Copyright 2021 The Associated |
Το
κατώτατο ωρομίσθιο των 15 δολαρίων που πετάχτηκε εκτός του πακέτου των
1,9 τρισ. δεν επαρκεί ούτε για τις στοιχειώδεις ανάγκες των λαϊκών
οικογενειών |
Στο πλαίσιο της πολιτικής διαχείρισης της κρίσης, μαζί με τις δεσμεύσεις για εκτεταμένη κρατική παρέμβαση με στόχο τη στήριξη των κερδών των επιχειρηματικών ομίλων, ο νέος Πρόεδρος Τζο Μπάιντεν υποσχόταν προεκλογικά και ορισμένα μέτρα για τη διαχείριση των πιο οξυμένων δυσμενών επιπτώσεων σε εργατικά - λαϊκά στρώματα. Σε αυτά περιλαμβανόταν και η υπόσχεση ότι το κατώτατο (σε ομοσπονδιακό επίπεδο) ωρομίσθιο των 7,25 δολαρίων θα έφτανε τα 15 δολάρια σταδιακά μέχρι το 2025.
Ωστόσο, με το «καλημέρα» της συζήτησης για το νέο πακέτο «βοήθειας» ύψους 1,9 τρισ. δολαρίων που προωθεί η κυβέρνηση Μπάιντεν, και των παζαριών Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικάνων στο Κογκρέσο για το ποια τμήματα του μεγάλου κεφαλαίου θα ωφεληθούν περισσότερο από αυτό, ακόμα και αυτή η υπόσχεση... «φεύγει από το παράθυρο».
Χαρακτηριστικά, με την ίδια ακριβώς κάλπικη επιχειρηματολογία του κεφαλαίου που επιστρατεύεται σε όλο τον κόσμο, και στην Ελλάδα, παρουσιάζοντας ως αιτία της ανεργίας τους «υψηλούς μισθούς» και όχι το ίδιο το DNA των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, το Γραφείο Προϋπολογισμού του Κογκρέσου αναφέρει σε εκτίμησή του πως τυχόν αύξηση του κατώτατου ωρομισθίου θα ενίσχυε μεν την οικονομική κατάσταση μερικών εκατομμυρίων νοικοκυριών, αλλά θα προκαλούσε αύξηση της ανεργίας. Συγκεκριμένα, το Γραφείο Προϋπολογισμού εκτίμησε τον Φλεβάρη ότι αν αυξηθεί το ωρομίσθιο στα 15 δολάρια έως το 2025, θα ωφεληθούν τα εισοδήματα 17 εκατομμυρίων Αμερικανών και θα βγουν από την ακραία φτώχεια 900.000 άτομα. Ταυτόχρονα όμως θεωρήθηκε πιθανή η δημιουργία 1,4 εκατομμυρίων ανέργων...
Οι Δημοκρατικοί εμφανίζονται να «υποχωρούν» στις πιέσεις των Ρεπουμπλικάνων στο Κογκρέσο, αφαίρεσαν την πρόβλεψη για το κατώτατο ωρομίσθιο από το νομοσχέδιο των 1,9 τρισ., προκειμένου, όπως λένε, να «σώσουν» την ψήφιση του πακέτου, ενώ και για τη συνέχεια κατεβάζουν κι άλλο τον πήχη, συζητώντας μια ενδεχόμενη σταδιακή αύξηση της τάξης των 3 ή 4 δολαρίων την ώρα, που δεν φτάνει ούτε για «ζήτω». Είναι σαφές όμως ότι πίσω από τις «εκπτώσεις» ακόμα και σε αυτά τα ψίχουλα βρίσκονται οι ανάγκες του κεφαλαίου και οι «αντοχές» της καπιταλιστικής οικονομίας, οι οποίες δεν χωράνε ούτε τέτοια μέτρα - ασπιρίνες για εκατομμύρια Αμερικανών εργαζομένων που ζουν σε συνθήκες εξαθλίωσης... Είναι χαρακτηριστικό ότι μετά την απομάκρυνση από το εν λόγω πακέτο της πρόβλεψης για αύξηση του κατώτατου ωρομισθίου στα 15 δολάρια, στο τραπέζι βρέθηκε και το ψαλίδισμα του επιδόματος ανεργίας.
Διαφωτιστικά για την κατάσταση που αντιμετωπίζουν εκατομμύρια εργαζόμενοι στις ΗΠΑ, αλλά και για την κοροϊδία που στήνεται σε βάρος τους, είναι μια σειρά από στοιχεία ερευνών που βλέπουν το φως της δημοσιότητας.
Το Ινστιτούτο Οικονομικής Πολιτικής (Economic Policy Institute) σε έκθεση που δημοσίευσε τον Ιούνη του 2018 σημειώνει ότι τα τελευταία 30 χρόνια μεγάλο μέρος των Αμερικανών εργαζομένων έχει δουλειές που πληρώνουν τόσο λίγο ώστε, παρότι είναι πλήρους απασχόλησης, τα έσοδά τους είναι κάτω από το ομοσπονδιακό όριο φτώχειας για τα νοικοκυριά. Το ινστιτούτο ξεχωρίζει τρεις βασικούς λόγους φτώχειας εργαζομένων: Τις πολύ χαμηλές αποδοχές, τις περιόδους ανεργίας, τη μη εκούσια μερική απασχόληση. Το 2018, το 78% των εργαζομένων με πλήρη απασχόληση είχαν πολύ χαμηλούς μισθούς.
Επιπλέον έρευνα του ΜΙΤ, στοιχεία της οποίας δημοσιοποιήθηκαν στο CNBC, καταγράφει ότι όχι μόνο με το τρέχον κατώτατο ωρομίσθιο, αλλά ακόμα και με το περιβόητο ωρομίσθιο των 15 δολαρίων την ώρα, ακόμα και με πλήρη απασχόληση δύο ατόμων με δύο παιδιά, ο μισθός δεν επαρκεί για να καλυφθούν τα στοιχειώδη έξοδα (στέγαση, φαγητό, μεταφορές, ιατρική περίθαλψη κ.λπ.) σε καμία Πολιτεία των ΗΠΑ!
Ακόμα και για εργαζόμενους σε ατομικά νοικοκυριά, χωρίς άλλες υποχρεώσεις, στις μισές τουλάχιστον Πολιτείες το ωρομίσθιο των 15 δολαρίων - πόσο μάλλον το σημερινό των 7,25 ή τα όσα παζαρεύονται ενδιάμεσα - δεν θα έφτανε ούτε για τα βασικά. Η υπόθεση της επιβίωσης για έναν χαμηλόμισθο, ακόμα και χωρίς οικογένεια, αποδεικνύεται σχεδόν άθλος ιδιαίτερα σε Πολιτείες όπως η Τζόρτζια, η Λουιζιάνα, το Νιου Χαμσάιρ, η Βόρεια και η Νότια Καρολίνα, το Τέξας, η Γιούτα και η Βιρτζίνια... Ο χάρτης της φτώχειας για οικογένειες Αμερικανών χρωματίζεται με τα πιο σκούρα χρώματα ειδικά σε Πολιτείες όπως η Αϊόβα, το Κεντάκι, το Κάνσας, η Οκλαχόμα, το Γουαϊόμινγκ, όπου το κόστος ζωής είναι πιο υψηλό για οικογένειες με παιδιά, ιδιαίτερα μετά την πανδημία...
Ενδιαφέροντα στοιχεία παρουσίασε πέρυσι και το Ομοσπονδιακό Γραφείο Στατιστικών Εργασίας. Σε έκθεση που παρουσίασε τον περασμένο Ιούλη, διαπιστώνεται ότι περίπου 38,1 εκατομμύρια Αμερικανοί (το 11,8% του πληθυσμού) ζουν κάτω από το επίσημο όριο της φτώχειας.
Από αυτούς τουλάχιστον 7 εκατομμύρια καταγράφηκαν το 2018 ως «εργαζόμενοι φτωχοί» (working poor), έχουν δηλαδή εισοδήματα που δεν καλύπτουν τις βασικές ανάγκες (ενοίκιο, σίτιση, λογαριασμοί βασικών υπηρεσιών κ.λπ.). Ο αριθμός αυτός το 2017 ήταν 6,9 εκατ.
Σήμερα, «εργαζόμενοι φτωχοί» θεωρούνται όσοι εργάζονται τουλάχιστον 27 βδομάδες το χρόνο και έχουν εισοδήματα πιο χαμηλά από τα επίσημα όρια της φτώχειας. Το 2018 οι «εργαζόμενοι φτωχοί» ήταν το 4,5% των εργαζομένων.
Σε γενικές γραμμές οι περισσότερες μελέτες συγκλίνουν στο ότι οι εργαζόμενοι στον τομέα υπηρεσιών και ανειδίκευτης εργασίας είναι οι πιο χαμηλόμισθοι και οι πιο φτωχοί. Οι γυναίκες απασχολούνται πιο συχνά σε αυτούς τους τομείς: Οι «εργαζόμενες φτωχές» είναι το 5,3% των εργαζομένων, έναντι 3,7% των ανδρών. Επιπλέον, μαύροι και ισπανόφωνοι είναι πιο συχνά μεταξύ των «εργαζόμενων φτωχών».
Στο μεγάλο παζάρι που στήνεται γύρω από τους μισθούς συμμετέχουν και μεγάλα μονοπώλια, που προσπαθούν να εμφανιστούν πιο «φιλικά» απέναντι στους εργαζόμενους, μόνο και μόνο επειδή αύξησαν το ωρομίσθιο στα 15 δολάρια, αμοιβή που και πάλι - όπως είδαμε - δεν φτάνει ούτε για τα στοιχειώδη. Ταυτόχρονα, ωστόσο, βρίσκουν άλλους τρόπους για να αυξήσουν την εκμετάλλευση. Εντείνουν την υπερεργασία, μειώνουν τα δικαιώματα, περιορίζουν ή «τιμωρούν» τη συνδικαλιστική δράση.
Ανάλογη τακτική υιοθετούν και ορισμένες «προοδευτικές» Πολιτείες, με Δημοκρατικούς κυβερνήτες που ευνοούν ή έχουν επιβάλει ωρομίσθιο στα 15 δολάρια, δίνοντας ταυτόχρονα άλλα «όπλα» στην εργοδοσία, πριμοδοτώντας μια επιδοματική πολιτική και συρρικνώνοντας εργασιακά και μισθολογικά δικαιώματα, εντείνοντας ελαστικές εργασιακές σχέσεις, αυξάνοντας την ημιαπασχόληση κ.ο.κ.
Την ώρα που εκατομμύρια εργαζόμενοι στο πιο ισχυρό καπιταλιστικό κράτος του κόσμου αναγκάζονται να ζουν σε συνθήκες φτώχειας, την ώρα που από τα νέα τεράστια πακέτα στήριξης του μεγάλου κεφαλαίου ψαλιδίζονται ακόμα και τα ψίχουλα για τα κατώτατα ημερομίσθια στους εργαζόμενους και τα επιδόματα της ανεργίας, η νέα κυβέρνηση επιχειρεί προκλητικά να φορέσει φιλεργατικό προσωπείο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το πρόσφατο βιντεοσκοπημένο μήνυμα του Μπάιντεν, με το οποίο τάσσεται στα λόγια υπέρ της συνδικαλιστικής δράσης και της προσπάθειας χιλιάδων εργατών σε αποθήκες της «Amazon» να φτιάξουν συνδικάτο.
Από όποια πλευρά όμως κι αν το πιάσει κανείς, όλα τα παραπάνω επιβεβαιώνουν ότι οι ανάγκες των εργαζομένων, ακόμα και οι πιο στοιχειώδεις, ακόμα και στη «μητρόπολη» του παγκόσμιου καπιταλισμού, δεν χωράνε στις «αντοχές» της καπιταλιστικής κερδοφορίας και στην πολιτική στήριξής της. Από μια ακόμα πλευρά και πολύ γρήγορα ξεσκεπάζονται όλοι όσοι καλλιεργούσαν προσδοκίες για την προεδρία Μπάιντεν, για μια ακόμα «προοδευτική» κυβερνητική εναλλαγή στις ΗΠΑ μετά τον... «διαβολικά καλό» Τραμπ. Η προοπτική για τους εργαζόμενους, στις ΗΠΑ και σε όλο τον κόσμο βρίσκεται μονάχα στη σύγκρουση με αυτήν την πολιτική, στη σύνδεση του αγώνα για το μεροκάματο και τα δικαιώματα με την πάλη για τη ριζική ανατροπή της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου