Ο Μπρέχτ γράφει: «Αλλά για να μπει ο καπιταλισμός στον αγώνα ζωής και θανάτου, πρέπει να απαλλαγεί από όλους τους δισταγμούς του και να πετάξει μια-μια στη θάλασσα όλες τις δικές του έννοιες για ελευθερία, δικαιοσύνη, προσωπικότητα του ατόμου, ακόμα και συναγωνισμό. Έτσι, μια άλλοτε μεγάλη και επαναστατική ιδεολογία εμφανίζεται τώρα στον τελικό της αγώνα με την πιο ταπεινή μορφή κοινής απάτης, με τον πιο αναιδή τρόπο εξαγοράς συνειδήσεων, με την πιο κτηνώδη θρασυδειλία, ακριβώς με φασιστική μορφή. Και ο αστός δεν εγκαταλείπει το πεδίο της μάχης προτού πάρει την πιο βορβορώδη όψη του».
Και να ένα μέρος μόνο, μικρό, από το βόρβορο…
Στη Νιγηρία ένας άνδρας αλυσοδέθηκε, βγήκε στο δρόμο, έβαλε αγγελία για τον εαυτό του. «Πουλιέμαι», λέει. Ολόκληρος για ό,τι θέλει ο αγοραστής. Η δουλεία δε σταμάτασε ποτέ. Στον καπιταλισμό δεν είναι μόνο η εργατική δύναμη εμπόρευμα, αλλά η ύπαρξή μας ολάκερη.
Στη Νιγηρία, κατοικεί ο πλουσιότερος άνθρωπος της Αφρικής, ο Aliko Dangote, με περιουσία 12,1 δις. Δολλάρια. Ενας άλλος, Νιγηριανός κι αυτός, ο Abdulsamad Rabiu, το 2021 είδε την περιουσία του να αυξάνεται κατά 77% και να φτάνει στα 5,5 δις.
Στο Αφγανιστάν, οι γονείς πουλάνε τα παιδιά τους γιατί δεν μπορούν να τα αναθρέψουν. Εκεί που ο παγκόσμιος ιμπεριαλισμός έπεσε σύσσωμος για να σώσει τάχα έναν λαό, σπέρνωντας καταστροφή, φτώχια, πείνα, δυστυχία.
Στην Υεμένη, τα παιδιά σκοτώνονται από τις βόμβες της Σαουδικής Αραβίας και των Ηνωμένων Αρωβικών Εμιράτων. Οσα δεν πεθαίνουν από τις αεροπορικές επιδρομές, πεθαίνουν από την πείνα Η Ευρώπη δηλώνει τη θλίψη της, ο ΟΗΕ επίσης λυπάται και όλος μαζί ο δυτικός ιμπεριαλιστικός κόσμος τους πουλάει όπλα. Η Ελλάδα στέλνει στη Σαουδική Αραβία μια πυροβολαρχία κατευθυνόμενων βλημάτων Patriot της Πολεμικής Αεροπορίας. Αυτά τα κατευθυνόμενα βλήματα θα σκοτώσουν κι άλλα παιδιά.
Στη Μαδαγασκάρη ένα παιδί σήμερα θα φάει βρασμένο δέρμα παπουτσιού κι αν είναι πιο τυχερό μπορεί να φάει και ακρίδες. Αν όχι… κάποια στιγμή θα πεθάνει.
Στο Αιγαίο Πέλαγος τρία παιδιά και μία μητέρα δε θα βρουν ποτέ την καλύτερη ζωή που κυνηγούσαν κολυμπώντας και πληρώνοντας αδίστακτους μεσάζοντες.
Στην Ελλάδα, ένας Ρομά 18 χρόνων δολοφονήθηκε με 38 κρατικές σφαίρες. Τόσες χρειάζονταν για να αποτιμηθεί η ζωή ενός αποσυνάγωγου. Μπορεί να ήταν ο ίδιος που διώξαμε κάποτε από το φανάρι ενώ προσπαθούσε να μας καθαρίσει τα τζάμια, ενώ λίγες ώρες αργότερα μπορεί να σχολιάζαμε ως ευηπόληπτοι νοικοκυραίοι, σουφρώνοντας τις ευαίσθητες μυτούλες μας, την παραβατικότητα στις λασπωμένες γειτονιές τους.
Στην Ελλάδα, ένας εργάτης πήγε να φέρει το μεροκάματο και τον έκοψε στη μέση το μηχάνημα της «μεγαλύτερης επένδυσης στη χώρα».
Στην Ελλάδα, ένας διανομέας, άφησε την ελπίδα του να ζήσει σαν άνθρωπος, ματωμένη στην άσφαλτο.
Για όλους αυτούς, κανένας δημόσιος σχολιαστής, κανένα δελτίο ειδήσεων δεν «έκλαψε», κανείς δεν είδε τραγικές φιγούρες στις κηδείες τους. Διότι, βλέπετε, στις γειτονιές των φτωχών, των εργατών, των περιθωριοποιημένων, οι δικοί τους άνθρωποι δεν μετατρέπονται σε τραγικές φιγούρες μόνο ύστερα από μια απώλεια και στιγμιαία, αλλά πάντα και εφ’ όρου ζωής.
Ολα τα παραπάνω δεν είναι μεμονωμένα επεισόδια της επί γης ζωής. Είναι ο κόσμος που κατοικούμε. Είναι στιγμιότυπα από τη δυστυχία, από την πείνα, το αδιέξοδο, την ανημπόρια, την φρικτή εκμετάλλευση.
Η στυγνή κλοπή του πλούτου που παράγει η κοινωνία από μια κυριολεκτικά χούφτα βαθύπλουτων παράσιτων χρειάζεται τον πρόσφυγα που παλεύει με τα κύματα, το παιδί που πεινάει, τον εργάτη που σκοτώνεται, τον απόκληρο που δολοφονείται από το κράτος για να ευχαριστιέται ο κυρ Παντελής.
‘Η με τα λόγια του Μπ. Μπρεχτ από την Αγία Ιωάννα των Σφαγείων
«Κοιτάζω αυτό το σύστημα, και επιφανειακά
μου φαίνεται γνώριμο, αλλά όχι και
ο μηχανισμός του! Υπάρχουν αυτοί οι λίγοι επάνω
και οι πολλοί άλλοι κάτω, και οι επάνω φωνάζουν
στους κάτω: ελάτε επάνω για να είμαστε όλοι
επάνω, αλλά όταν κοιτάξεις προσεκτικά βλέπεις κάτι
κρυμμένο ανάμεσα σε αυτούς επάνω και στους άλλους κάτω.
Κάτι που μοιάζει με δρόμο, αλλά δεν είναι δρόμος.
Είναι μια σανίδα. Τώρα φαίνεται ολοκάθαρα.
Είναι η σανίδα μιας τραμπάλας. Ολο αυτό το σύστημα
είναι μια κούνια με δύο άκρες που εξαρτώνται
η μία από την άλλη. Και αυτοί επάνω
κάθονται επάνω, επειδή οι άλλοι κάθονται κάτω
και μόνο όσο θα κάθονται οι άλλοι κάτω. Οι επάνω
δεν θα κάθονταν πια επάνω, αν οι κάτω άφηναν τη θέση τους
κι ανέβαιναν. Επομένως, αυτοί επάνω
θέλουν, να κάθονται οι άλλοι κάτω
αιωνίως και να μην ανεβούν ποτέ επάνω.
Και οι κάτω πρέπει να είναι κατά πολύ περισσότεροι από τους επάνω
για να μην αλλάξει θέση η τραμπάλα. Ετσι είναι οι τραμπάλες.
(…)
Τους κάτω όμως τους κρατάνε κάτω
για να μείνουν επάνω οι επάνω.
Η ποταπότητα αυτών επάνω δεν έχει μέτρο.
Ακόμα κι αν βελτιώνονταν, σε τίποτα
δεν θα ωφελούσε, γιατί είναι άψογο
το σύστημα που έχουν κατασκευάσει:
Εκμετάλλευση και αταξία: κτηνώδες και συνεπώς
ακατανόητο.
(…)
Και αν σας πει κάποιος ότι μπορείτε να ανυψωθείτε πνευματικά,
μένοντας κολλημένοι στο βούρκο, πιάστε τον κι αυτόν και σπάστε του
το κεφάλι στο λιθόστρωτο. Μόνο
η βία ωφελεί όπου εξουσιάζει η βία, μόνο
οι άνθρωποι ωφελούν όπου υπάρχουν άνθρωποι».
Και είναι οι εργάτες της Cosco που αναβαπτίζουν τον άνθρωπο σε Ανθρωπο, όταν σήκωσαν ανάστημα πάνω από το αίμα του εργάτη, τα παιδιά της efood που υψωθηκαν πάνω από την πολυεθνική, είναι όλοι εκείνοι που σκύβουν και δεν συμβιβάζονται, που γράφουν μια σελίδα του μέλλοντος για τον κόσμο, όλοι εκείνοι που ταιριάζουν την αλληλεγγύη με τη διεκδίκηση, τη διεκδίκηση με την ανθρωπιά, την ανθρωπιά με την περηφάνια. Κάπου, σε μια μικρή γωνιά της γης, η «τραμπάλα» κουνιέται…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου