Καπνός...

 

Από πρόσφατη εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ στο Γαλάτσι

Πηγή: Eurokinissi

Το επιχείρημα ότι η «Προοδευτική Συμμαχία» του ΣΥΡΙΖΑ «συγκροτεί την πολιτική σύγκρουση μεταξύ αριστεράς και δεξιάς» γίνεται «καπνός» από την ίδια την πραγματικότητα. Πάρα το ότι ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ φουσκώνουν και το παραμικρό, για να δικαιολογήσουν την κάλπικη δικομματική τους αντιπαράθεση, δεκάδες στοιχεία έρχονται να δείξουν την ουσιαστική στρατηγική σύμπλευση που υπάρχει μεταξύ τους.

Μετά τις θετικές αντιδράσεις του πρώην προέδρου της ΝΔ και επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου της, Ευ. Μεϊμαράκη, για το ενδεχόμενο ο Αλ. Τσίπρας να είναι υποψήφιος για το Νόμπελ Ειρήνης με αφορμή τις «Πρέσπες», ήρθε και η τοποθέτηση της Ντ. Μπακογιάννη, που θύμισε, κάνοντας μάλιστα ακόμα πιο λιανά, ότι το ενδεχόμενο κυβέρνησης «μεγάλου συνασπισμού», δηλαδή ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ το 2015, δεν ήταν κάποιο σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Αλλωστε, μαζί ψήφισαν το τρίτο μνημόνιο, που πρόσθεσε μέτρα πάνω στα μέτρα, τσακίζοντας εργατικά - λαϊκά δικαιώματα.


Θυμίζουμε όμως και παλιότερες τοποθετήσεις, όπως αυτή του υπουργού του ΣΥΡΙΖΑ Γ. Σταθάκη ότι «σχεδόν το σύνολο των νομοσχεδίων που έχει φέρει η κυβέρνηση τους πρόσφατους μήνες ψηφίζονται με πολύ ευρεία πλειοψηφία», αφού, όπως είπε, «αναγκάζεται και η ΝΔ να τα ψηφίζει». Και πράγματι έτσι είναι: Από το τρίτο μνημόνιο μέχρι την εφαρμογή του μνημονιακού νόμου Βρούτση (πλέον Αχτσιόγλου) για τον κατώτατο μισθό, και από την επιδότηση των φαρμακοβιομηχάνων μέχρι τους νόμους για την παράδοση αιγιαλών στα επιχειρηματικά συμφέροντα, για την «εθελοντική φορολογία» των εφοπλιστών και για τη μείωση των φόρων στα επιχειρηματικά κέρδη. Γι' αυτό άλλωστε στελέχη της ΝΔ, μην μπορώντας να κρύψουν την αμηχανία τους, συχνά - πυκνά λένε με στόμφο ότι καλωσορίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ στη λογική τους.

Η συναίνεση που αποτυπώνεται εκφράζει συμφωνία σε μέτρα που τονώνουν την καπιταλιστική ανάπτυξη και όχι συγκυριακές συμφωνίες σε μεμονωμένες μεταρρυθμίσεις, όπως υποστηρίζει η κυβέρνηση.

Δεν αρκούν όμως αυτά, αλλά έρχονται η ανακατωσούρα και τα ατέλειωτα σούρτα - φέρτα στελεχών των ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ - ΚΙΝΑΛ. Αντιμνημονιακοί γίνονται μνημονιακοί, «δεξιοί» βαφτίζονται «αριστεροί», πρώην «συντηρητικοί» γίνονται «προοδευτικοί», διαμορφώνοντας μια κατηγορία «πολιτικών γυρολόγων», όπως τους λέει ο λαός μας. Το πανηγύρι μεταγραφών είναι ακόμα μεγαλύτερο σε δημοτικούς και περιφερειακούς συνδυασμούς ενόψει των εκλογών της 26ης Μάη, με τα παντρολογήματα μεταξύ τους να ζαλίζουν. Από διάφορους δήμους της Αττικής μέχρι τα Δωδεκάνησα, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ στηρίζει υποψηφίους των ΝΔ και ΚΙΝΑΛ, και από την Κρήτη μέχρι τη Δυτική Ελλάδα και τη Θεσσαλία, όπου σχεδόν παντού συμπράττει με το ΚΙΝΑΛ. Βεβαίως δεν είναι τα «αυτοδιοικητικά κριτήρια», όπως λένε, ούτε μόνο οι πρόσκαιρες ατομικές ή καιροσκοπικές επιδιώξεις. Πάνω απ' όλα είναι η πλήρης ταύτισή τους στην εξής κατεύθυνση: Η Ευρωπαϊκή Ένωση δίνει την Οδηγία - η κυβέρνηση αποφασίζει - οι Περιφέρειες και οι δήμοι υλοποιούν, εξειδικεύουν και διαχειρίζονται την πολιτική στήριξης των σχεδίων των επιχειρηματικών ομίλων, σχεδίων βαθιά αντιλαϊκών.

Η εικόνα αυτή θα ήταν λειψή αν δεν περιλάμβανε την απόλυτη συνταύτιση ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ στους αμερικανοΝΑΤΟικούς ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και την κοινή τους αγωνία για το πώς η Ελλάδα θα παίξει ρόλο σημαιοφόρου σ' αυτούς. Κάθε φορά που ο λαός βλέπει έναν υπουργό του ΣΥΡΙΖΑ να τσακώνεται με τον επίδοξο αντικαταστάτη του από τη ΝΔ, δεν μπορεί να ξεχνά ότι όλους μαζί τους «ευλογεί» κάθε τόσο ο πρέσβης των ΗΠΑ, επιβραβεύοντάς τους μάλιστα για την «προσήλωσή» τους στο στόχο να γίνει η Ελλάδα καλολαδωμένος «μεντεσές» των γεωπολιτικών τους σχεδιασμών. Γι' αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ μετατρέπει όλη τη χώρα σε βάση του ΝΑΤΟ και η ΝΔ γκρινιάζει ότι της παίρνει την «μπουκιά από το στόμα».

Τι μένει λοιπόν στο λαό; Σε όλο αυτό το σκηνικό η σταθερότητα και η συνέπεια του ΚΚΕ, που αναγνωρίζονται πλατιά από το λαό, αποδεικνύεται ότι έχουν βαθύτερο περιεχόμενο. Είναι συνέπεια και σταθερότητα με κριτήριο τα συμφέροντα της μεγάλης πλειοψηφίας, των εργαζομένων, των νέων, των γυναικών, των επαγγελματιών, των αγροτών. Είναι συνέπεια και σταθερότητα στην προοπτική ότι ο λαός μπορεί και πρέπει να αγωνιστεί για να γίνει ο ίδιος αφεντικό στην οικονομία, να συγκροτήσει τη δικιά του εξουσία. Με αυτό το κριτήριο στέκεται απέναντι σε πολιτικές, κόμματα, κυβερνήσεις, τοπικές διοικήσεις, ως αντιπολίτευση για λογαριασμό αυτών των συμφερόντων. Γι' αυτό, το ΚΚΕ το χωρίζει άβυσσος με τη σαπίλα του πολιτικού συστήματος, από το οποίο όπως βλέπουμε αυτές τις μέρες αναδίνεται δυσωδία από τη σκανδαλολογία και τις οργανικές διασυνδέσεις πολιτικών κομμάτων με επιχειρηματικά συμφέροντα. Γι' αυτό, το ΚΚΕ είναι η μόνη ψήφος που ξέρεις πού θα βρεθεί την επόμενη μέρα, ότι τη δύναμη που δίνεις δεν θα την βρεις απέναντί σου αλλά θα επιστρέψει ως συμβολή στο εργατικό - λαϊκό κίνημα, ως ενίσχυση της μόνης φιλολαϊκής διεξόδου. Γι' αυτό, με ισχυρό το ΚΚΕ παντού μπορεί να γίνει η πραγματική διαφορά υπέρ των λαϊκών συμφερόντων.

Το άρθρο αυτό αναδημοσιεύεται από την στήλη «Η Άποψή μας» του Ριζοσπάστη της Παρασκευής 19 Απρίλη 2019.

902.gr