12-07-2020
Η μοντέρνα προπαγάνδα της αειφόρου επιδίωξης της
αστικής τάξης να χειραγωγεί την εργατική περιλαμβάνει στο στάδιο
προετοιμασίας της, εκτός από τα σύγχρονα μέσα επικοινωνίας, και την
άμεση κατασκευή και εκμετάλλευση «ευκαιριών».
Η μοντέρνα προπαγάνδα της αειφόρου επιδίωξης
της αστικής τάξης να χειραγωγεί την εργατική περιλαμβάνει στο στάδιο
προετοιμασίας της, εκτός από τα σύγχρονα μέσα επικοινωνίας, και την
άμεση κατασκευή και εκμετάλλευση «ευκαιριών». Αυτός ο εξουσιαστικός
οπορτουνισμός αποκαλύφθηκε κατάπτυστα και περήφανα πάνω στην πανδημία.
Μέσα σ ένα τρίμηνο μερικού και γενικού εγκλεισμού λόγω κορονοϊού, με
παβλοφικό ραντεβού επιστημονικής ενημέρωσης κάθε απόγευμα στις 6, οι
μάζες εν πολλοίς συναινέσαμε, λογικά και ενσυνείδητα, στον
αυτοπεριορισμό και στα άθλια εργασιακά, κοινωνικά και ψυχολογικά
παρεπόμενά του. Ο θρίαμβος του αναγκαίου διαβολικά καλού – κακού.
Κοντολογής, το έδαφος του κοινωνικού ιστού καλλιεργήθηκε και φτάσαμε στην ώρα της σποράς, και οσονούπω του θερισμού, με το νομοσχέδιο για τις διαδηλώσεις.
Έτσι, με ένα sms αποκτούσες το δικαίωμα στον Μικρό Περίπατο του τετραγώνου σου με σκυλί, παιδί ή σακούλα σούπερ μάρκετ. Και μετά άρχισαν να σπέρνονται Μεγάλοι Περίπατοι, λιγότερο επιστημονικοί, αλλά πλασαρισμένοι ως ανακουφιστικά συγκοινωνιακοί κ.λπ. κ.λπ. Μεγαλύτερη ευκαιρία για να ταυτίσεις την κατάρα του κορονοϊού με την κατάρα των διαδηλώσεων, στη διαστρεβλωμένη έννοια της εμποδιστικής της πανδημίας κυκλοφορίας, δεν μπορούσε να βρεθεί. Ετσι κατατέθηκε, με απολύτως ιδιώνυμη πρόθεση, το νομοσχέδιο για την απαγόρευση πορειών και διαδηλώσεων, έτσι ώστε τα ταξικά συμφέροντα να διευθετούνται με όρους τροχαίας.
Για να γίνει πιο κατανοητή η επικοινωνιακή ιατροποίηση της καταστολής χρειάζεται μόνο ένα απλό παράδειγμα. Ώρες ή και μέρες πριν από τη μεγάλη συγκέντρωση που είχαν προαναγγείλει το ΠΑΜΕ και άλλες οργανώσεις στο Σύνταγμα, ενάντια στο νόμο Χρυσοχοΐδη, παντού διάβαζες και άκουγες ότι η πρωτεύουσα, ειδικώς αυτή, κινδυνεύει και απειλείται με… Έμφραγμα. Προσοχή στη λέξη! Έμφραγμα! Αυτό δηλαδή το σιωπηλό και ύπουλο κακό που μπορεί να σε βρει και να σε αφήσει στον τόπο ή και μισοανάπηρο. Και τότε εμφανίζονται ταυτόχρονα οι επιταχυντές της επικινδυνότητας, αυτοί οι πολύ χρήσιμοι πασίγνωστοι άγνωστοι, που αποκόπτονται – το ίδιο ρήμα πάντα χρησιμοποιεί η εξουσία εντός και εκτός Βουλής – από το δήθεν υγιές σώμα των διαδηλωτών και γενικεύουν το έμφραγμα, οπότε σπεύδουν στρατιές νοσοκόμων και γιατρών ΜΑΤατζήδων, που πολεμάνε με φωτιά τη φωτιά της αρρώστιας, με ομοιοπαθητική επικουρικά των χειροβομβίδων κρότου – λάμψης, για να βρει η καρδιά της πρωτεύουσας ξανά το ρυθμό της. Οπότε χρειάζεται άλλωστε παρέχεται και οξυγόνο εμπλουτισμένο με τη μυστική συνταγή αερίων και δακρυγόνων, ώστε να ευγνωμονείς, ελεύθερος να τρέξεις προς πάσα κατεύθυνση την ώρα και τη στιγμή που ξαναβρίσκεις κάτι από την ανάσα σου.
Η προπαγανδιστική αξία του εκάστοτε κυβερνητικού επικοινωνιακού οπορτουνισμού, που μετατρέπει το κλασικό μποτιλιάρισμα σε έμφραγμα, συνοδεύεται και από τις απαραίτητες συμβουλές και την τελική διάγνωση, όπως στα εξιτήρια των νοσοκομείων. Γίνονται δημοσκοπήσεις και η πλειονότητα των υποψήφιων να πάθουν κυκλοφοριακό έμφραγμα από μια διαδήλωση είναι συντριπτικά υπέρ των πολιτικών που υποδύονται τους γιατρούς της κοινωνίας.
Την ίδια αντίληψη τη βρίσκει κανείς στη διαφημιστική σλογκανοποίηση της λέξης χέρια. Που όσο και να ακούγεται σχεδόν αφελής , την κατάλληλη στιγμή και με μενγκελική επιστημοσύνη μετατρέπονται από πολύτιμα εργατικά χέρια σε ανεξέλεγκτα μαχαίρια (όχι σαν το τραγουδάκι). Κι έτσι φτάνουμε στις χειροπέδες. Κρίσιμο σημείο. Ποιος διαφωνεί με αυτές όταν κρατάνε όπλο;
Όταν όμως τα εργατικά χέρια αρνούνται να φορέσουν τα βραχιόλια της ταξικής εκμετάλλευσης, δεν κρατάνε όπλο. Είναι όπλο. Κι ο νόμος του εργάτη διασαλεύει την τάξη. Τη νέα τάξη. Αυτή που οφείλει να διαχωρίζει δήθεν τους μασκοφόρους λόγω ιού, από τους κουκουλοφόρους, ένστολους και μη. Γιατί αλήθεια είναι πως όλοι ξέρουν ότι οι άνθρωποι του μόχθου, όταν οργανωθούν στη δική τους τάξη με τους δικούς τους νόμους, το λέει η καρδούλα τους, τόσο δυνατά και τόσο γερά, ώστε να μη χρειάζονται και να μη δέχονται ιδεολογικό μπαϊπάς. Περαστικά σας!
Σημείωση: Το άρθρο της Λιάνας Κανέλλη αναδημοσιεύεται από τον Ριζοσπάστη του Σαββατοκύριακου 11-12/7/2020
Κοντολογής, το έδαφος του κοινωνικού ιστού καλλιεργήθηκε και φτάσαμε στην ώρα της σποράς, και οσονούπω του θερισμού, με το νομοσχέδιο για τις διαδηλώσεις.
Έτσι, με ένα sms αποκτούσες το δικαίωμα στον Μικρό Περίπατο του τετραγώνου σου με σκυλί, παιδί ή σακούλα σούπερ μάρκετ. Και μετά άρχισαν να σπέρνονται Μεγάλοι Περίπατοι, λιγότερο επιστημονικοί, αλλά πλασαρισμένοι ως ανακουφιστικά συγκοινωνιακοί κ.λπ. κ.λπ. Μεγαλύτερη ευκαιρία για να ταυτίσεις την κατάρα του κορονοϊού με την κατάρα των διαδηλώσεων, στη διαστρεβλωμένη έννοια της εμποδιστικής της πανδημίας κυκλοφορίας, δεν μπορούσε να βρεθεί. Ετσι κατατέθηκε, με απολύτως ιδιώνυμη πρόθεση, το νομοσχέδιο για την απαγόρευση πορειών και διαδηλώσεων, έτσι ώστε τα ταξικά συμφέροντα να διευθετούνται με όρους τροχαίας.
Για να γίνει πιο κατανοητή η επικοινωνιακή ιατροποίηση της καταστολής χρειάζεται μόνο ένα απλό παράδειγμα. Ώρες ή και μέρες πριν από τη μεγάλη συγκέντρωση που είχαν προαναγγείλει το ΠΑΜΕ και άλλες οργανώσεις στο Σύνταγμα, ενάντια στο νόμο Χρυσοχοΐδη, παντού διάβαζες και άκουγες ότι η πρωτεύουσα, ειδικώς αυτή, κινδυνεύει και απειλείται με… Έμφραγμα. Προσοχή στη λέξη! Έμφραγμα! Αυτό δηλαδή το σιωπηλό και ύπουλο κακό που μπορεί να σε βρει και να σε αφήσει στον τόπο ή και μισοανάπηρο. Και τότε εμφανίζονται ταυτόχρονα οι επιταχυντές της επικινδυνότητας, αυτοί οι πολύ χρήσιμοι πασίγνωστοι άγνωστοι, που αποκόπτονται – το ίδιο ρήμα πάντα χρησιμοποιεί η εξουσία εντός και εκτός Βουλής – από το δήθεν υγιές σώμα των διαδηλωτών και γενικεύουν το έμφραγμα, οπότε σπεύδουν στρατιές νοσοκόμων και γιατρών ΜΑΤατζήδων, που πολεμάνε με φωτιά τη φωτιά της αρρώστιας, με ομοιοπαθητική επικουρικά των χειροβομβίδων κρότου – λάμψης, για να βρει η καρδιά της πρωτεύουσας ξανά το ρυθμό της. Οπότε χρειάζεται άλλωστε παρέχεται και οξυγόνο εμπλουτισμένο με τη μυστική συνταγή αερίων και δακρυγόνων, ώστε να ευγνωμονείς, ελεύθερος να τρέξεις προς πάσα κατεύθυνση την ώρα και τη στιγμή που ξαναβρίσκεις κάτι από την ανάσα σου.
Η προπαγανδιστική αξία του εκάστοτε κυβερνητικού επικοινωνιακού οπορτουνισμού, που μετατρέπει το κλασικό μποτιλιάρισμα σε έμφραγμα, συνοδεύεται και από τις απαραίτητες συμβουλές και την τελική διάγνωση, όπως στα εξιτήρια των νοσοκομείων. Γίνονται δημοσκοπήσεις και η πλειονότητα των υποψήφιων να πάθουν κυκλοφοριακό έμφραγμα από μια διαδήλωση είναι συντριπτικά υπέρ των πολιτικών που υποδύονται τους γιατρούς της κοινωνίας.
Την ίδια αντίληψη τη βρίσκει κανείς στη διαφημιστική σλογκανοποίηση της λέξης χέρια. Που όσο και να ακούγεται σχεδόν αφελής , την κατάλληλη στιγμή και με μενγκελική επιστημοσύνη μετατρέπονται από πολύτιμα εργατικά χέρια σε ανεξέλεγκτα μαχαίρια (όχι σαν το τραγουδάκι). Κι έτσι φτάνουμε στις χειροπέδες. Κρίσιμο σημείο. Ποιος διαφωνεί με αυτές όταν κρατάνε όπλο;
Όταν όμως τα εργατικά χέρια αρνούνται να φορέσουν τα βραχιόλια της ταξικής εκμετάλλευσης, δεν κρατάνε όπλο. Είναι όπλο. Κι ο νόμος του εργάτη διασαλεύει την τάξη. Τη νέα τάξη. Αυτή που οφείλει να διαχωρίζει δήθεν τους μασκοφόρους λόγω ιού, από τους κουκουλοφόρους, ένστολους και μη. Γιατί αλήθεια είναι πως όλοι ξέρουν ότι οι άνθρωποι του μόχθου, όταν οργανωθούν στη δική τους τάξη με τους δικούς τους νόμους, το λέει η καρδούλα τους, τόσο δυνατά και τόσο γερά, ώστε να μη χρειάζονται και να μη δέχονται ιδεολογικό μπαϊπάς. Περαστικά σας!
Σημείωση: Το άρθρο της Λιάνας Κανέλλη αναδημοσιεύεται από τον Ριζοσπάστη του Σαββατοκύριακου 11-12/7/2020
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου