Η γύμνια του κρατικού μηχανισμού, ακόμα και για τη στοιχειώδη προστασία της περιουσίας και της ζωής του λαού, έχει κάνει πλέον ρουτίνα τις απαράδεκτες εικόνες, όπως αυτές που είδαμε τις προηγούμενες μέρες στην Εθνική οδό, όπου χιλιάδες οδηγοί έμειναν για ώρες εγκλωβισμένοι σε μερικούς πόντους χιόνι και ενώ υποτίθεται ότι «ο κρατικός μηχανισμός ήταν σε πλήρη ετοιμότητα», μαζί και η διαχειρίστρια εταιρεία, που μασουλάει εκατομμύρια ευρώ από επιδοτήσεις και διόδια.
Τα παραπάνω συμπληρώνονται με εικόνες από χωριά, όπως στα Βίλια, δίπλα στο Θριάσιο των εκατοντάδων βιομηχανιών, που έμειναν αποκλεισμένα μέσα στις γιορτές και χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, σε πολικές θερμοκρασίες ...απολαμβάνοντας την «απελευθέρωση της Ενέργειας». Αλλά και λίγα χιλιόμετρα παραπέρα, ηλικιωμένοι και νεότεροι εργάτες, όπως οι μετανάστες στα Καλύβια, που ζουν μέσα στη φτώχεια, πνίγονται δηλητηριασμένοι από αυτοσχέδια μαγκάλια.
Με λίγα λόγια, έχει γίνει πλέον συνήθειο, μπαίνοντας στην τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα, να μην υπάρχει κακοκαιρία που δεν θα αφήσει πίσω της νεκρούς και σακατεμένους. Που δεν θα αποκαλύψει τις τραγικές ελλείψεις σε υποδομές και μέσα προστασίας. Που δεν θα φανερώσει ότι υποχρεώσεις που αφορούν το ίδιο το κράτος μετατρέπονται σε ατομική ευθύνη, δηλαδή σε κατάρα για τα φτωχά εργατικά - λαϊκά νοικοκυριά.
Κι όμως... Το κράτος που έδειξε ξανά, με άλλη κυβέρνηση αυτήν τη φορά, την αναποτελεσματικότητά του, είναι το ίδιο κράτος που «επιτελικά» δεν έχει αφήσει παραπονεμένους τους επιχειρηματικούς ομίλους.
Είναι το ίδιο κράτος που θωρακίζεται με χιλιάδες νόμους και διατάγματα, όπως με το πρόσφατο «αναπτυξιακό» πολυνομοσχέδιο, για να γίνει πιο «φιλικό» στις επενδύσεις, που βάζει τους επιχειρηματίες να ελέγχουν τον εαυτό τους για τις μπίζνες τους, εξασφαλίζοντάς τους μια πολύμορφη ασυλία.
Είναι το ίδιο κράτος που, από τη μία, αφήνει στο σκοτάδι και στο ψύχος λαϊκά νοικοκυριά ακόμα και μέσα στα αστικά κέντρα και, από την άλλη, παρέχει σχεδόν τζάμπα ρεύμα στους βιομηχάνους. Που, από τη μία, διαφημίζει τα «οφέλη» της αξιοποίησης του ορυκτού πλούτου από επιχειρηματικούς κολοσσούς και της κατασκευής αγωγών αερίου και, από την άλλη, επιτρέπει να σκοτώνονται από μαγκάλια οι σύγχρονοι φτωχοδιάβολοι στα παραπήγματα της εργοδοσίας.
Είναι το ίδιο κράτος που, από τη μία, παίρνει μέτρα για τον περιορισμό των διαδηλώσεων και των απεργιών, ώστε να μη θίγεται το «δικαίωμα στη μετακίνηση» και, από την άλλη, με λίγο χιόνι κόβεται η βασικότερη οδική αρτηρία της χώρας, μετατρέποντας σε εφιάλτη τις λίγες ανάσες αναψυχής των λαϊκών οικογενειών.
Είναι το ίδιο κράτος που αποδεικνύεται τόσο «αποτελεσματικό» στη φορομπηξία και την αρπαγή του λαϊκού εισοδήματος, που είναι «ικανότατο» στο να μην αφήνει κανέναν να ξεφύγει από το «δόκανο» των κατασχέσεων και των πλειστηριασμών, όμως είναι «ανίκανο» να εξοπλίσει με εκχιονιστικά κάθε δήμο και Περιφέρεια που πλήττεται το χειμώνα από χιονοπτώσεις.
Αυτό το «επιτελικό κράτος» δεν «βούλιαξε στα χιόνια», όπως λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, για να αντιπολιτευτεί τη ΝΔ. Αλλωστε, επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ δεν έπαψαν να είναι «είδηση» τα θύματα από τα φυσικά φαινόμενα.
Αυτό που «βουλιάζει στα χιόνια» και «πνίγεται» στις πλημμύρες, που «καίγεται στις πυρκαγιές» και καταρρέει μαζί με τα χαλάσματα μετά από κάθε σεισμό, είναι οι αυταπάτες που μοιράζουν ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ ότι ένα σύστημα που λειτουργεί με κριτήριο την καπιταλιστική κερδοφορία μπορεί να προστατέψει και το λαό.
Σήμερα, τα επιτεύγματα της επιστήμης και της τεχνολογίας, η «ψηφιακή επανάσταση» μπορούν πράγματι να κάνουν πολύ καλύτερη τη ζωή της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας, να ικανοποιήσουν την ανάγκη για πολιτική προστασία όταν την έχει ανάγκη ο λαός, δηλαδή και στις πιο ακραίες καταστάσεις.
Αυτή η δυνατότητα «φωτίζει» και τη λύση, που βρίσκεται σε μια ριζικά διαφορετική οργάνωση της κοινωνίας και της οικονομίας, όπου οι λαϊκές ανάγκες δεν θα θεωρούνται βαρίδια, ούτε πεδία κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων. Σε αυτήν την κοινωνία η ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών - ανάμεσά τους και η προστασία της ζωής του λαού - μπαίνει στο επίκεντρο, γίνεται κίνητρο για την ανάπτυξη.
Μια τέτοια κοινωνική οργάνωση έχει προϋπόθεση να φύγει από τη μέση το καπιταλιστικό κέρδος, με την οικονομία να βρίσκεται στα χέρια των εργαζομένων, με λαϊκή κοινωνική ιδιοκτησία όλου του πλούτου, των παραγωγικών μονάδων, των υποδομών, που προϋποθέτει άλλη εξουσία, των εργαζομένων, του λαού και όχι των λίγων, των επιχειρηματικών ομίλων.
- Το άρθρο αναδημοσιεύεται από τη στήλη «Η Αποψή μας», του «Ριζοσπάστη», Παρασκευή 3 Γενάρη 2020.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου