Η τηλεόραση είναι κόμπρα, το φίδι που πρώτα σε υπνωτίζει και μετά σου ρίχνει όλο του το δηλητήριο.

Η κόμπρα

 

1. Η ζωή μας παραδόθηκε στην τηλεόραση, αποφάσισε να κατοικήσει μέσα της, μεταφέροντας κάθε έκφανσή της στο αντίστοιχο τηλεοπτικό πρόγραμμα.

 

2. Η διαρκής, αυξανόμενη έλλειψη παιδείας ενισχύει την επιρροή του θεάματος, που ήσυχα και μεθοδικά κάμπτει κάθε αντίσταση του μεγαλύτερου μέρους των θεατών. Η ζωή στην οθόνη αντικαθιστά σιγά σιγά τη ζωή εκεί έξω, και ο πολίτης παραδίδει τη θέση του στον παθητικό θεατή.

 

3. Χωρίς ίχνος πνευματικού προσανατολισμού, χωρίς το ουσιαστικό πεδίο της λογοτεχνίας, ο ρόλος των συμβούλων κάθε τηλεοπτικού σταθμού είναι να παλεύουν να καταστήσουν προσιτά τα σκουπίδια που πετάνε στα κεφάλια των θεατών. Πρόκειται για μια συνειδητά συντονισμένη προσπάθεια αμφισβήτησης των αξιών. Οσο πιο χαμηλά, τόσο πιο φτηνά, τόσο πιο καλά.

 

4. Η τηλεόραση είναι κόμπρα, το φίδι που πρώτα σε υπνωτίζει και μετά σου ρίχνει όλο του το δηλητήριο.

 

5. Το μυστικό της, που όλοι γνωρίζουμε, είναι τα γραφεία των διαφημιστικών εταιρειών, που στηρίζουν και αναδεικνύουν το ασήμαντο. Ετσι επιστρέφουν οι θεατές στο Μεσαίωνα: Αστρολογία, «καθρεφτάκια για τους ιθαγενείς», αλχημείες, απάτη παντού.

 

6. Το θέαμα δεν θα αργήσει να προχωρήσει σε έναν χυδαίο ρεαλισμό, τον οποίο θα βαφτίσει καινοτόμο. Αφού, τρόπον τινά, είμαστε σαν το σπίτι μας μέσα στα πλατό, μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε, να παραμυθιαστούμε ότι όλα αφορούν το πρόσωπό μας, χωρίς να βασανίζουμε κανένα νόημα. Γιατί να οδηγηθούμε στο βυθό μιας απορίας; Εδώ που ζούμε έχουμε όλο το χρόνο δικό μας. Και κανείς μας δεν αναρωτιέται γιατί ο χρόνος αυτός είναι αόριστος, ίδιος κι απαράλλακτος στο διηνεκές. Οι κριτικές εις βάρος μας, ότι είμαστε θύματα της εικόνας, δεν έχουν σημαντική επίδραση, λόγω της υπερβολικής τους επιθετικότητας.

 

7. Η καθημερινή ζωή έχει λάβει το χαρακτήρα τηλεοπτικού διαγωνισμού. Η ψευδαίσθηση μιας μερίδας του κόσμου ότι συμμετέχει στο όνειρο στο οποίο το θέαμα τους προσκαλεί, τους κάνει να υφίστανται αγόγγυστα τον εξευτελισμό για μια εφήμερη δόξα και ευτελή χρηματικά ποσά. Θα ονόμαζα αυτό το είδος ανθρώπων «συνεπείς μαζοχιστές», που συν τοις άλλοις θεωρούν τους εαυτούς τους τυχερούς για την εμπειρία που βιώνουν.

 

8. Η κόμπρα είναι εδώ, χωρίς να έχει καμία ανάγκη να κρυφτεί. Είναι μέσα στο σπίτι μας, στο σαλόνι μας, και μας την πουλάνε ανάλογα με το δηλητήριο που διαθέτει.

 

9. Δεν είμαστε άμοιροι των ευθυνών μας. Η κριτική μας δεν είχε τη διάρκεια και την αντοχή που όφειλε απέναντι στο θέαμα, το οποίο είναι οπλισμένο με τη σιγή και τη διάρκεια. Κάθε αλλαγή αφομοιώθηκε χωρίς προηγούμενη σκέψη, και μπροστά στην παντοδυναμία της κόμπρας, που συρρικνώνει σταδιακά κάθε αληθινή στιγμή της ζωής μας, νιώθουμε πως παραβιάζεται συλλήβδην η αλήθεια της ανθρωπότητας.

 

Του
Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ