Η κυβέρνηση «βρήκε παπά» με πρόσχημα την πανδημία και προσπαθεί να «θάψει» ό,τι έχει απομείνει όρθιο από τα δικαιώματα των εργαζομένων. Τελευταίο παράδειγμα είναι το πολυνομοσχέδιο - «σκούπα» που ψήφισε χτες, το οποίο ανάμεσα στα άλλα «σφραγίζει» την κατάργηση της Κυριακής αργίας στο Εμπόριο, στις φαρμακαποθήκες και σε άλλους κλάδους, παγώνει για τουλάχιστον άλλους 6 μήνες τον κατώτερο μισθό στα σημερινά άθλια επίπεδα, κάνει νέα δώρα σε εφοπλιστικές εταιρείες και άλλους επιχειρηματικούς ομίλους.
Η κυβέρνηση, που έναν χρόνο σχεδόν μετά την έναρξη της πανδημίας χρειάζεται ...μερικούς μήνες ακόμα για να προσλάβει έναν μόνιμο γιατρό, που ζητάει από 380.000 συνταξιούχους να κρατήσουν για μερικά χρονάκια ακόμα την ανάσα τους χωρίς εισόδημα, μέχρι να βγουν οι συντάξεις τους, που έχει στο «περίμενε» για μια ψευτο-αποζημίωση τους εκατοντάδες κατεστραμμένους από τις πλημμύρες σε Εύβοια και Καρδίτσα, δεν χρειάστηκε ούτε δυο μέρες για να «συζητήσει» και να ψηφίσει νομοσχέδιο 160 άρθρων, που έφερε σαν τον κλέφτη στη Βουλή, προκειμένου να ικανοποιήσει μερικές ακόμα πάγιες αξιώσεις του κεφαλαίου.
Και αυτό το νομοσχέδιο, ένα από τα δεκάδες που περνάει με ρυθμούς πολυβόλου, καμία σχέση δεν έχει βέβαια με την πανδημία και τη διαχείρισή της. Αντίθετα, η κυβέρνηση επιβεβαιώνει και πάλι πως η πανδημία είναι απλά ο φερετζές για τα αντιλαϊκά μέτρα διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης και το φόρτωμα των συνεπειών της ξανά στο λαό.
Όταν ο φερετζές τραβηχτεί, το αποκρουστικό πρόσωπο της ακόμα πιο άγριας εκμετάλλευσης θα φανεί «σε όλο του το μεγαλείο»: Από τις χιλιάδες απολύσεις και τις αναστολές συμβάσεων έως την παραπέρα γενίκευση της ευελιξίας, την εντατικοποίηση, την τηλεργασία που ήρθε για να μείνει, τις φοροαπαλλαγές και εισφοροαπαλλαγές στη μεγαλοεργοδοσία, που θα φορτωθούν στις πλάτες των εργαζομένων.
Συνεχίζεται δηλαδή και κλιμακώνεται η επίθεση σε όλη την κλίμακα των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων, στο έδαφος της νέας καπιταλιστικής κρίσης, μετατρέποντας την πανδημία σε ευκαιρία για το κεφάλαιο να ξεμπερδεύει με τα «βαρίδια» στην ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία του, διαμορφώνοντας όρους για μεγαλύτερη εκμετάλλευση των εργαζομένων και άνοιγμα νέων πεδίων για κερδοφόρες επενδύσεις.
Τον ίδιο στόχο υπηρετεί και το λεγόμενο Ταμείο Ανάπτυξης της ΕΕ, πάνω στο οποίο κουμπώνει το «σχέδιο Πισσαρίδη» ως το κλειδί των αντιλαϊκών - αντεργατικών μεταρρυθμίσεων, που ξεκλειδώνει τον κουμπαρά για την ενίσχυση και την πολύμορφη στήριξη του κεφαλαίου.
Είναι άλλωστε γνωστό ότι η εκταμίευση των χρημάτων από το ευρωπαϊκό ταμείο προϋποθέτει μεταρρυθμίσεις όπως αυτές που προωθεί και το νομοσχέδιο που ψηφίστηκε χτες με τη μορφή του κατεπείγοντος, δίνοντας άλλη μια πικρή γεύση στον λαό για το πώς στρώνεται ο δρόμος για την «αναγέννηση» της ελληνικής οικονομίας, την ανάκαμψη δηλαδή του κεφαλαίου από την κρίση.
Το σχέδιο «αντι-Πισσαρίδη» που διαφημίζει ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι απάντηση, αλλά συμπλήρωμα στην ίδια αντιλαϊκή διαχείριση της κρίσης, αφού ενσωματώνει έναν προς έναν τους στόχους του κεφαλαίου, τις στρατηγικές κατευθύνσεις της ΕΕ. Τα «αντι-σχέδια» του ΣΥΡΙΖΑ έχουν άλλωστε δοκιμαστεί και στο παρελθόν. Αποδείχτηκαν φάρμακο για το κεφάλαιο και φαρμάκι για τον λαό. Αυτές τις επιδόσεις του επικαλείται και τώρα για να ανακτήσει την προτίμηση του κεφαλαίου στην κυβερνητική εναλλαγή.
Οι εργαζόμενοι, ο λαός μπορούν να τους χαλάσουν τα σχέδια. Η πείρα από την οργάνωση των διεκδικήσεων την περίοδο της κρίσης είναι μεγάλη παρακαταθήκη και απέδειξε ότι και στις πιο δύσκολες συνθήκες η φωνή των εργαζομένων, των λαϊκών στρωμάτων βρίσκει διέξοδο για να ακουστεί δυνατά. Η αγωνιστική συνέχεια σε κάθε χώρο δουλειάς και γειτονιά όχι μόνο δεν αναβάλλεται, αλλά είναι σήμερα πιο επιτακτική από ποτέ. Για να βγουν οι δικές του ανάγκες στο προσκήνιο, για να πει εκείνος την τελευταία λέξη.
Το άρθρο αυτό αναδημοσιεύεται από την στήλη «Η Άποψή μας» του Ριζοσπάστη της Τρίτης 22 Δεκέμβρη 2020.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου