Πλυντήρια...

 

Φωτό από συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου

Πηγή: Eurokinissi

Το πλυντήριο όλων των παλιών «καλών» στελεχών των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, που κάνει αυτές τις μέρες ο ΣΥΡΙΖΑ, στην προσπάθειά του να διεμβολίσει παραπέρα το χώρο της λεγόμενης «κεντροαριστεράς», δεν αφορά μόνο τα αλισβερίσια και τα πέρα - δώθε στις «κορυφές» της σοσιαλδημοκρατίας, τα οποία αποτελούν έτσι κι αλλιώς καθρέφτη της σαπίλας του αστικού πολιτικού συστήματος.

Όλα αυτά επιχειρείται να αποκρυσταλλωθούν και σε μια σειρά από ψεύτικα και εκβιαστικά διλήμματα, που έχουν ως στόχο να εγκλωβίσουν ξανά το λαό στη λογική του τάχα «μικρότερου κακού», που αποδεικνύεται κάθε φορά το ίδιο και μεγαλύτερο κακό για τον ίδιο.


Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι στις τοποθετήσεις τους τόσο τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ που μετακινούνται τώρα στον ΣΥΡΙΖΑ, όσο και αυτοί που επιχειρούν να παίξουν το ρόλο «γέφυρας» ανάμεσα στις διάφορες δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας, υπογραμμίζουν ότι τώρα παραμερίζουν τις υπαρκτές ή κατά βάση ανύπαρκτες διαφορές τους με τον ΣΥΡΙΖΑ, για να στοιχηθούν μαζί του στην προσπάθεια να διαμορφωθεί ένας «προοδευτικός» πόλος, που θα σταθεί εμπόδιο τάχα στη «συντήρηση» και την ακροδεξιά.

Ούτε βέβαια είναι τυχαίο ότι τα κυβερνητικά στελέχη, απευθυνόμενα και προς τη ΝΔ, αλλά και πιέζοντας τις υπόλοιπες δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας, λένε ότι τώρα το αστικό πολιτικό παιχνίδι, που έχει για κλωτσοσκούφι τον λαό, αλλάζει «πίστα». Και ότι από τα ψεύτικα δίπολα των «μνημονιακών» και «αντιμνημονιακών», που πλέον ξεθώριασαν, αφού όλοι τους αποδείχτηκαν μνημονιακοί, πρέπει να περάσει σε νέες παγίδες εγκλωβισμού.

Θα ήταν βέβαια για γέλια, αν δεν ήταν επικίνδυνη και δηλητηριώδης η προσπάθεια να παρουσιαστούν ότι αποτελούν το... προοδευτικό όλοι εκείνοι που επί τέσσερα χρόνια εφάρμοσαν ως «βασιλικότεροι του βασιλέως» τα μνημόνια και τα υπόλοιπα αντιλαϊκά μέτρα προς όφελος του κεφαλαίου, μαζί με διάφορα απολειφάδια των προηγούμενων αντιλαϊκών κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ - ΝΔ. Όλοι αυτοί που σήκωσαν και σηκώνουν τη σημαία του κεφαλαίου, των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και που τώρα εμφανίζονται ως «αντίβαρο» τάχα στη «συντηρητική» και την ακροδεξιά εκδοχή της ίδιας πολιτικής.

Το πόσο κάλπικη, άλλωστε, είναι η διαχωριστική γραμμή στο δίλημμα «πρόοδος - συντήρηση», που διαπερνά όλες αυτές τις διεργασίες στο πολιτικό σύστημα, έχουν τη δυνατότητα να το διαπιστώσουν και από την ίδια τους την πείρα οι εργαζόμενοι και ο λαός.

Για παράδειγμα, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που ανέδειξε και ο «Ριζοσπάστης», όπου πρώην υποψήφιοι της ΝΔ στην Τοπική Διοίκηση βρίσκουν στέγη σε δημοτικά ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ, με ολίγον από ΠΑΣΟΚ, στη βάση της κοινής στρατηγικής, για ανάδειξη της Τοπικής Διοίκησης σε «μοχλό» της περιφερειακής ανάπτυξης.

Ενώ και στο συνδικαλιστικό κίνημα, οι δυνάμεις όλων των αστικών κομμάτων δεν διστάζουν να παραμερίσουν τη μάχη της καρέκλας για να δώσουν ενιαία τη μάχη ενάντια στον κοινό αντίπαλο κυβέρνησης - εργοδοσίας - εργατοπατέρων: Τις ταξικές δυνάμεις και τον αγώνα που δίνουν για την ανασύνταξη του κινήματος. Ειδικά στο πρόσφατο Συνέδριο της ΟΙΥΕ, η «προοδευτικότητα» όλων έλαμψε στα πρόσωπα των κουμπουροφόρων μπράβων που κουβάλησε η διοίκηση για να νομιμοποιήσει τη νοθεία και την ωμή παρέμβαση της εργοδοσίας στα συνδικάτα.

Ο λαός δεν έχει τίποτα να περιμένει από τέτοιες ψεύτικες διαχωριστικές γραμμές, που έτσι κι αλλιώς είναι «χαραγμένες στην άμμο» της πολιτικής του κεφαλαίου όπου στέκονται όλοι μαζί, και γι' αυτό τις παίρνει το κύμα. Όσο και να ψάξει, δεν θα βρει διαφορές ανάμεσα σε «προοδευτικούς» και «συντηρητικούς» υπερασπιστές του κεφαλαίου. Μπορεί όμως να κάνει εκείνος τη διαφορά με ένα ΚΚΕ ακόμα πιο ισχυρό παντού και δυναμώνοντας τον δικό του αγώνα για να ικανοποιηθούν οι ανάγκες του σε σύγκρουση με το κεφάλαιο και τα κόμματά του.

Το άρθρο αυτό αναδημοσιεύεται από την στήλη «Η Άποψή μας» του Ριζοσπάστη της Τρίτης 26 Φλεβάρη 2019.

902gr