Με τον μανδύα της «προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» ντύθηκαν οι συνομιλίες αξιωματούχων ΗΠΑ και ΕΕ με τους Ταλιμπάν, όπου μεταξύ άλλων συζητήθηκε η προοπτική για «κυβέρνηση ευρύτερης εκπροσώπησης» στο Αφγανιστάν. Ενας από τους συνομιλητές τους είναι ο αποκαλούμενος «χασάπης της Καμπούλ», ο άνθρωπος που «εισήγαγε» τη δεκαετία του '70 τις επιθέσεις με οξύ στα πρόσωπα νέων φοιτητριών, αν δεν τα είχαν καλυμμένα. Πρόκειται για τον Γκουλμπουντίν Χεκματυάρ, που όπως έχει αποκαλύψει ο τότε σταθμάρχης της CIA στο Ισλαμαμπάντ, είχε λάβει περίπου 600 εκατ. δολάρια για να πολεμήσει με την οργάνωσή του τους Σοβιετικούς στο Αφγανιστάν, ενώ στη διάρκεια του πολέμου είχε συναντηθεί δυο φορές στο Λονδίνο με την Θάτσερ! Ο μετέπειτα δυο φορές πρωθυπουργός του Αφγανιστάν τη δεκαετία του '90 βρέθηκε σε διάσταση με τους Ταλιμπάν, αλλά και με την υποστηριζόμενη από τους ΑμερικανοΝΑΤΟικούς κυβέρνηση που ακολούθησε. Τελικά, μετά από παρέμβαση των ΗΠΑ, το 2017 επέστρεψε στο Αφγανιστάν και οι κυρώσεις των ΗΠΑ και του ΟΗΕ στο πρόσωπό του άρθηκαν. Του υποσχέθηκαν μάλιστα και τιμητική θέση στην κυβέρνηση, ενώ το 2019 ήταν υποψήφιος για τις προεδρικές εκλογές. Μετά την αποχώρηση των ΑμερικανοΝΑΤΟικών από το Αφγανιστάν, έχουν υπάρξει αναφορές πως συμμετείχε στο Συμβούλιο Συμφιλίωσης των Ταλιμπάν, αλλά δεν επιλέχθηκε τελικά για την κυβέρνηση. Πάντως, αν υπάρχει κάτι για το οποίο δεν μπορεί να κατηγορήσει κανείς τους ΑμερικανοΝΑΤΟικούς, είναι ότι δεν παραμένουν σταθεροί στις «αξίες» τους. Αυτές δηλαδή που υπερασπίστηκαν διαχρονικά και στο Αφγανιστάν, είτε σπρώχνοντας τους σκοταδιστές Ταλιμπάν ενάντια στη λαϊκή εξουσία, είτε αξιοποιώντας τους ως πρόσχημα για την ιμπεριαλιστική επέμβαση, είτε παζαρεύοντας τώρα μαζί τους την επόμενη μέρα, σε βάρος του πολύπαθου αφγανικού λαού.
«Είναι κάτι που έχει πέσει στο τραπέζι, είναι κάτι που θα συζητήσουμε και θα δούμε. Τίποτα δεν αποκλείεται». Τάδε έφη υπουργός Μεταφορών και Υποδομών, Κώστας Καραμανλής, ερωτώμενος χτες για την τοποθέτηση διοδίων στο κέντρο της Αθήνας, σπεύδοντας να διευκρινίσει πως τα διόδια μέσα στις πόλεις είναι «μια γενικότερη πολιτική που υπάρχει στην ΕΕ, ο ρυπαίνων πληρώνει». Δεν είναι βέβαια η μόνη ευρωενωσιακή πολιτική που βρίσκει εφαρμογή στο κέντρο της Αθήνας. Το ίδιο μαρτυρούν και τα σχέδια της υποτιθέμενης «ανάπλασης» του κέντρου, που με όλους τους τρόπους «πετάνε εκτός» εργαζόμενους και αυτοαπασχολούμενους, αλλά και η κατάσταση με τα πανάκριβα ενοίκια και συνολικά με τη στέγη, που μετατρέπεται όλο και περισσότερο σε «απλησίαστο σπορ» για τα λαϊκά στρώματα. Κοινός «μοχλός» για την προώθηση αυτών των σχεδιασμών, που διαμορφώνουν «υγειονομική ζώνη» για κάθε είδους επενδύσεις του κεφαλαίου, είναι οι λεγόμενες «πράσινες» προδιαγραφές και κατευθύνσεις, όπως και τα κάθε είδους «πράσινα» χαράτσια. Με δυο λόγια, όταν οι σχεδιασμοί για το κέντρο της Αθήνας - «βιτρίνα» συναντούν τις «πράσινες» μπίζνες, το μείγμα είναι πραγματικά «εκρηκτικό» για τον λαό και τις ανάγκες του.
Για πρώτη φορά μετά από 10 χρόνια οι θάνατοι από φυματίωση αυξήθηκαν σε παγκόσμιο επίπεδο το 2020, σύμφωνα με έκθεση του ΠΟΥ. Παρά το γεγονός ότι η φυματίωση μπορεί να προληφθεί και να αντιμετωπιστεί ιατρικά, το 2020 καταγράφηκαν 1,5 εκατ. νεκροί, ενώ οι διαγνώσεις και οι θεραπείες μειώθηκαν κατά 1,3 εκατομμύρια περιπτώσεις. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις, 4,1 άνθρωποι πάσχουν σήμερα από φυματίωση χωρίς να έχουν διαγνωστεί. Σύμφωνα με τον ΠΟΥ, η αντιμετώπιση της φυματίωσης, που παραμένει μία από τις πιο θανατηφόρες μεταδοτικές ασθένειες στον κόσμο, απαιτεί σε παγκόσμιο επίπεδο μόλις 13 δισ. δολάρια το χρόνο, ενώ οι ερευνητικές ανάγκες για την αντιμετώπισή της μόλις 2 δισ. δολάρια. Ενδεικτικό για το πώς η «λευκή πανούκλα» ανέκαμψε στον 21ο αιώνα είναι το παράδειγμα της Βρετανίας, όπου η νόσος επανεμφανίστηκε, μετά από τρεις δεκαετίες σταθερής μείωσης των κρουσμάτων, από το 1980 έως και το 2012. Το τραγικό είναι ότι σύμφωνα με την έκθεση του ΠΟΥ, στην επανεμφάνιση της ασθένειας συνέβαλε το γεγονός ότι σε πολλές χώρες, ανθρώπινοι, οικονομικοί και άλλοι πόροι μεταφέρθηκαν από την αντιμετώπιση της φυματίωσης στη διαχείριση της COVID-19, ενώ το 2020 μειώθηκε η χρηματοδότηση για την αντιμετώπιση και την έρευνα της συγκεκριμένης ασθένειας. Με άλλα λόγια, η μετατροπή των συστημάτων Υγείας σε «μιας νόσου» και συνεπακόλουθα η προσήλωση της έρευνας και της φαρμακοβιομηχανίας στις πιο «κερδοφόρες» για το κεφάλαιο ασθένειες ανοίγουν την πόρτα για παραπέρα επιδείνωση της υγείας του λαού, μεταξύ άλλων και με την επανεμφάνιση ασθενειών που θεωρούνταν παρελθόν για την ανθρωπότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου