Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2016

Αφήστε ήσυχη την Κούβα κ. Τσίπρα

Γράφει ο Νίκος Μόττας* //

Πριν από δύο ακριβώς βδομάδες υποδέχονταν μετά βαϊων και κλάδων, με χαμόγελα και ύμνους, τον απερχόμενο πρόεδρο των ΗΠΑ- υπεύθυνο για «σφαγεία» σε Λιβύη, Υεμένη, Ουκρανία και Συρία- Ομπάμα στην Αθήνα, απαγορεύοντας τις λαϊκές διαδηλώσεις μέσα σε κλίμα αστυνομοκρατίας. Χθες, φορώντας τη μάσκα του «επαναστάτη», ταξίδεψε στην Αβάνα προκειμένου να πάρει μέρος στη μεγάλη εκδήλωση για τον Φιντέλ Κάστρο – του «μεγάλου ηγέτη, που ενέπνευσε όχι μόνο τον κουβανικό λαό και τους λαούς της Λατινικής Αμερικής, αλλά και την επαναστατική φλόγα σε όλον τον κόσμο» όπως ο ίδιος δήλωσε.

Αυτός είναι ο Αλέξης Τσίπρας και η «αριστερά» που εκπροσωπεί. Από τη μια πρωτοπόρος στις ιμπεριαλιστικές λυκοσυμμαχίες της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, τα συμφέροντα των οποίων η συγκυβέρνηση του υπηρετεί στο ακέραιο, και από την άλλη τζάμπα «επαναστάτης» και «αντι-ιμπεριαλιστής» στις πλάτες της σοσιαλιστικής Κούβας. Και λέμε στις πλάτες της Κούβας, διότι μόνο ως κακόγουστο σόου μπορεί να εκληφθεί η παρουσία του πρωθυπουργού στο νησί της Επανάστασης.

«Ο Φιντέλ μετέτρεψε την Κούβα από μια ακόμα δικτατορία σε ένα παγκόσμιο σύμβολο αντίστασης και αξιοπρέπειας» είπε, μεταξύ άλλων, ο κ.Τσίπρας στον επικήδειο που εκφώνησε στην πλατεία της Επανάστασης. Αλήθεια, ο ίδιος ο κ.Τσίπρας, το κόμμα και η κυβέρνηση του, τι σχέση έχουν με την αντίσταση και την αξιοπρέπεια; Τι σχέση έχει ο κ.Τσίπρας, το κόμμα και η κυβέρνηση του με το μεγαλείο της κουβανικής Επανάστασης, με το επαναστατικό μεγαλείο του Φιντέλ και των κουβανών επαναστατών; Απάντηση: Δεν είχε, δεν έχει και ούτε πρόκειται να έχει καμία σχέση και κανένα κοινό σημείο.

Ο κ.Τσίπρας νομίζει πως ευρισκόμενος στην Κούβα για να τιμήσει τον ηρωϊκό Φιντέλ Κάστρο θα καθαγιάσει και θα εξιλεώσει την αντιλαϊκή-αντεργατική πολιτική του. «Η Κούβα του Φιντέλ», είπε ο πρωθυπουργός σε μια αποστροφή του λόγου του «μας έμαθε και ότι ο δρόμος προς τον σοσιαλισμό δεν είναι ανθόσπαρτος». Εδώ, λοιπόν, προκύπτουν αβίαστα τα ερωτήματα:

Τι σχέση έχει ο κ.Τσίπρας και η σοσιαλδημοκρατία που εκφράζει με την Κούβα του Φιντέλ; Ακόμη περισσότερο, τι σχέση μπορεί να έχει μια κυβέρνηση που τσακίζει εργατικά-λαϊκά δικαιώματα, που υπογράφει τρίτα και τέταρτα μνημόνια, που ιδιωτικοποιεί λιμάνια, αεροδρόμια και άλλες κρατικές υποδομές, που αφαιμάζει οικονομικά το λαό για χάρη του μεγάλου κεφαλαίου, με τον σοσιαλισμό και την Κούβα; Τι σχέση, άραγε, μπορεί να έχουν αυτοί που αποδείχθηκαν οι καλύτεροι κήρυκες του ΝΑΤΟ, που προσφέρουν γη και ύδωρ σε αμερικανούς και ευρωπαίους ιμπεριαλιστές φονιάδες, με την Κούβα του Φιντέλ; Απάντηση: Δεν είχαν, δεν έχουν και ούτε πρόκειται να έχουν καμία σχέση και κανένα κοινό σημείο.

«Δίνουμε και εμείς από τη μακρινή Ελλάδα», σημείωσε χωρίς ίχνος ντροπής ο κ.Τσίπρας στον επικήδειο του και πρόσθεσε, «τον δικό μας αγώνα για τη δικαιοσύνη και την αξιοπρέπεια.

Και σε αυτόν τον αγώνα, το παράδειγμα του Φιντέλ μας συντροφεύει και θα μας συντροφεύει πάντα». Ασφαλώς, ο κ.Τσίπρας και η κυβέρνηση του δίνουν “τον δικό τους αγώνα”. Έναν αγώνα ενάντια στη δικαιοσύνη και ενάντια στην αξιοπρέπεια, αγώνα για τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου, για την ανάκαμψη των κερδών των κεφαλαιοκρατών, για το τσάκισμα των λαϊκών νοικοκυριών. Τέτοιο αγώνα δίνει ο κ.Τσίπρας που έχει το απύθμενο θράσος να επικαλείται τον Φιντέλ και μάλιστα ενώπιον εκατομμυρίων κουβανών.

Για να τελειώνουμε, λοιπόν: Οι αγώνες του κουβανικού λαού για τον σοσιαλισμό, τα ιδανικά της Κουβανικής Επανάστασης που εξέφρασε η ηγεσία του Φιντέλ, σε τίποτα απολύτως δεν έχουν να κάνουν με την σοσιαλδημοκρατία-υπηρέτη του κεφαλαίου και ορντινάτσα της ΕΕ και του ΝΑΤΟ που εκπροσωπεί ο κ.Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ. Όπως το Σκοπευτήριο της Καισαριανής, όπως οι αγώνες και θυσίες των ελλήνων κομμουνιστών, έτσι και η ηρωϊκή Κούβα, η μνήμη του σπουδαίου Φιντέλ Κάστρο δεν προσφέρονται για εξιλέωση της βάρβαρης αντιλαϊκής πολιτικής.

Το ψευδεπίγραφο «επαναστατικό» σόου που έστησε ο πρωθυπουργός χθες στην Αβάνα, εκμεταλλευόμενος το θάνατο του Φιντέλ, μας έφερε στο μυαλό και πάλι τη γνωστή φράση του Μενέλαου Λουντέμη: «Ειπώθηκαν ψέματα που ντράπηκαν και τα ίδια, μια και δεν ντράπηκαν τα στόματα που τα ‘λεγαν». Για τέτοια ψέματα μιλάμε, για τέτοια υποκρισία και θράσος απύθμενο.