κρίσιμες εγγειοβελτιωτικές παρεμβάσεις που έχει ανάγκη η περιοχή. Ολα αυτά δεν είναι αποτέλεσμα μόνο της «πράσινης μετάβασης», που αποτελεί το νέο Ελντοράντο για τα κέρδη των μονοπωλίων, αλλά και της διαχρονικής πολιτικής εμπορευματοποίησης της γης, που αλλάζει χρήση ανάλογα με το κατά πού φυσάει ο άνεμος του καπιταλιστικού κέρδους, επιβεβαιώνοντας ότι η ανάπτυξη με αυτό το κριτήριο δεν μπορεί να συναντηθεί πουθενά με τα λαϊκά συμφέροντα και τις ανάγκες.

Πλασιέ

Με αισχρό αντικομμουνισμό, ο δήμαρχος Καβάλας υπερθεμάτισε ως προς τις δηλώσεις που είχε κάνει πρόσφατα ο υπουργός Αμυνας για τα «κοινά οράματα» της στρατιωτικής συνεργασίας Ελλάδας - ΗΠΑ. Οπως είπε στο Δημοτικό Συμβούλιο, σε συνεδρίαση για την Ελληνοαμερικανική Συμφωνία, «ευτυχώς σε κάποιες περιπτώσεις χύσαμε το αίμα μας με τους Αμερικάνους, διότι αλλιώς θα ήμασταν σαν τη Βουλγαρία ή σαν την Αλβανία». «Ευτυχώς», λοιπόν, που η Ελλάδα γίνεται πολεμικό ορμητήριο στα σχέδια των ΑμερικανοΝΑΤΟικών και «κλειδώνει» στα σκόπευτρα των αντιπάλων τους. «Ευτυχώς» που η εμπλοκή της χώρας στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και τους ανταγωνισμούς δυναμιτίζει τα κυριαρχικά δικαιώματα και γκριζάρει το μισό Αιγαίο. «Ευτυχώς» που οι ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις, αντί να προσανατολίζονται και να εκπαιδεύονται στην άμυνα της χώρας, στέλνονται για ευρωατλαντικές αποστολές στη Σαουδική Αραβία, στο Σαχέλ και όπου αλλού επιβάλλουν τα συμφέροντα της αστικής τάξης και των συμμάχων της. Παρεμπιπτόντως, την ίδια ώρα που λέγονταν αυτά στην Καβάλα, «η ταξιαρχία του διαβόλου» της 1ης Μεραρχίας Πεζικού του αμερικανικού στρατού ασκούνταν στο γειτονικό Πετροχώρι Ξάνθης. Πρόκειται για τη γνωστή Μεραρχία με την προσωνυμία «Η ματωμένη πρώτη», που «καθάρισε το έδαφος» για τις επεμβάσεις σε Κορέα, Βιετνάμ, Βοσνία, Γιουγκοσλαβία (Κόσοβο), Ιράκ και Αφγανιστάν. Μάλιστα, το 2003, η διοίκησή της εγκαταστάθηκε στην Τουρκία και συντόνισε την εισβολή στο Βόρειο Ιράκ. Εναν τέτοιο ρόλο επιφυλάσσουν οι ΑμερικανοΝΑΤΟικοί για την Ανατολική Μακεδονία και τη Θράκη, με τις πλάτες της κυβέρνησης, των άλλων αστικών κομμάτων, αλλά και των εκπροσώπων τους σε δήμους και Περιφέρειες, που λειτουργούν ως τοπικοί πλασιέ των ιμπεριαλιστικών σχεδίων, καταθέτοντας με κάθε ευκαιρία διαπιστευτήρια αντικομμουνισμού.

Αναλώσιμοι

Το συμβάν με τους τρεις σοβαρούς τραυματισμούς - δύο τεχνικών και ενός κασκαντέρ - στα γυρίσματα της χολιγουντιανής ταινίας «Αναλώσιμοι», στη Θεσσαλονίκη, επιβεβαιώνουν με τον πιο τραγικό τρόπο ότι όπου λαλούν πολλά κοκόρια για την «εξωστρέφεια» της οικονομίας, οι εργαζόμενοι και ο λαός θα πρέπει να κρατούν μικρό καλάθι. Ο τομέας των οπτικοακουστικών παραγωγών, στον οποίο η σημερινή και η προηγούμενη κυβέρνηση είχαν επενδύσει πολλά, «προικίστηκε» με μια ατελείωτη λίστα διευκολύνσεων και προνομίων σε μεγάλους πολυεθνικούς ομίλους του θεάματος, προκειμένου να επιλέξουν τη χώρα μας για τα γυρίσματα των ταινιών τους. Οπως αποδεικνύεται όμως, πίσω από τη βιτρίνα των διεθνών παραγωγών η πραγματικότητα της εργασιακής ζούγκλας παραμένει ίδια και χειρότερη για τους χιλιάδες τεχνικούς και το υπόλοιπο προσωπικό: Εντατικοποίηση στο «φουλ», χαμηλοί μισθοί, ανύπαρκτα μέτρα ασφάλειας, τρεχαλητό για να προλάβουν τα εξαντλητικά χρονοδιαγράμματα. Ολα αυτά είναι που διαμορφώνουν το έδαφος και για τα εργατικά «ατυχήματα», πολλά από τα οποία με τη σοβαρότητα που είδαμε στη Θεσσαλονίκη. Γιατί σε τελική ανάλυση, οι πραγματικοί αναλώσιμοι για τους επιχειρηματικούς ομίλους είναι οι εργαζόμενοι, τα δικαιώματα και οι ανάγκες τους, που δεν χωράνε σε κανένα «σενάριο» της ανάπτυξης για τα κέρδη του κεφαλαίου.

Ριζοσπάστης