Γράφει ο Στέλιος Κανάκης //
Τα έχουν πάρει όλα. Αποθεματικά των ταμείων, εισφορές των ίδιων των εργαζόμενων για το εφ’ άπαξ, μισθούς, δώρα, επιδόματα, τις ίδιες τις δουλειές μας. Το φαγητό, τα φάρμακα, το δικαίωμα στην περίθαλψη και στην υγεία, τη ζεστασιά το χειμώνα και τη δροσιά το καλοκαίρι. Το παρόν πολλών από εμάς και το μέλλον των παιδιών μας. Την αξιοπρέπεια, το θυμό, την αγανάκτησή μας. Την ίδια μας τη λογική, τα ένστικτα της αυτοσυντήρησης που χαίρονται τα ζώα και που εμείς φαίνεται να έχουμε απολέσει. Ποδοπατούν αξίες, εξευτελίζουν ιδανικά, εκμαυλίζουν συνειδήσεις, εκχυδαΐζουν την αισθητική μας, εξαθλιώνουν. 

Διαμορφώνουν άβουλους πειθαναγκασμένους. Ξεπουλάνε τη χώρα, τη λαϊκή περιουσία. Μας υποδουλώνουν στους εγκληματίες Αμερικανούς, στους Σιωνιστές και στα τσιράκια τους. Έχουν ψαρέψει απ’ τον βούρκο και την κοινωνική ανυπαρξία κάθε σκουπίδι, κάθε κλόουν, κάθε γελοίο υποκείμενο, κάθε υπάνθρωπο. Θρασύτατοι κλέφτες, καταχραστές ολκής. παιδεραστές και παιδόφιλοι, φασίστες αρχιπαπάδες και ειδεχθείς συνειδητοί δολοφόνοι.


 Δολοφονούν μαζικά, αφανίζουν έναν ολόκληρο λαό. Τα δάκρια απ’ τους πνιγμένους στη Μάνδρα και τους καμένους στο Μάτι δεν έχουν στεγνώσει ακόμη. Πολλοί αυτοκτονούν, άλλοι σκοτώνονται στις φάμπρικες και στα γιαπιά, ψοφάνε σαν τα σκυλιά στους διαδρόμους των εγκαταλελειμμένων νοσοκομείων.

Τώρα οι άθλιοι, με το ανδρείκελο μιας χρήσης, το τσογλάνι τους, πετάνε ένα «δεκάρικο» στους συνταξιούχους. Από τα πολλαπλάσια χρήματα που τους κατάκλεψαν. Από το αίμα μας που αφαίμαξαν, από τον πόνο που μας επέφεραν.

Κι επίτηδες, το ρίχνουν κάτω. Να σκύψουν οι γέροντες, ακόμη περισσότερο, να το μαζέψουν. Ίσως αύριο πετάξουν ένα ξεροκόμματο και στους υπόλοιπους. Και κοροϊδεύουν ασύστολα. Χλευάζουν. Καταρρακώνουν.

Πολλοί θα συνεχίσουν να τους ακολουθούν. Για να μη βγουν οι «άλλοι». Κι άλλοι θα ψηφίσουν τους «άλλους» για να φύγουν αυτοί. Και κάποιοι τρίτοι θα ψηφίσουν για… πλάκα κάποιους γελοίους και καραγκιόζηδες. Αποκόμματα της μιας μέρας, καταγέλαστους σχηματισμούς. Το λένε ευθαρσώς: Τους ψηφίζω για πλάκα! Όπως το ‘καναν και σε προηγούμενες εκλογές. Πόση πλάκα μπορεί να έχει η πείνα, η ανεργία, η αναξιοπρέπεια, οι αρρώστιες, το σκάψιμο του λάκκου σου και των παιδιών σου, ο θάνατος…

Κι από πάνω μας πυκνώνουν τα σύννεφα του ολέθρου που από μέρα σε μέρα είναι πολύ πιθανό να μας βρει. Κι απ’ όπου και να φυσήξει ο αγέρας μας κατακλύζει μπαρούτι, οσμή εξαερωμένης σάρκας, ο λυγμός παιδιών που ξεψυχούν από ασιτία, ο ανείπωτος θρήνος των μανάδων, κι άλλα παιδιά που ξεβράζονται – άψυχα κορμάκια, στις ακτές.

Ένα παγκόσμιο, ασύλληπτα παράλογο, απάνθρωπο, δολοφονικό σύστημα που έχει εξαντλήσει κάθε δυνατότητα ανάπτυξης και βρίσκεται στα όρια της κατάρρευσής του. Και μας ζώνει το φίδι του φασισμού που εκτρέφει για τα δύσκολά του. Και απειλεί να πάρει στον τάφο του την ανθρωπότητα ολάκερη.

Πόσες γενιές πρέπει να εκλείψουν ακόμη για να αφυπνιστούν οι υπόλοιποι; Πόσες φορές ακόμη θα ψηφίσουμε για «πλάκα», πόσοι από εμάς θα (ξανά)αναδείξουν τους δημίους τους, πόσοι θα συνταχθούν με τους δολοφόνους των παιδιών τους; Πόσοι θα εξαπατηθούν για μια ακόμη φορά από αναχωματικούς ψευτοεπαναστάτες; 

Πόσα χρόνια θα χρειαστούν ακόμη για να καταλάβουν οι άνθρωποι το προφανές και αυτονόητο:

Όσο κόμματα κι αν υπάρξουν οι πολιτικές είναι δύο. Όλοι αυτοί είναι με την πολιτική του αφανισμού των λαών. Μαζί τραγουδάνε και λικνίζονται, ως ευνουχισμένα γιουσουφάκια, στο “Εμείς είμαστε ο κόσμος…” του ΝΑΤΟ, που μακελεύει λαούς. Κι όμως, ο κόσμος είμαστε εμείς. Ο λαός! Κι απέναντι σ’ όλους αυτούς είναι οι κομμουνιστές. Εμπρός λοιπόν! Με τους κομμουνιστές για να πάρουμε σβάρνα αφεντικά και υπηρέτες, όσο είναι καιρός.