ΑντιΚΚΕ λίβελοι...

Συνεχίζοντας να πρωτοστατεί σε λιβέλους ενάντια στο ΚΚΕ, που ζέχνουν «αυριανισμό», η «Αυγή» γράφει στο φύλλο της Κυριακής ότι το ΚΚΕ «από τα λόγια, περνάει και στη βία, επιλέγοντας ως στρατηγικό στόχο τον ίδιο στόχο που έχουν και ο Κυριάκος και οι χορηγοί του! Την εδώ και τώρα ανατροπή της κυβέρνησης». Ούτε λίγο ούτε πολύ, ισχυρίζεται ότι το ΚΚΕ επιδιώκει να κυβερνήσει ο Μητσοτάκης «με τα επικίνδυνα νεοφιλελεύθερα δόγματά του», επειδή πιστεύει ότι «με τη φτώχεια και την ανεργία ωριμάζουν ταχύτερα οι επαναστατικές διαθέσεις των μαζών». Ισχυρίζεται επίσης ότι «γι' αυτό αποκηρύχτηκαν από τον Περισσό οι Πορτογάλοι κομμουνιστές, που στηρίζουν την κυβέρνηση των σοσιαλιστών για να βγει η χώρα από μια παρόμοια κρίση», καταλογίζοντας στο Κόμμα «αριστερίστικες αντιλήψεις».

... επειδή τους τσούζει!

 

Ο ΣΥΡΙΖΑ ζητάει και τα ρέστα, την ώρα που τσακίζει το λαό, με μέτρα που είχαν εμπνευστεί και εφαρμόσει πολύ νωρίτερα η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, με τους οποίους άλλωστε ψήφισε το 3ο μνημόνιο. Ποιος είναι όμως ο πραγματικός καημός της «Αυγής»; Τον ομολογεί ο ίδιος ο αρθρογράφος της, διαμαρτυρόμενος ότι «σε συνθήκες χρεοκοπίας, μία από τις πλέον απαραίτητες προϋποθέσεις για την καλύτερη και ταχύτερη έξοδο είναι η συγκλίνουσα ενότητα των πολιτικών δυνάμεων και των αντιπροσωπευτικών κοινωνικών και επαγγελματικών φορέων». Να, λοιπόν, τι τους τσούζει! Οτι το ΚΚΕ τούς χαλάει τη σούπα της συναίνεσης, που τους είναι αναγκαία για να πιει ο λαός αδιαμαρτύρητα το ποτήρι των ατελείωτων θυσιών, στο όνομα της ανάκαμψης της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Οσο για τις εκλεκτικές συγγένειες και τα λόγια θαυμασμού για τον Πορτογάλο σοσιαλδημοκράτη Κόστα και την κυβέρνηση που στηρίζουν το Μπλόκο και το Πορτογαλικό ΚΚ, θυμίζουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ το 'χει τάμα να προσκολλάται σε διάφορα κυβερνητικά «πρότυπα», που επιλέγονται από το κεφάλαιο για να διαχειριστούν τις υποθέσεις του. Αρκεί να θυμηθούμε τι έλεγαν για τον Γάλλο Ολάντ και μετά για τον Μακρόν, μέχρι να τους κλέψει την καρδιά ο «διαβολικά καλός» Τραμπ.

«Αραβική Ανοιξη»... 

 

Τέτοιες μέρες πριν από εφτά χρόνια ξεκινούσε η λεγόμενη «Αραβική Ανοιξη», όπως ονομάστηκε το κύμα των μαζικών διαμαρτυριών που εκδηλώθηκαν σε χώρες της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής, οι οποίες, σε ορισμένες περιπτώσεις, δρομολόγησαν ή επέδρασαν σε αλλαγές κυβερνήσεων. Θυμίζουμε ότι μαζικές κινητοποιήσεις, με νεκρούς και τραυματίες, έγιναν στην Τυνησία, στην Αίγυπτο, στη Λιβύη (που εξελίχθηκε σε εμφύλιο πόλεμο και ανοιχτή ιμπεριαλιστική επέμβαση για την ανατροπή του καθεστώτος Καντάφι), στο Μπαχρέιν, στη Συρία και την Υεμένη. Μεγάλες διαδηλώσεις έγιναν επίσης στην Αλγερία, στο Ιράν, στο Ιράκ, στην Ιορδανία, στο Μαρόκο και το Ομάν, ενώ μικρότερες έγιναν στο Τζιμπουτί, στο Κουβέιτ, στον Λίβανο, στη Μαυριτανία, στη Σαουδική Αραβία και το Σουδάν. Πολλοί έσπευσαν να χαρακτηρίσουν τις κινητοποιήσεις αυτές ακόμα και «επανάσταση», ενώ προβλήθηκαν ως διαμαρτυρίες που οργανώθηκαν περίπου αυθόρμητα, μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπως το «Facebook», το «Twitter» και το «YouTube».

... εφτά χρόνια μετά

 

Από τότε κύλησε πολύ νερό στ' αυλάκι και αποκαλύφθηκαν πολλά για το ρόλο αμερικανικών και άλλων μυστικών υπηρεσιών και μονοπωλιακών ομίλων στην οργάνωση και την προβολή αυτών των κινητοποιήσεων, που συντέλεσαν στο να αλλάξει ο χάρτης κυρίως στη Βόρεια Αφρική, όχι όμως προς όφελος των λαών, που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο εξέφρασαν τον πόθο τους για μια καλύτερη ζωή. Αρκεί μια ματιά σε όλες αυτές τις χώρες εφτά χρόνια μετά, για να καταλάβει κανείς ότι οι αλλαγές κυβερνήσεων ήταν το προκάλυμμα για να αρχίσει ένας νέος κύκλος ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και επεμβάσεων, για τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών και της γεωστρατηγικής τους θέσης. Σήμερα, οι λαοί συνεχίζουν να πληρώνουν με το αίμα τους αυτές τις αντιπαραθέσεις, η δικτατορία των μονοπωλίων ζει και βασιλεύει σε όλες τις μορφές και τα γεγονότα εκείνης της εποχής μόνο την «άνοιξη» δεν έφεραν για τα λαϊκά στρώματα.

Ριζοσπάστης