Ξένα σύμβολα, εχθρικές σημαίες

 

 

Η απόπειρα πραξικοπήματος στην Τουρκία δεν αποτελεί παρά την συνθετική έκφραση ενός ρέοντος και ταυτόχρονα συγκρουσιακού γεωπολιτικού και οικονομικού πεδίου, στην δίνη του οποίου βρίσκεται το τουρκικό κράτος εδώ και αρκετό καιρό.Το γεγονός της απόπειρας κατάληψης της εξουσίας από ένα μέρος του τουρκικού στρατού, όπως και η αποτυχία της, συνιστούν την αποκάλυψη της συνέργειας τριών βασικών συνισταμένων :

⇒ Η πρώτη αφορά, στις εμμενείς ανακατατάξεις που διενεργούνται εντός της τουρκικής κοινωνίας και οι οποίες συνδέονται με την ανάδυση αντίρροπων δυνάμεων προς την εξουσία του Τ. Ερντογάν, που αναδύονται ενδυναμωμένες, εκ της αναβάθμισης του ρόλου του τουρκικού στρατού τόσο στην ένοπλη αντιπαράθεση με τους Κούρδους, όσο και με την διαρκή αντιπαράθεση με την Ρωσία.

⇒ Η δεύτερη συνδέεται με την εσφαλμένη εκτίμηση μιας μερίδας των ενόπλων δυνάμεων της Τουρκίας, πως η εσωτερική πολιτική αντιπαράθεση μπορεί να συνεχίσει να δρομολογείται στην τουρκική κοινωνία με όρους πραξικοπήματος, αγνοώντας πλήρως την λαϊκή ετυμηγορία που καλώς ή κακώς σε μεγάλο βαθμό συντάσσεται, με το υπόδειγμα κυβερνητικής εξουσίας που εκφέρει ο Τ. Ερντογάν.

⇒ Η τρίτη φορτίζεται αναφορικά με την δυστοκία ανάδυσης ενός πλειοψηφικού κοινωνικού και πολιτικού ρεύματος με εργατικά χαρακτηριστικά, που να αντιδιαστέλλεται με διττό τρόπο τόσο ως προς το ισλαμικό κοινωνικοπολιτικό μοντέλο εξουσίας που εκπροσωπεί το κόμμα του Τ. Ερντογάν, όσο και ως προς το κεμαλικό αφήγημα εξουσίας, που αν και αποδυναμωμένο, συνεχίζει να συνιστά το κυρίαρχο αντίπαλο δέος απέναντι στην ισλαμική πρωτοκαθεδρία.

Ξένα σύμβολα, εχθρικές σημαίες

Πρόδηλα, δεν μπορεί κάποιος να αναμένει από τους κόλπους μιας αντιπαράθεσης που διεξάγεται εντός του καθεστωτικού πολιτικού και οικονομικού συστήματος της Τουρκίας, να προκύψει με τρόπο μυθολογικό, ένα κοινωνικό κίνημα με εργατικό και επαναστατικό πρόσημο, ειδικά όταν τεράστιες μάζες του εργατικού πληθυσμού βρίσκονται εγκλωβισμένες στην διαχρονική διαμάχη ανάμεσα στο ισλαμικό και κεμαλικό υπόδειγμα εξουσίας.

Μια τέτοια προοπτική θα ήταν δυνατή, ως η δυνητική έκφραση απαγκίστρωσης του εργατικού και λαϊκού παράγοντα, από το γεωπολιτικό σκαρίφημα που οριοθετεί τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της μάχης που δίνει ο τουρκικός καπιταλισμός τόσο στο εξωτερικό σε μια προσπάθεια να εδραιωθεί ως μια διεθνής περιφερειακή ιμπεριαλιστική δύναμη ανάχωμα προς τον ρωσικό ιμπεριαλισμό, συνάπτοντας μια προνομιακή σχέση τόσο με την Ευρώπη όσο και με τις ΗΠΑ, όπως και στο εσωτερικό πεδίο στην ένοπλη αντιπαράθεση με τους Κούρδους, που επιστρέφει ως οιονεί καταστρατήγηση κάθε κοινωνικού και πολιτικού δικαιώματος, όπως και ως βίαιη καταστολή του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος που αγωνίζεται να υπάρξει εντός ενός καθεστώτος πολιτικής παρανομίας.

Σε αυτό το γεωπολιτικό, οικονομικό και πολιτισμικό ψηφιδωτό, το εργατικό και λαϊκό κίνημα βρίσκεται στους δρόμους, κατακερματισμένο και ταυτόχρονα εγκλωβισμένο, στον οριοθετημένο από τα καπιταλιστικά συμφέροντα πολιτικό ορίζοντα, κρατώντας στα χέρια του εχθρικές σημαίες , σηκώνοντας το βάρος ξένων συμβόλων, που με έντεχνη βία η κυρίαρχη εξουσία, τα προτάσσει ως τα μόνα σύμβολα, ως τις μοναδικές σημαίες.

Η ταυτόχρονη απόρριψη του δυτικότροπου κεμαλικού μοντέλου εξουσίας, όπως και του ισλαμικού υποδείγματος καπιταλιστικής ανάπτυξης, συνιστά δύσκολη επιλογή, αλλά είναι η μόνη ρεαλιστική για τους εργαζόμενους στην Τουρκία.

Κίβδηλο δίπολο, ψευδές ερώτημα

Το προωθούμενο κυρίως από εκδοχές μιας μικροαστικής, “αριστερής” κοινοβουλευτικής λαγνείας κίβδηλο δίπολο, που αφορά στην αδιέξοδη επιλογή -για τον κόσμο της εργασίας- ανάμεσα στην ισλαμική και την κεμαλική εκδοχή καπιταλισμού, απορρέει εκ της βασικής παραδοχής πως το καπιταλιστικό πλαίσιο εξουσίας είναι αιώνιο και απρόσβλητο, με τον κόσμο της εργασίας να έχει μόνο μια επιλογή :

Να τρέχει πανικόβλητος στα ΑΤΜ και στα Supermarket ικετεύοντας να επιστρέψει η κανονικότητα ανεξάρτητα με την μορφή που αυτή θα έχει.

Οι θιασώτες και εκφραστές του ψευδούς ερωτήματος “Ισλαμισμός ή Κεμαλισμός”, είναι οι ίδιοι σε όλες τις χώρες και σε όλες τις περιόδους, που προωθούν με κάθε μέσο και κάθε τρόπο την ουσιαστική και απρόσκοπτη διαιώνιση της καπιταλιστικής κανονικότητας, θέτοντας ερωτήματα και προτάσσοντας διλήμματα, που η όποια απάντηση εμπεριέχει εντός της, μια βασική αρχή : την συνέχιση της εκμετάλλευσης, της  βίας, και της δυστυχίας για τους εργαζόμενους ανεξάρτητα από την μορφή που θα λάβει η διαχείριση της καπιταλιστικής εξουσίας, μετά το πέρας της “εξαιρετικής στιγμής” του καθεστώτος εξουσίας, όπως ήταν η χθεσινή στην Τουρκία.

Στην Τουρκία, “Ισλαμισμός ή Κεμαλισμός”, στην Ελλάδα Ευρώπη ή Χάος.

Οι σκιές των νεκρών που έχουν στοιχειώσει την Πλατεία Ταξίμ, τα περιφερόμενα φαντάσματα των απόκληρων της ευρωπαϊκής Ελλάδας που ψάχνουν ένα κομμάτι ψωμί στα σκουπίδια της ελεύθερης οικονομίας, σίγουρα θα χαμογελάνε πικρά, για τον σεβασμό που συνεχίζουν να αποδίδουν  οι λαοί στους βασανιστές τους.

Για πόσο ακόμα ;

γράφει ο Χρήστος Μιάμης