Η εργοδοσία αποφάσισε: Το εργοστάσιο της «Πίτσος» κλείνει και η δραστηριότητά του μεταφέρεται στο εξωτερικό, και μάλιστα στην Τουρκία, στο πλαίσιο αναδιάρθρωσης της εταιρείας και με κριτήριο τη μεγαλύτερη κερδοφορία της. Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και το υπενθυμίζει με κάθε ευκαιρία.
Το παράδειγμα αυτό έρχεται να προστεθεί σε άλλες χαρακτηριστικές περιπτώσεις, με πιο εμβληματική τη ΛΑΡΚΟ. Αυτές τις μέρες οι εργαζόμενοί της δίνουν αγώνα για να εμποδίσουν το διαλυτικό σχέδιο, που οδηγεί είτε στην εκποίηση είτε στο κλείσιμό της, με τους ίδιους στην ανεργία.
Τι έφταιξε και μια στρατηγικής σημασίας επιχείρηση έφτασε ως εδώ; Με ποιο κριτήριο καταρτίστηκε το σχέδιο της κυβέρνησης, ένα από τα πολλά που έχουν προταθεί τα τελευταία χρόνια από όλες τις αστικές κυβερνήσεις, για την «αναδιοργάνωση» και τη «σωτηρία» της ΛΑΡΚΟ;
Κριτήριο και εδώ είναι το κέρδος. Αυτό που θα βγάλει ο νέος ιδιοκτήτης, είτε διατηρώντας το παραγωγικό αντικείμενο της εταιρείας με λιγότερους και φτηνότερους εργαζόμενους, είτε προσανατολίζοντας την παραγωγική δραστηριότητα σε νέους, πιο αποδοτικούς τομείς.
Αλλά και η λειτουργία της επιχείρησης με αυτό ακριβώς το κριτήριο όλα τα προηγούμενα χρόνια, που φρέναρε τις παραγωγικές της δυνατότητες, οδήγησε σταδιακά στην απαξίωσή της, ενώ κάτω από άλλες συνθήκες θα μπορούσε να αναδειχθεί σε πυλώνα της μεταλλουργίας στη χώρα μας, στήριγμα μιας παραγωγής που θα έχει κριτήριο τις λαϊκές ανάγκες.
Παρόμοια ήταν και η πορεία της «ΤΕΡΝΑ Λευκόλιθοι» στο Μαντούδι, που το κλείσιμό της ανακοινώθηκε τον περασμένο Μάη. Πρόκειται για το εργοστάσιο ενός ομίλου που χαρακτηρίζεται «ναυαρχίδα» στους κλάδους υποδομών, Ενέργειας, Κατασκευών κ.λπ.
Όμως το συγκεκριμένο εργοστάσιο έκλεισε επειδή ο όμιλος προσαρμόζεται κι αυτός στη «μεταλιγνιτική εποχή», κατευθύνοντας κεφάλαια στις ΑΠΕ.
Η συγκεκριμένη αναδιάρθρωση, που πέταξε εκτός παραγωγής 300 εργαζόμενους, δεν έγινε ούτε επειδή ήταν «ακριβοί», ούτε επειδή «δεν ήξεραν καλά τη δουλειά τους».
Αυτό που άλλαξε ήταν ότι οι μέτοχοι μυρίστηκαν μεγαλύτερο κέρδος στην «πράσινη οικονομία», με τη στήριξη των κρατικών - ευρωπαϊκών επιδοτήσεων και άλλων διευκολύνσεων που κατευθύνονται σε αυτόν τον τομέα.
Αποτέλεσμα; Έμπειρο προσωπικό στο δρόμο, απαξίωση μίας ακόμα παραγωγικής δραστηριότητας. Και, την ίδια στιγμή, η επενδυτική στροφή στη λεγόμενη «καθαρή Ενέργεια» είναι βέβαιο ότι θα φέρει ακόμα πιο ακριβό ηλεκτρικό ρεύμα για το λαό.
Και οι τρεις αυτές περιπτώσεις είναι χαρακτηριστικές, δίνουν στο «πιάτο» τις συνέπειες που έχει για τους εργαζόμενους και το λαό η οργάνωση της παραγωγής με κριτήρια την αύξηση του καπιταλιστικού κέρδους, την ανταγωνιστικότητα, το κυνήγι μιας πιο αναβαθμισμένης θέσης στην αγορά.
Φανερώνει ότι επιχειρήσεις κλείνουν, είτε ο κλάδος τους περνάει κρίση είτε όχι, είτε είναι ζημιογόνες είτε όχι, με καθαρό στόχο την επίτευξη του μέγιστου κέρδους, που πάει σε τσέπες μετόχων - παρασίτων οι οποίοι ούτε ξέρουν ούτε τους νοιάζει αν τα κέρδη αυτά έρχονται από επιχειρήσεις μεταλλευτικές, φαρμακευτικές, ΑΠΕ ή οτιδήποτε άλλο.
Ούτε βέβαια ενδιαφέρονται για τον αριθμό των εργαζομένων που απασχολούνται και θα μείνουν άνεργοι, ούτε αν οι επιχειρήσεις αυτές είναι χρήσιμες για τις λαϊκές ανάγκες.
Παρ' όλα αυτά, οι εργαζόμενοί τους όλα τα προηγούμενα χρόνια για το «καλό της επιχείρησης» ήταν μια ζωή στην πρέσα, είδαν τα εργασιακά τους δικαιώματα να συμπιέζονται, με την εργολαβική εργασία να γενικεύεται, ιδίως σε ορισμένες απ' αυτές τις επιχειρήσεις, ενώ σε κάποιες μέτραγαν δεκάδες εργατικά «ατυχήματα».
Θυσίες ξανά και ξανά για τα κέρδη των ομίλων στις οποίες ανήκουν. Κι όλα αυτά βεβαίως δεν απέτρεψαν το λουκέτο, όπως τους παραμύθιαζε η εργοδοσία, με ό,τι αυτό σημαίνει για τη ζωή τους.
Ένας φαύλος κύκλος δηλαδή για τους εργαζόμενους, που στο κέντρο του βρίσκεται το κέρδος του εργοδότη, είτε μιλάμε για τον καπιταλιστή ιδιοκτήτη - μέτοχο είτε για το ίδιο το κράτος. Αμύθητα, αυξανόμενα κέρδη για μια μειοψηφία καπιταλιστών, ανασφάλεια, ανεργία και δουλειά χωρίς δικαιώματα για την πλειοψηφία.
Είναι λοιπόν αναγκαίο να δει η εργατική τάξη την πηγή του κακού: Την ίδια την καπιταλιστική οργάνωση της παραγωγής.
Ο άλλος δρόμος για τους εργαζόμενους είναι αυτός της διεκδίκησης όλων όσα έχει φτιάξει η δική τους δουλειά, όλου του πλούτου που οι ίδιοι με τη δουλειά τους έχουν παράγει. Είναι ο δρόμος της κοινωνικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, της επιστημονικά - κεντρικά σχεδιασμένης οικονομίας με κριτήριο τις λαϊκές ανάγκες, ο δρόμος όπου οι εργαζόμενοι και ο λαός έχουν την πραγματική εξουσία.
Το άρθρο αυτό αναδημοσιεύεται από την στήλη «Η Άποψή μας» του Ριζοσπάστη της Παρασκευής 16 Οκτώβρη 2020.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου