Στη βάρδια μας...

Πάνε πολλά χρόνια, σχεδόν μια εικοσαετία, που παίρνω το παιδί, φορτώνω το αυτοκίνητο και ξεκινάω χειμώνα για την Αιδηψό και τα Λουτρά. Δεν θυμάμαι καθόλου τη διαδρομή, έχω να πάω από γυμνασιόπαιδο, δεν τρέχω. Ο δρόμος έχει στροφές, στενός σύριζα στο βουνό, κάπου κάπου συναντάω κοτρόνες στο οδόστρωμα, ψιλοτρομάζω. Ο πανικός μου αρχίζει όταν συναντώ μια πινακίδα που λέει «προσοχή στις κατολισθήσεις». Λίγο παρακάτω τρομοκρατούμαι όταν πρέπει να παρακάμψω έναν βράχο μεγέθους πλυντηρίου που έχει θρονιαστεί περίπου στη νοητή διαχωριστική γραμμή της άθλιας ασφάλτου. Είμαι ανάμεσα στο να γυρίσω πίσω ή να συνεχίσω. 

Εκανα το δεύτερο συναντώντας άλλη μια πινακίδα παρόμοια και αναζητώντας μάταια κάποιο πλέγμα που να συγκρατεί πέτρες, ένα έργο ανθρώπινο, μια παρέμβαση ανάμεσα σε μένα που αποφασίζω να τρέξω, ενώ δεν πρέπει, μπας και ξορκίσω το ενδεχόμενο να μας πλακώσει ο βράχος, και το κράτος. Ολο το κράτος ήταν κρυμμένο, εξαντλημένο αλλά και αποκαλυπτικό στη χειρόγραφη πινακίδα «προσοχή κατολισθήσεις». Τι να προσέξω δηλαδή; Σε πόσα δευτερόλεπτα; Εφιάλτης.

 

Πάνε πολλά χρόνια που είμαι με το παιδί μικρό στο λούνα παρκ. Εχουμε κατεβεί απ' το τρενάκι, αυτό για τα πολύ πιτσιρίκια που ανεβοκατεβαίνει σαν πολύχρωμο σκουληκάκι σε ράγες. Καθόμαστε σ' ένα παγκάκι και περιμένουμε ν' αποφασίσουμε το επόμενο παιχνίδι. Ξαφνικά ο μικρός ουρλιάζει «το μάτι μου, το μάτι μου!». Κοιτάω και παγώνω. Ενα μεταλλικό θραύσμα, ίσαμε το κεφάλι της καρφίτσας, έχει μπει στο μάτι του παιδιού, τιναγμένο από την τριβή των μετάλλων στις ράγες του παιχνιδιού. Ελαχε να μην καρφωθεί. Ελαχε να έχω πάνω μου φυσιολογικό ορό, λόγω φακών επαφής, και να μπορώ να το βγάλω επιτόπου, πριν πάμε στο γιατρό. Φώναξα τον υπεύθυνο, έβαλα τις φωνές, του είπα να προσέχει κ.λπ. κ.λπ.

Το κράτος, το κέρδος, την ατυχία της στιγμής, τη «μοίρα» κακούργα ή αγαθή, όταν είσαι μόνος σου και στη βάρδια σου έχεις μόνον το τομάρι σου, μπορείς να την ερμηνεύεις, να τη ρισκάρεις, να καταβάλεις το τίμημα αγόγγυστα. Οταν έχεις αλλουνού την ευθύνη, έστω και για μια στιγμή, κάθε απόφαση καθίσταται μοιραία, και περιέργως ποτέ άβουλη, σαν ένα αόρατο νήμα ζωής να ξεχωρίζει τον άνθρωπο από το κτήνος, και το έγκλημα ακόμα, απ' το ειδεχθές έγκλημα.

 

Χρησιμοποίησα τη βάρδια του γονιού, όχι για να εξαιρέσω των ευθυνών όσους δεν είναι, ούτε για να θυμίσω ότι με δυο παιδιά ο κυρ Αλέξης, σε απολύτως υποκειμενικό επίπεδο δεν έχει σημασία αν είναι 24 ή 44 ετών. Το κάνω για λόγους γενικής και ειδικότερα πολιτικής κουλτούρας περί ευθύνης απ' την οποία απαλλάσσεται μόνον ο ναυαγός Ροβινσώνας Κρούσος, πριν όμως συναντήσει τον Παρασκευά στο νησί.

Οπως και να το κάνουμε δεν είναι το ίδιο στο συλλογικό νου και στη συλλογική κοινωνική συνείδηση, για παράδειγμα, ένας όποιος παιδεραστής με τον παιδεραστή πατέρα με θύματα τα παιδιά του ή το δάσκαλο με θύματα τους μαθητές του και τον προπονητή με τους αθλητές του. Αλλωστε, φόνισσες πολλές και Μήδεια μόνο μία. Οπότε στην πολιτική και στο εφεύρημα πολιτικές ευθύνες, που είναι απλώς ο διαχωρισμός από τις ποινικές, όλα τα εγκλήματα επιτρέπονται και η μόνη ποινή είναι η ανατροπή της πολιτικής που τα επιτρέπει.

 

Τα τραγικά θύματα στο Μάτι παγιδεύτηκαν μετά θάνατον, για δεύτερη φορά, στην αποτεφρωτική αποθέωση των προσωπικών τραγωδιών και της προσωποποίησης των ευθυνών. Η κουλτούρα η γενική, που θέλει την ελευθερία ως ατομικό εξασκούμενο δικαίωμα και τη συλλογικότητα είτε ως ενοχλητική ορδή, είτε ως χειραγωγούμενη κρίσιμη καταναλωτικά μάζα, θα αναπαράγει ναυαγούς και τραγωδίες, όσες απαιτούνται για να διαμορφώνει ο τρόμος τους δείκτες των χρηματιστηρίων. Ο μόνος τρόπος για να περιοριστεί το μαζικό κακό διαστάσεων ανέλεγκτου φυσικού φαινομένου είναι η πολιτική που προβλέπει, εκτιμά, οργανώνει, ιεραρχεί και ικανοποιεί τις ανάγκες του λαού κι όχι τους εξαναγκασμούς του. Είναι η επιλογή ανάμεσα στη ζωή και την επιβίωση, πιο απλά στον κομμουνισμό και τη βαρβαρότητα.

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

 

 

Ριζοσπάστης   Σάββατο 4 Αυγούστου 2018 - Κυριακή 5 Αυγούστου 2018