Ιερά και όσια

 

Φωτό αρχείου

Πηγή: Eurokinissi

Ο καβγάς των προηγούμενων ημερών ανάμεσα στην κυβέρνηση της ΝΔ, στον ΣΥΡΙΖΑ και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα για τη συνταγματική αναθεώρηση, που ολοκληρώθηκε, είχε μπόλικο «κουρνιαχτό» και ακόμα πιο κραυγαλέες αποσιωπήσεις.

Γιατί, βέβαια, η «τρικυμία στο φλιτζάνι» γύρω από το πόσο «τολμηρά» ήταν τα μέτρα που διασφαλίζουν τη σταθερότητα του αστικού πολιτικού συστήματος και τους υπόλοιπους στόχους της αστικής τάξης μπορεί να ήταν μεγάλη, αλλά όχι και ικανή να κρύψει ότι την ίδια ώρα όλοι μαζί προστατεύουν με νύχια και με δόντια τα «ιερά και τα όσια» του κεφαλαίου.

Το αστικό Σύνταγμα, εξάλλου, αυτήν την αποστολή έχει και αν κανείς αφαιρέσει τις κούφιες διακηρύξεις χωρίς αντίκρισμα, που απευθύνονται στα λαϊκά στρώματα, βρίσκει με ευκολία από κάτω τον «σκελετό» του, τα συμφέροντα της αστικής τάξης, έτσι όπως αυτά αποτυπώνονται στις δεκάδες διατάξεις, που φυσικά δεν τολμάνε να «ακουμπήσουν» τα αστικά κόμματα κάθε «απόχρωσης» και «προσήμου».


Γι' αυτό, εξάλλου, η προηγούμενη όσο και η σημερινή κυβέρνηση «έθαψαν» άρον άρον τις προτάσεις του ΚΚΕ για την κατάργηση μιας σειράς από αντιδραστικά άρθρα.

Την ώρα που επιστράτευαν κάθε λογής «κορόνες» πατριωτισμού, δεν συζήτησαν ούτε λεπτό για την κατάργηση του άρθρου 27, που επιτρέπει την εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων και την παραμονή και διέλευση από τη χώρα ξένων στρατευμάτων, ενώ προβλέπει ακόμα και τη μεταβολή των ορίων της επικράτειας με νόμο.

Και πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, όταν την ίδια ώρα μετέτρεπαν όλη την Ελλάδα σε απέραντη αμερικανοΝΑΤΟική βάση με τις νέες στρατιωτικές και άλλες υποδομές που παραχώρησαν στις ΗΠΑ σε Λάρισα, Στεφανοβίκειο, Αλεξανδρούπολη, με την ακόμα μεγαλύτερη εμπλοκή στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια στην περιοχή, τους ρόλους «μεντεσέ» στα ιμπεριαλιστικά παζάρια, που, ανάμεσα στα άλλα, περιλαμβάνουν και τα κάθε λογής σχέδια «συνδιαχείρισης» σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο.

Είπαν πολλά περί της «εθνικής ακεραιότητας», αλλά δεν είπαν κουβέντα για το άρθρο 28 που προβλέπει την υπεροχή των διεθνών συμβάσεων έναντι του εσωτερικού Δικαίου. Που επιτρέπει την παραχώρηση αρμοδιοτήτων του ελληνικού κράτους σε ξένα κέντρα και ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς (ΝΑΤΟ, ΕΕ κ.λπ.), προβλέπει ακόμα και περιορισμούς στην άσκηση της εθνικής κυριαρχίας «εφόσον αυτό υπαγορεύεται από το σπουδαίο εθνικό συμφέρον».

Και πώς αλλιώς, αφού όλοι μαζί υπηρετούν μέχρι την τελευταία «τελεία» τις «ιερές συμμαχίες» της αστικής τάξης, που ενισχύουν τα συμφέροντά της απέναντι στους ανταγωνιστές της και απέναντι στον «εχθρό - λαό», ενώ όλα τα προηγούμενα χρόνια εισήγαγαν με ρυθμούς πολυβόλου όλη την αντεργατική νομοθεσία της ΕΕ, τα «εργαλεία» για την «απελευθέρωση» σειράς κλάδων, τους κανονισμούς για την προσαρμογή των Ενόπλων Δυνάμεων και συνολικά του κρατικού μηχανισμού στα πολεμικά σχέδια των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ.

Τσακώθηκαν «άγρια» για το ποια είναι η καλύτερη διατύπωση, για να «συνταγματοποιηθούν» τα μέτρα πτωχοκομείου που αφορούν τα λαϊκά στρώματα, για το ποια «σύγχρονη» διάταξη θα γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια όταν θα ανοίγουν νέα πεδία κερδοφορίας στο κεφάλαιο... Αλλά, φυσικά, δεν είπαν κουβέντα για το άρθρο - «ζόμπι» 107 που κατοχυρώνει νόμους από το 1953 (!) για την «ειδική μεταχείριση» του εφοπλιστικού κεφαλαίου. Ούτε κουβέντα για την κατάργηση των άρθρων για την πολιτική επιστράτευση εργαζομένων, για το άρθρο 103 με το οποίο συνταγματικά απαγορεύεται η μονιμοποίηση των συμβασιούχων.

Και, βέβαια, «μονομάχησαν»... άγρια για το ποιος είναι «δημοκράτης», αλλά από κοινού απέρριψαν την απλή και ανόθευτη αναλογική, μαζί ψήφισαν να μην καταργηθεί το άρθρο 86 για την ειδική μεταχείριση των υπουργών απέναντι στη Δικαιοσύνη, για να συνεχίζει να διορίζεται η ηγεσία της Δικαιοσύνης από την εκάστοτε κυβέρνηση, για την άρση των... μισών και πλέον άρθρων του Συντάγματος που έχουν σχέση με δικαιώματα και λαϊκές ελευθερίες, όταν το απαιτήσουν τα συμφέροντα της αστικής τάξης, για την απαγόρευση της απεργίας στα Σώματα Ασφαλείας, στους δικαστικούς κ.ο.κ.

Με δυο λόγια, οι ψευτοκαβγάδες ή και οι πραγματικές διαφοροποιήσεις των αστικών κομμάτων στα επιμέρους, στο ποιος είναι ο καταλληλότερος τρόπος για να θωρακιστούν παραπέρα τα συμφέροντα του κεφαλαίου, σταματάνε έξω από την πόρτα της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και εξουσίας που από κοινού υπερασπίζονται.

Αυτά τα «ιερά και όσια» πρέπει να αμφισβητήσουν η εργατική τάξη, ο λαός, περνώντας στην αντεπίθεση για να τα ανατρέψει, για να κάνει το δικό του δίκιο «νόμο» και «Σύνταγμα», έχοντας στα χέρια του την εξουσία και την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής. Μόνο έτσι θα δει τα δικαιώματα και τις ελευθερίες του να διευρύνονται, να αντιστοιχίζονται στις πραγματικές, σύγχρονες ανάγκες του.

Το άρθρο αυτό αναδημοσιεύεται από την στήλη «Η Άποψή μας» του Ριζοσπάστη της Παρασκευής 29 Νοέμβρη 2019.

902gr