1. Η περιφρόνησή μου για
το καθεστώς δεν προλαβαίνει να συγκεντρώνει λόγους για να κάνει την
επανεμφάνισή της. Η χρήση χημικών και οι βιαιότητες κατά των
συνταξιούχων από τους νεάντερταλ των ΜΑΤ ήταν προορισμένες να σπείρουν
το φόβο σε όλους όσους από δω και στο εξής θα τολμούν να διαδηλώνουν
μπροστά στου Μαξίμου. Κοινή λογική: αν επιτίθενται στους γέροντες,
μπορεί κανείς να φανταστεί και τα υπόλοιπα που είναι διατεθειμένοι να
πράξουν. Η πεισματική επικύρωση της βίας εκ μέρους των Συριζαίων σε κάθε
διεκδίκηση των εργαζομένων δημιουργεί έναν φαύλο κύκλο στον οποίο
εγκλωβίζεται ο πρωθυπουργός, ώστε να αισθάνεται ήσυχος για να εκπροσωπεί
το ιδεώδες της Ευρώπης.
2.
Συχνά μια εικόνα ή μια φράση αποδυναμώνουν, εκμηδενίζουν κάθε συζήτηση,
κάθε ατέρμονη ανάλυση. Ακούσαμε από τον γέροντα συνταξιούχο, που
χτυπήθηκε από τα ΜΑΤ: «Δεν με νοιάζει καθόλου που με χτύπησαν,
περισσότερο φοβήθηκα για τα γυαλιά μου, μην πέσουν και σπάσουν, γιατί
δεν έχω χρήματα να αγοράσω άλλα».
3.
Δεν υπάρχει αμφίεση που να μη δοκίμασε ο Τσίπρας, κι όμως δεν κατάφερε
να ανακτήσει την αξιοπιστία του. Ενώ παίζει μόνος του θέατρο,
κεκλεισμένων των θυρών, έξω ο κόσμος καίγεται προσπαθώντας να μεταβάλει
τη μοίρα του.
4.
Αντί να χαιρόμαστε τους γέροντές μας, ευθυτενείς και όρθιους, αντί η
Πολιτεία να τους εξασφαλίζει μια ασφαλή και ήρεμη ζωή, τους κυνηγά στο
πεζοδρόμιο. Ενδεια πολιτισμού, την οποία οι Συριζαίοι προφανώς
συντηρούν. Κάθε πράξη βίας ενάντια σ' έναν απόμαχο της ζωής είναι πράξη
βίας ενάντια στον κάθε πατέρα, ενάντια στη μόνιμη πηγή σοφίας, είναι
ξεριζωμός από την ιστορία μας, από την ουσία από την οποία είμαστε
φτιαγμένοι. Η ζωή δεν είναι παρά ένα ίχνος στην άμμο που προλαβαίνουμε
να αφήσουμε πριν χαθεί από το κύμα της θάλασσας. Ας την προστατέψουμε
περισσότερο, όπως προσπάθησε ο ήρωας του βιβλίου «Μια εποχή με γλυκό
καιρό» του Μπράντμπερυ: «Μια μέρα, ενώ ο ήλιος κοντεύει να δύσει, ο
ήρωας καθώς περπατάει ρεμβάζοντας στην έρημη ακτή διακρίνει από μακριά
έναν μικρόσωμο γέρο που τριγυρίζει στην αμμουδιά μ' ένα μπαστούνι και
σχεδιάζει παράξενες μορφές. Είναι ο Πικάσο. Ο ήρωας τον καταλαβαίνει
όταν πηγαίνει πίσω του και βλέπει τα σχέδια στην άμμο. Παρακολουθεί
κρατώντας την αναπνοή του, με το φόβο μήπως σπάσει η μαγεία. Ο Πικάσο
απομακρύνεται και χάνεται. Ο άνθρωπός μας θα ήθελε να σώσει το έργο,
όμως η θάλασσα ανεβαίνει και καλύπτει την αμμουδιά» (από το βιβλίο του
Ουμπέρτο Εκο «Κήνσορες και θεράποντες», μετ. Εφης Καλλιφατίδη, εκδ.
«Γνώση»).
5.
Η νευρικότητα με την οποία η κυβέρνηση αποφάσισε να αποτυπώσει την
κυριαρχία της πάνω στους συνταξιούχους, φανερώνει ότι έχει απομονωθεί
από τον κόσμο. Εχει ωστόσο λάβει το μήνυμα πως έχουν τελειώσει τα λόγια
και άλλα λόγια και πως η μόνη σφαίρα δράσης που της απομένει είναι η
βία. Ο Τσίπρας εξαπάτησε τον ίδιο του τον εαυτό, γιατί πίστεψε ότι όλοι
είμαστε ίδιοι και όμοιοι, και ως εκ τούτου μπορεί ανά πάσα στιγμή να μας
παίζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου