Θυμίζουμε ενδεικτικά τον νόμο Βενιζέλου το 2002, για το ηλεκτρονικό εισιτήριο, που θα προσωποποιούσε τάχα τις ευθύνες για τυχόν επεισόδια και γι' αυτό θα δρούσε προληπτικά. Με τον ίδιο νόμο προβλεπόταν η εγκατάσταση καμερών τουλάχιστον στα γήπεδα της Α΄ Εθνικής. Με τον νόμο Ορφανού το 2006, θεσπίστηκε το «ιδιώνυμο», βάσει του οποίου οδηγούνταν στη φυλακή όλοι όσοι συλλαμβάνονταν για επεισόδια στα γήπεδα. Δύο χρόνια αργότερα καταργήθηκε. Το 2012 το «ιδιώνυμο» επανήλθε στον νόμο Γερουλάνου - Μπιτσαξή, με προϋποθέσεις, ενώ στον νόμο Κοντονή, του 2015, προβλεπόταν ότι η επιβαλλόμενη ποινή μπορεί να ξεπεράσει το ανώτατο όριο, αν ο δράστης χρησιμοποιήσει όπλο, ή αν εκδηλώσει ρατσιστική συμπεριφορά, ανάλογα με τη βαρύτητα των πράξεών του. Με τον νόμο του 2015 απαγορεύθηκε η συμμετοχή οποιασδήποτε ομάδας σε γήπεδα που δεν έχουν κάμερες και χωρίς να υπάρχει ηλεκτρονικό/ονομαστικό εισιτήριο.
Με άλλα λόγια, όλα αυτά τα χρόνια υπήρξε αυστηροποίηση των ποινών, πάρθηκαν κατασταλτικά μέτρα - που σε πολλές περιπτώσεις αξιοποιούνται από το κράτος και για την περαιτέρω περιστολή λαϊκών ελευθεριών - ενώ οι κυβερνήσεις διαφήμιζαν διαχρονικά τη συνεργασία των ΠΑΕ στην προσπάθεια «να μπουν κανόνες». Κι όμως, τα επικίνδυνα και νοσηρά φαινόμενα παραμένουν. Γιατί κανένας απ' αυτούς τους νόμους δεν ήθελε και δεν μπορούσε να αγγίξει την ουσία του προβλήματος και να καταπολεμήσει τις πραγματικές αιτίες: Τα ισχυρά επιχειρηματικά συμφέροντα που κινούν τα νήματα του εμπορευματοποιημένου αθλητισμού. Οι παρεμβάσεις όλων των κυβερνήσεων ήταν «τόσο όσο» για να περιφρουρήσουν το «προϊόν» των μεγαλοεπιχειρηματιών και των χορηγών από την απαξίωση, κάθε φορά που το καπάκι του υπονόμου άνοιγε και η δυσοσμία προκαλούσε γενικευμένες αντιδράσεις. Το ίδιο ισχύει και με τις εξαγγελίες της σημερινής κυβέρνησης, μετά τον σάλο που προκάλεσε η δολοφονία του 19χρονου Αλκη και ενώ έχουν προηγηθεί πάμπολλα περιστατικά οπαδικής βίας, που κρύφτηκαν κάτω από το χαλί απλά και μόνο επειδή δεν υπήρξε νεκρός.
Ολοι αυτοί που τώρα κόπτονται για τη δολοφονία του 19χρονου και για τη «βία των γηπέδων», παριστάνουν τους ανήξερους για τον τρόπο που «χτίζονται» οι οπαδικοί στρατοί για την περιφρούρηση ισχυρών επιχειρηματικών συμφερόντων, αλλά και στον μεταξύ τους ανταγωνισμό, με τον μανδύα της «αγάπης για την ομάδα». Κάνουν πως δεν ξέρουν για τις σχέσεις των προέδρων και των χορηγών των ΠΑΕ με τους συνδέσμους, για τις σχέσεις αυτών των στρατών με φασιστικές - ακροδεξιές ομάδες, όπως για άλλη μια φορά αναδείχτηκε με αφορμή τις επιθέσεις σε ΕΠΑΛ της Δυτικής Θεσσαλονίκης. Κάνουν πως δεν άκουσαν ποτέ για την αξιοποίηση τέτοιων επικίνδυνων μηχανισμών ενάντια στο εργατικό - λαϊκό κίνημα και στις πιο πρωτοπόρες δυνάμεις του. Και βέβαια, καμία κυβέρνηση μέχρι τώρα δεν δέχτηκε τις προτάσεις του ΚΚΕ για υπαγωγή των αθλητικών ΑΕ στο υπουργείο Ανάπτυξης και για την απαγόρευση της συμμετοχής τους στις λίστες του στοιχήματος.
Η υποκρισία τους είναι προκλητική. Τα φαινόμενα της οπαδικής βίας καλλιεργούνται και αναπαράγονται στο έδαφος του εμπορευματοποιημένου αθλητισμού, εκεί όπου κυριαρχούν οι παράγοντες, τα κυκλώματα, η διαπλοκή ισχυρών επιχειρηματικών συμφερόντων με το κράτος, το «ξέπλυμα» και η σαπίλα. Ολα αυτά που υπήρχαν και πριν από τον άδικο χαμό του Αλκη, συνεχίζουν να υπάρχουν και θα υπάρχουν όσο οι πραγματικές αιτίες που τα γεννούν δεν ξεριζώνονται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου