ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΟ ΚΑΙ ΜΙΑ ΚΗΔΕΙΑ

Κι όλες αυτές τις μέρες ο τρόπος  της επικοινωνιακής αξιοποίησης  από τον κυρίαρχο λόγο του τραυματισμού του Λ. Παπαδήμα από το παγιδευμένο γράμμα,  του θανάτου του σχεδόν αιωνόβιου Μητσοτάκη, των διαφόρων δηλώσεων, αλλοδαπών κι εγχωρίων, σχετικά με τις συνομιλίες για το ελληνικό χρέος, δείχνει πως ο τρόπος  που βιώσαμε και βιώνουμε γεγονότα της ιστορίας  δεν συμπίπτει με τον τρόπο που τα περιγράφει ή αξιολογεί ο λόγος της κυρίαρχης εξουσίας.

            

   Οι αγιογραφίες του Κ. Μητσοτάκη δεν συγκρούονται μόνο με τα ίδια τα ιστορικά γεγονότα που βιώθηκαν τραυματικά αλλά πλέκοντας το πραγματικό με το φανταστικό κόντρα στην συλλογική μνήμη την αλλοιώνουν αν δεν την ακυρώνουν. Κι αν στη μακραίωνη ιστορία τα λαϊκά στρώματα μέσα από τα τραγούδια, μύθους ή παραδόσεις εκδήλωνε  τα αισθήματά του για ιστορικά πρόσωπα ή εξέφραζε την κρίση του γι’ αυτά, στη σύγχρονη εποχή των ΜΜΕ ο κυρίαρχος λόγος της άρχουσας τάξης μπολιάζει με τη δική του οπτική τον τρόπο να σκεφτόμαστε και να κρίνουμε τα ιστορικά συμβάντα, χωρίς ν’  αφήνει περιθώριο διαφοροποίησης απ’ αυτόν. Είναι που στα χρόνια μας η κυρίαρχη τάξη δεν μας αφήνει απλώς στη μοίρα μας, αλλά επεμβαίνει να μας εντάξει σ’ όλα τα επίπεδα στη δική της μοίρα, αλλά στη θέση και με τον τρόπο που αυτή καθορίζει. Έτσι, η  αφομοίωση της δικής μας οπτικής μ’ αυτήν της κυρίαρχης τάξης νοθεύει, προς όφελός της,  τον πολιτικό βίο και τις δικές μας συλλογικές συμπεριφορές.

 

 Παλιότερα οι ιστορικές παραμορφώσεις αφορούσαν τους λίγους και όχι την πλειοψηφία ενός λαού που η ιστορική κληρονομιά του μεταβιβαζόταν από γενιά σε γενιά μέσα από την προφορική παράδοση, τις γιορτές και τελετουργίες του, την τέχνη του. Από την εποχή όμως που οι λαϊκές τάξεις έδειξαν τις δυνατότητές τους και τη δύναμή τους  η προσπάθεια να κερδηθεί η εμπιστοσύνη τους και να ενσωματωθεί στα κριτήριά τους η κυρίαρχη ιδεολογία έγινε μεθοδευμένα και μ’ …επιστημονικό τρόπο. Ο κυρίαρχος λόγος  έχοντας καταπιαστεί τα τελευταία χρόνια με τόσα θέματα έχει πλουτίσει το υλικό των ιδεών του ή μάλλον καλύτερα το ρεπερτόριο των λέξεών του, χωρίς βέβαια να έχει αλλάξει ο πυρήνας τους. Μ’ αυτόν τον τρόπο η κυρίαρχη τάξη προσπαθεί να διαστρεβλώσει εκείνους τους κοινωνικούς όρους ύπαρξης των λαϊκών στρωμάτων που μπορεί να  τροφοδοτήσουν έντονη κοινωνική δυσαρέσκεια, με κίνδυνο να πάρει εκρηκτικές διαστάσεις, και να αλλοιώσει τις ιστορικές μνήμες των στρωμάτων αυτών που συνδυάζονται με αγώνες και οδηγούν σε μια πολιτική ριζοσπαστικότητα.

             

  Το γεγονός λοιπόν πως  αστοί πολιτικοί και διανοούμενοι καταβάλλουν τόση προσπάθεια για να πείσουν για το πολιτικό ανάστημα του εκλιπόντος πρώην πρωθυπουργού δεν θα είχε τόση σημασία, στο κάτω-κάτω την τάξη του υπηρέτησε με συνέπεια, αν μέσα από αυτή την αγιοποίηση δεν διαστρεβλώνονταν τα ίδια τα ιστορικά γεγονότα, οι σκοπιμότητες των πρωταγωνιστών τους και τα συμφέροντα που διακυβεύονταν. Οι αγιογραφίες αυτές απευθύνονται στην πλειοψηφία του λαού που αντιμετωπίζεται σαν παιδί. Γιατί το παιδί καταλαβαίνει καλά μόνο τους μεμονωμένους ανθρώπους, δεν καταφέρνει να δει καθαρά την πλοκή των συλλογικών ανθρωπίνων σχέσεων ούτε βέβαια τα αντικρουόμενα συμφέροντα, γι’ αυτό και έχει  την τάση να αποδίδει στην ιστορική  και πολιτική κρίση το μέτρο της ατομικής κρίσης  και  να ανάγει τα πάντα  στις σχέσεις ανάμεσα σε πρόσωπα, στις αρετές και τις ατέλειες των μεμονωμένων ατόμων. Ο καλός βασιλιάς και ο κακός βασιλιάς από πρόσωπα των παραμυθιών γίνονται πρωταγωνιστές της αληθινής ιστορίας, γι’  αυτό και στις αγιογραφίες αυτές η δικαίωση των πολιτικών δικαιώνει και την ασκούμενη πολιτική τους.

            

   Οι ίδιες σκοπιμότητες αναγνωρίζονται και στις κραυγές εναντίον αυτών που σχολίασαν αρνητικά, ακόμα και χωρίς να ξεπερνιούνται τα όρια της κοινωνικής ευπρέπειας, τον πολιτικό βίο του τραυματισμένου Λ. Παπαδήμου, με αποκορύφωμα την καταγγελία του  Γ. Στουρνάρα για τις απειλές, στα όρια της φαιδρότητας, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που κινητοποίησε εισαγγελικές υπηρεσίες. Είναι κι αυτός ένας τρόπος ενοχοποίησης των αισθημάτων αγανάκτησης και θυμού που εκφράζονται, ακίνδυνα μάλιστα, μέσα από το πληκτρολόγιο. Όπως αλλοιώνεται η συλλογική μνήμη, και η θητεία του Λ. Παπαδήμου στον πρωθυπουργικό θώκο μόνο πέντε χρόνια απέχει, ενοχοποιούνται ακόμα και τα συναισθήματα που υπάρχει φόβος να ενεργοποιήσουν σκέψεις και δράσεις εναντίον της κυρίαρχης τάξης.

           

    Οι γνώσεις της κυρίαρχης τάξης  έχουν επεκταθεί  σημαντικά πάνω σε ό,τι αφορά τη βοσκή του εκλογικού κοπαδιού, την εκμετάλλευσή του και τον εκφυλισμό του. ¨Ολοι ετούτοι που υπηρετούν  αυτόν τον σκοπό έχουν επιφορτιστεί  να μας πείσουν για κορυφαίες αλήθειες που γι’ αυτές οφείλουμε να καταστραφούμε ως το τέλος. Η δυνατή φωνή του κυρίαρχου λόγου πρέπει να γιομίσει τα αυτιά του κόσμου. Ακόμα και οι  μεταξύ των διαφόρων εκπροσώπων της αστικής τάξης  απέχθειες σταματούν μπροστά στον κοινό εχθρό: τις εργαζόμενες μάζες.

              

 Για να καταστραφεί   η βαθιά αίσθηση του λαϊκού κόσμου για την αγωνιστικότητα και αντίσταση, την κοινωνική δικαιοσύνη και λαϊκή αλληλεγγύη. Η εργατική τάξη πρέπει να  λησμονήσει τον εαυτό της και να προσπαθήσει  να μοιάσει το παραφθαρμένο είδωλο που κατασκεύασε γι’  αυτήν η κυρίαρχη τάξη.

 

 Κι αν ξεγυμνώθηκαν οι  αυταπάτες μας και δεν τις  αναγνωρίζουμε θα συνεχίζουμε να ελπίζουμε σ’ αυτές;  Ωραία η ελπίδα και τι ψηλά που μας λικνίζει, για να κατακρημνιστούμε… 

 

Αναρτήθηκε από Dies brumalis