Γουρουνιές

Είχαν δίκιο οι αρχαίοι που έλεγαν «εξ όνυχος τον λέοντα». Αρκεί να νιώσεις το νύχι για να καταλάβεις σε τι είδους ζώο ανήκει.

 

Ετσι, κάτω από τη φαινομενικά επιδερμική ξιφομαχία για τα σουβλάκια τα χοιρινά έξω από τις δομές - κλουβιά των προσφύγων κρύβεται, δυστυχώς, ένας viral εύπεπτος δήθεν λογικοφανής, πασπαλισμένος με εθνολαογραφικές μπουρδολογίες και ναρκισσισμό τοπικών παραγοντίσκων, άντε και εκλεγμένων. Στην πραγματικότητα, είναι το γλίστρημα μιας κοινωνίας προς το λάιτ χρυσαυγιτισμό, που μπορεί να πλασαριστεί ευκολότερα στις μάζες, να γενικευτεί και να φτιάξει όλον εκείνο τον πολτό, από τον οποίο θα ξεμυτίσουν την κατάλληλη στιγμή οι νέοι φυρερίσκοι και τα χαβαλεδιάρικα «εγέρθητου».

Ως γνωστόν, ο άνθρωπος είναι παμφάγο ζώο. Ως έλλογο ον όμως είναι και σαδιστικό και επαρκώς πονηρό, ώστε να φτιάχνει σχήματα λόγου, σαν κι αυτά που επικαλέστηκε ο τελευταίος απολογούμενος στη μακρά δίκη της Χρυσής Αυγής. Μπορείς να σπάσεις τη μύτη του Εβραίου, του μουσουλμάνου, του κομμουνιστή, του ξένου, με ένα καδρόνι, μια σιδερογροθιά ή να τον ξεκοιλιάσεις με μια μαχαιριά σαν του Ρουπακιά.

 

Μπορείς όμως και να του σπάσεις τη μύτη και να τον κάνεις να ξεράσει τα ίδια του τα άντερα, άμα τον έχεις πεινασμένο, να τσικνίζεται από τα σουβλάκια, στο όριο της τρομοκρατημένης πείνας του μέχρι του σημείου που να εξεγερθεί, γιατί αυτός είναι ο απώτερος σκοπός, ώστε να μπορείς να τον χτυπήσεις νόμιμα και... φυσιολογικά, υπερασπιζόμενος στην πραγματικότητα τη συμπεριφορική γουρουνιά κι όχι τη νοστιμιά του χοιρινού.

Σ' αυτήν την πολιτική - σουβλάκι θέλει πολλή προσοχή η διαφορά ανάμεσα στο ψήσιμο και στο ψηστήρι. Οταν οι ενώσεις Μακεδόνων, κάτι γκρουπούσκουλα που δεν έχουν σχέση ούτε με την ένωση ούτε με τη Μακεδονία, αλλά ομολογούν ότι θέλουν απλώς μια χάπενινγκ πρωτοτυπία, καταφέρνουν να μπουν ως ψηφοφόροι και να υπαγορεύουν επικοινωνιακές πολιτικές στα χρυσά μικροαστικά βουλευτόπαιδα, κι απ' την άλλη έρχονται οι ψυχοπονιάρηδες κοινωνιστές, που θεωρούν ογκόλιθους του πνεύματος τους Ζίζεκ και καβαλάρηδες της σοσιαλδημοκρατικής αποκάλυψης κάτι χοντροπληρωμένους μηκυάδες, τότε το πράγμα χοντραίνει. Η πολιτική σκέψη γλιστράει στη γλίτσα του φαίνεσθαι, έτσι που ο δρόμος για την αστική εξουσία να στρώνεται με πτώματα εκ του ασφαλούς μιας Ιστορίας που θα γράφεται από παρέες κι όχι από λαούς.

 

Κι έτσι στον ιδεολογικό ζωολογικό μας κήπο, όπου ενδημούν χοίροι, παχιές, ισχνές, ιερές αγελάδες και μεταλλαγμένα vegan ή χορτοφαγικά ζόμπι, ο παμφάγος άνθρωπος γίνεται και ανθρωποφάγος και προσκυνάει το θηριοδαμαστή την κατάλληλη στιγμή της πείνας των πολλών και της βολής των λίγων.

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ