Πιο αναγκαίο και επίκαιρο από ποτέ το χτίσιμο μιας κοινωνίας απελευθερωμένης από τα δεσμά του κεφαλαίου (ΦΩΤΟ)

 

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ Δ. ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑ ΣΕ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΙΣΙΝΗ ΚΟΜΜΟΥΝΑ 

 

 

«Η εργατική τάξη θα ολοκληρώσει ό,τι ξεκίνησαν οι Κομμουνάροι, ό,τι συνέχισαν σχεδόν μισό αιώνα μετά οι μπολσεβίκοι, ό,τι είναι και σήμερα ακόμα πιο αναγκαίο και επίκαιρο από ποτέ: Το χτίσιμο μιας κοινωνίας απελευθερωμένης από τα δεσμά του κεφαλαίου και της εξουσίας του» τόνισε ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας μιλώντας στην εκδήλωση της ΚΟ Γαλλίας με θέμα «Παρισινή Κομμούνα 1871: Ο δοξασμένος προάγγελος της νέας κοινωνίας - Παρακαταθήκες για το σύγχρονο επαναστατικό, εργατικό κίνημα», με την οποία ολοκληρώθηκε η τριήμερη επίσκεψη του στο Παρίσι.

Η εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στο Αμφιθέατρο AGECA παρουσία πολλών μελών και φίλων του κόμματος στο Παρίσι άνοιξε με την ανάγνωση τριών ποιημάτων για την Παρισινή Κομμούνα που "πάντα ζει" αλλά και για τον ματωμένο Δεκέμβρη του '44 της Αθήνας, που γράφτηκαν για το «στρατόπεδο κοινών που πολεμάνε για τη ζωή» και ενώνονται σ' όλους τους καιρούς με ένα άρρηκτο κόκκινο νήμα έως την ώρα που θα πάρουν τα όνειρα εκδίκηση, των Π. Ελυάρ και Ε. Ποτιέ,  από την ηθοποιό Βασιλική Βεντούρα.

Στον Δ. Κουτσούμπα η ΚΟ Γαλλιας πρόσφερε ένα καλαίσθητο λεύκωμα με πολλές φωτογραφίες και στοιχεία για την παρισινή Κομμούνα, ενώ και άλλοι σύντροφοι του πρόσφεραν ποιήματα και λευκώματα αφιερωμένα στην «πρώτη έφοδο της εργατικής τάξης στους ουρανούς».

Ακολουθεί ολόκληρη η ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. 

«Αγαπητοί φίλοι και φίλες

συντρόφισσες και σύντροφοι,

Είμαστε εδώ, στο Παρίσι, για να κορυφώσουμε το πλούσιο πρόγραμμα αφιερωμάτων, εκδηλώσεων, εκδόσεων και άλλων δραστηριοτήτων, με τις οποίες το Κόμμα μας τιμά την ηρωική Παρισινή Κομμούνα, στα 150 χρόνια από την πρώτη έφοδο της εργατικής τάξης στο όνειρο!

Είμαστε εδώ, περπατήσαμε στα βήματα της Κομμούνας και αντλώντας δύναμη και γνώση από τα διδάγματά της, συνεχίζουμε τον όμορφο μα και δύσκολο αγώνα. Για να βρουν τα όνειρα δικαίωση.

Για να μπορέσει η εργατική τάξη να ολοκληρώσει ό,τι ξεκίνησαν οι Κομμουνάροι, ό,τι συνέχισαν σχεδόν μισό αιώνα μετά οι μπολσεβίκοι, ό,τι είναι και σήμερα ακόμα πιο αναγκαίο και επίκαιρο από ποτέ: Το χτίσιμο μιας κοινωνίας απελευθερωμένης από τα δεσμά του κεφαλαίου και της εξουσίας του.

Είμαστε εδώ, γιατί, όπως έγραψε και ο Κομμουνάρος ποιητής της Διεθνούς, Ευγένιος Ποτιέ, «η Κομμούνα πάντα ζει»!

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Λίγες εκατοντάδες μόλις μέτρα από τον χώρο που βρισκόμαστε σήμερα, βρίσκεται ένας τόπος που έχει εμπνεύσει, όσο λίγοι σε όλον τον κόσμο, τον αγώνα της εργατικής τάξης και του επαναστατικού εργατικού κινήματος διεθνώς.

Είναι ένα σημείο που εφάμιλλη με αυτό σπουδαιότητα για το παγκόσμιο επαναστατικό κίνημα, έχουν ίσως μονάχα τα σημεία εκείνα της Πετρούπολης στην Ρωσία στα οποία διαδραματίστηκαν οι κορυφαίες στιγμές της Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης το 1917.

Κάθε σημείο αυτής της πόλης κρύβει πίσω του μια γνωστή ή άγνωστη ιστορία για το πώς οι άνδρες, οι γυναίκες ακόμη και τα παιδιά του λαού του Παρισιού, πάλεψαν, μόχθησαν καθημερινά από το ξέσπασμα της επανάστασης της 18ης Μάρτη του 1871 έως και το ηρωικό τέλος της στις 28 Μάη, για να πετύχουν κάτι το πρωτόγνωρο μέχρι εκείνη την στιγμή: Να εξουσιάζουν το μέλλον και τις τύχες τους οι ίδιοι οι εργάτες και όχι οι εκμεταλλευτές τους.

Στις αναμνήσεις της, μάλιστα, η Λουίζ Μισέλ, που είχε ηρωική δράση στην Κομμούνα, είχε γράψει: «Ο κόσμος ήθελε να τα αγκαλιάσει όλα μεμιάς - τις τέχνες, τις επιστήμες, τη λογοτεχνία, τις ανακαλύψεις. Η ζωή έβραζε. Ολοι βιάζονταν να ξεφύγουν από τον παλαιό κόσμο».

Γι' αυτό το λόγο, σύντροφοι και φίλοι, η Κομμούνα του Παρισιού αποτέλεσε και αποτελεί έναν από τους λαμπρότερους φάρους στην πάλη του διεθνούς επαναστατικού κινήματος.

«Το πιο υψηλό παράδειγμα του πιο περίλαμπρου προλεταριακού κινήματος του 19ου αιώνα», όπως την περιέγραψε ο Λένιν.

Η Παρισινή Κομμούνα αποτελεί πράγματι ένα ορόσημο για την ταξική πάλη, γιατί η εργατική τάξη συγκρούστηκε με τους εκμεταλλευτές της, σηκώνοντας για πρώτη φορά στην Ιστορία τη σημαία του αγώνα για τα δικά της αυτοτελή συμφέροντα.

Αυτή η πρώτη κόκκινη σημαία του προλεταριάτου, που υψώθηκε στο 19οαιώνα και ανέμιζε στο δημαρχείο του Παρισιού για 72 μέρες, ήταν το φωτεινό έμβλημα μιας νέας εποχής στους ταξικούς αγώνες ανάμεσα στην εργατική τάξη και το κεφάλαιο.

Ηταν το προοίμιο μιας μεγάλης ηρωικής πορείας με την οποία θα έπαιρνε σάρκα και οστά το «φάντασμα του κομμουνισμού», που διακηρύχθηκε για πρώτη φορά το 1848, με το Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος από τους Μαρξ και Ενγκελς.

Ηταν το έναυσμα μιας μεγάλης πορείας από ταξικές συγκρούσεις και σοσιαλιστικές επαναστάσεις που ακολούθησαν σε όλο τον 20ο αιώνα, με κορυφαία την Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση του 1917 στη Ρωσία, όταν ανέμισε στην ιστορία για δεύτερη φορά, στον 20οπλέον αιώνα, η κόκκινη σημαία και κράτησε αντί για 72 μέρες, 72 ολόκληρα χρόνια.

Οι λαοί δεν έχουν πει την τελευταία τους λέξη, ο καπιταλισμός δεν είναι ανίκητος 

Αγαπητοί φίλοι και σύντροφοι,

Ολη αυτή η διαδικασία, που η έναρξή της σηματοδοτήθηκε με την Παρισινή Κομμούνα του 1871, παραμένει επίκαιρη μέχρι και τις μέρες μας.

Παρά το τεράστιο -ιστορικά προσωρινό- πισωγύρισμα που γνωρίσαμε με την υποστολή της Κόκκινης Σημαίας, τελικά, από το Κρεμλίνο, με την ανατροπή του σοσιαλισμού που έκανε την πρώτη του απόπειρα να οικοδομηθεί, οι λαοί δεν έχουν πει ακόμα την τελευταία τους λέξη.

Η νίκη του καπιταλισμού είναι έτσι κι αλλιώς προσωρινή και εφήμερη.

Ο τροχός της Ιστορίας μπορεί να μοιάζει σε πολλούς προσωρινά ακίνητος, όμως στην πραγματικότητα κινούνται ήδη τα υπόγεια επαναστατικά ρεύματα.

Είναι και στο δικό μας χέρι να πολλαπλασιαστούν οι εργατικές - λαϊκές δυνάμεις που με την πρωτοπόρα στάση τους θα συμβάλουν για να κινηθεί ξανά προς τα εμπρός ο τροχός της κοινωνικής εξέλιξης, της κοινωνικής προόδου, της ίδιας της ιστορικής αναγκαιότητας.

Για αυτό και εμείς δεν τιμάμε απλά τον μεγάλο αγώνα των Κομουνάρων του Παρισιού ως ένα ιστορικό γεγονός, αλλά ως πηγή γνώσης και έμπνευσης για τους σημερινούς και μελλοντικούς αγώνες.

Ως πηγή σημαντικών διδαγμάτων, όπως λέει εύστοχα και ο τίτλος της σημερινής μας εκδήλωσης.

Σύγχρονων συμπερασμάτων, για το κρίσιμο καθήκον των κομμουνιστών σε όλον τον κόσμο, να κερδίσουν ξανά την εμπιστοσύνη στην ανεξάντλητη δύναμή τους οι λαοί, οι εργαζόμενοι, οι νέοι και οι νέες.

Εκεί εστιάσαμε, εξάλλου, με την πλούσια δραστηριότητα με αφορμή φέτος των 150 χρόνων της Κομμούνας, με τις εκδηλώσεις, με την αρθρογραφία της ΚΟΜΕΠ, τα αφιερώματα του Ριζοσπάστη, τις εκδόσεις της Σύγχρονης Εποχής, με το ντοκιμαντέρ, τις συζητήσεις και τις εκθέσεις των Φεστιβάλ της ΚΝΕ.

Σύντροφοι και φίλοι,

Ενα πρώτο συμπέρασμα από τα γεγονότα της Κομμούνας, που έχει πολύ μεγάλη σημασία για τον αγώνα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της σήμερα, είναι ότι ο μεγάλος αντίπαλος του λαού, ο καπιταλισμός, δεν είναι ανίκητος, δεν είναι παντοδύναμος.

Αυτό σήμερα σε μεγάλο μέρος των εργαζόμενων και της νεολαίας, μπορεί κάτω από το βάρος του ιδιαίτερα αρνητικού συσχετισμού να μοιάζει ως μια υπεραισιόδοξη θέση, ως ένας ισχυρισμός που δεν επιβεβαιώνεται από την πείρα τους μέχρι τώρα.

Κι όμως η πεποίθησή μας αυτή τεκμηριώνεται από δύο αντικειμενικά δεδομένα και επιβεβαιώνεται τόσο από τα γεγονότα της Παρισινής Κομμούνας, όσο και από την πορεία της ταξικής πάλης στην διάρκεια των 150 χρόνων που μεσολάβησαν από τότε.

Το πρώτο έχει να κάνει με το γεγονός ότι αυτό το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα, που θέλει να παρουσιάζεται ως κάτι το αιώνιο, έχει στο DNA του βαθιές και μεγάλες αντιθέσεις από τις οποίες δεν μπορεί να απαλλαγεί.

Και είναι ακριβώς αυτές οι αντιθέσεις του καπιταλισμού που δημιουργούν τις δυνατότητες για την ανατροπή του, όσο φαινομενικά ακλόνητη και αν προβάλλει προσωρινά η καπιταλιστική εξουσία.

Αυτό επιβεβαίωσαν και οι συγκεκριμένες συνθήκες που οδήγησαν στον μεγάλο ξεσηκωμό του Παρισιού το Μάρτη 1871, όπως:

-- Ο γαλλοπρωσικός πόλεμος του 1870, η ήττα της Γαλλίας και η πολιορκία του Παρισιού που ακολούθησε.

-- Η απότομη επιδείνωση των συνθηκών ζωής και διαβίωσης του παρισινού λαού.

-- Η αγανάκτηση των μαζών για τους χειρισμούς της αστικής κυβέρνησης «Εθνικής Αμυνας» και την επιχειρούμενη συνθηκολόγηση με τους Πρώσους.

Ολα αυτά ήταν τα ιστορικά γεγονότα και οι κοινωνικές εξελίξεις που οδήγησαν στην εκδήλωση επαναστατικής κατάστασης εκείνη την περίοδο.

Οδήγησαν δηλαδή σε μια κοινωνική και πολιτική κατάσταση, κατά την οποία οι κυρίαρχοι ήταν αδύναμοι να επιβληθούν στην εργατική τάξη και το λαό και αυτοί με την σειρά τους δεν ήθελαν πλέον να ζουν, όπως πριν, με σκυμμένο το κεφάλι.

Ηταν συνθήκες που πλέον στην ημερήσια διάταξη της ταξικής πάλης, έμπαινε το καθήκον ανατροπής της σαπίλας του καπιταλισμού.

Αυτά τα γεγονότα, όμως, δεν προκλήθηκαν τυχαία. Η βαθύτερη αιτία που τα προκάλεσε ήταν η ίδια η ανάπτυξη του καπιταλισμού που προηγήθηκε κατά τον 19ο αιώνα.

Ηταν, για παράδειγμα, η επέκταση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής σε κάθε πτυχή της τότε κοινωνίας, που όξυνε σε ολοένα και μεγαλύτερο βαθμό την αντίθεση ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργατική τάξη και δημιουργούσε νέες μορφές εξαθλίωσης στις πόλεις της Γαλλίας που ζούσε το προλεταριάτο.

Ηταν η ένταση της εκμετάλλευσης, ο ανταγωνισμός για το κυνήγι του μέγιστου κέρδους και η αναρχία στην παραγωγή, που οδηγούσαν στο ξέσπασμα σειράς οικονομικών καπιταλιστικών κρίσεων στην Αγγλία, την Γαλλία και την περιοχή της Γερμανίας, σε όλο τον 19ο αιώνα.

Ηταν η ανισόμετρη ανάπτυξη των διαφόρων καπιταλιστικών κρατών που όξυνε τoν ανταγωνισμό αναμεταξύ τους για την οικονομική και στρατιωτική επιρροή στην περιοχή της Ευρώπης και στις αποικίες και οδήγησε στο ξέσπασμα του γαλλοπρωσικού πολέμου.

Ηταν ακόμα και το γεγονός ότι τότε ολοκληρωνόταν η εδραίωση της αστικής εξουσίας και εκδηλώνονταν σταδιακά, με πιο εμφανή τρόπο, οι αντιθέσεις στο εσωτερικό της αστικής τάξης, που τους μήνες πριν το ξέσπασμα της Κομμούνας εκφράστηκαν σε πρωτόγνωρο βαθμό.

Στις μέρες μας πλέον φανερώνουν, με τρόπο πιο έκδηλο από την περίοδο των ηρωικών ημερών της Κομμούνας, τα ιστορικά όρια του συστήματος της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.

Στη σημερινή εποχή του ιμπεριαλισμού, του ανώτατου σταδίου του καπιταλισμού, οξύνονται στο μέγιστο βαθμό οι αντιθέσεις του.

Πρώτα απ' όλα, η βασική αντίθεση ανάμεσα στο βάθεμα του κοινωνικού χαρακτήρα της εργασίας και της ατομικής ιδιοποίησης των αποτελεσμάτων της.

Οποια πλευρά της σημερινής κοινωνίας και αν κοιτάξουμε θα επιβεβαιωθεί το παραπάνω συμπέρασμα.

Η όξυνση των αντιθέσεων του καπιταλισμού οδήγησε και οδηγεί σε ακόμα βαθύτερες καπιταλιστικές οικονομικές κρίσεις, στην ένταση των ανταγωνισμών ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη και τις διεθνείς τους ενώσεις, στην εκδήλωση δυο μεγάλων ιμπεριαλιστικών παγκόσμιων πολέμων στον 20οαιώνα και δεκάδων πολεμικών επεμβάσεων μέχρι σήμερα.

Οι αντιθέσεις της καπιταλιστικής ανάπτυξης και του αστικού κράτους, οδηγούν στις μεγάλες ελλείψεις και ανεπάρκειες για την προστασία της ζωής του λαού από την πανδημία, αλλά και από τις πυρκαγιές, την έλλειψη των κατάλληλων αντιπλημμυρικών έργων, την ανύπαρκτη αντισεισμική προστασία.

Είναι ο «γερασμένος» καπιταλισμός, που οδηγεί στις εικόνες κατάρρευσης των συστημάτων Υγείας απ' άκρη σε άκρη σε όλο τον κόσμο, αποκαλύπτοντας την πραγματική του ασχήμια και τα πραγματικά του όρια, την ίδια ώρα που έχει φτάσει σε απίθανα ύψη η εξέλιξη της επιστήμης, της τεχνολογίας, έχουν αναπτυχθεί όλες οι αντικειμενικές δυνατότητες.

Είναι αυτό το σύστημα που και σήμερα οδηγεί στα φαινόμενα σχετικής και απόλυτης εξαθλίωσης την εργατική τάξη, στην ανεργία, την ανατροπή εργασιακών σχέσεων, στην αφαίρεση δικαιωμάτων και στα δεκάδες εργατικά ατυχήματα, είτε στην φάση της κρίσης είτε στην περίοδο αναζωογόνησης, ανάπτυξης της καπιταλιστικής οικονομίας.

Οδηγεί στην αξιοποίηση της τεχνολογικής ανάπτυξης και των επιτευγμάτων της επιστήμης, όχι για την γενική μείωση του εργάσιμου χρόνου και την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, αλλά για την εντατικοποίηση και αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης, για νέες μορφές χειραγώγησης της εργατικής τάξης.

Με την Κομμούνα ο νέος πρωταγωνιστής της Ιστορίας, η εργατική τάξη, βγήκε στο προσκήνιο

Η Κομμούνα του Παρισιού, όμως, έδειξε και κάτι ακόμα: Οτι η εργατική τάξη και ο λαός έχουν να ορθώσουν το ανάστημά τους ενάντια στους εκμεταλλευτές τους.

Αυτή η μεγάλη δύναμη του προλεταριάτου φάνηκε όταν οι εξεγερμένοι Κομουνάροι, αρνήθηκαν να παραδώσουν τα όπλα τους, τόσο στους Πρώσους κατακτητές, όσο και στην αστική κυβέρνηση του Θιέρσου, και επέβαλλαν για 72 μέρες το δικαίωμά τους να εξουσιάζουν οι ίδιοι τις τύχες τους.

Με αυτόν τον τρόπο, απέναντι σε ένα σύστημα εκμεταλλευτικό και γεμάτο αντιθέσεις, ορθώθηκε ο γίγαντας πλέον λαός, που βγήκε στο προσκήνιο της ιστορικής και κοινωνικής εξέλιξης.

Γι' αυτό και η Παρισινή Κομμούνα συνάντησε τη σφοδρή επίθεση της αστικής τάξης και των κομμάτων της τότε, σε όλες τις χώρες.

Είναι χαρακτηριστικό, ότι στη Βουλή των Ελλήνων, το 1871, οι αστοί πολιτικοί τάχθηκαν με σφοδρότητα εναντίον της επαναστατικής εξέγερσης των εργατών και του λαού του Παρισιού.

Επιτρέψτε μου, λοιπόν, μια παρένθεση, για να σας μεταφέρω, μέσω της πένας του Μιχάλη Μ. Παπαϊωάννου, του σπουδαίου αυτού στοχαστή στο Ριζοσπάστη, τι διεμήφθη στη συνεδρίαση της ελληνικής Βουλής.

Από τα πρακτικά της Βουλής:

«- Θρασύβουλος Ζαΐμης: Κύριοι είναι γνωστά σε εις όλους τα λυπηρότατα συμβάντα εν Γαλλία ένεκα του εμφυλίου πολέμου... Εις τα κοινοβούλια της Αγγλίας του Βελγίου, της Ιταλίας, εξεφράσθη η λύπη των νομοθετικών σωμάτων δια τας θλιβεράς αυτάς περιστάσεις εις τας οποίας ευρέθη έθνος μέγα και ευεργετικόν δια την Ελλάδα. Νομίζω ότι η ελληνική βουλή, έχει καθήκον δια της κυβερνήσεως να εκφράσει την μεγάλην αυτής λύπην δια τα γεγονότα ταύτα...

- Αλέξανδρος Κουμουνδούρος (Πρωθυπουργός): ... Η Ελλάς παρά παν άλλο μέρος, έχει αιτίας να λυπήται, εάν αι καταστροφαί του Λούβρου έφθασαν μέχρι των αριστουργημάτων της ελληνικής δόξης και μεγαλοφυίας... Η Γαλλία ευεργέτησε την Ελλάδα, και υπήρξεν επί πολλούς αιώνας το κέντρον του πολιτισμού, η εστία των φώτων και της δόξης. Θέλω σπεύσει, επαναλαμβάνω, τα αισθήματα όπου δει...

- Κωνσταντίνος Λομβάρδος (Πρόεδρος της Βουλής): Μικρά και αδύνατος η Ελλάς αλλά υπέρ της ελευθερίας πάντοτε αγωνισθείσα και αγωνιζόμενη δεν ημπορεί παρά να υψώσει δυνατά την φωνήν τής αγανακτήσεώς της, εναντίον εκείνων οι οποίοι εν τη καταχρήσει του ονόματος της ελευθερίας, την ελευθερίαν εσχάτως εν Παρισίοις επολέμησαν. Η Ελλάς, μικρά και αδύνατος, έλαβε την πείραν, ότι ουδέν πολεμιώτερον της ελευθερίας, όσον η αταξία. Εάν δε εξασφαλίζει τι την ελευθερίαν, την εξασφαλίζει ο σεβασμός των νόμων και των δικαιωμάτων εκάστου...»

Βέβαια, ο Πρωθυπουργός Κουμουνδούρος και ο αρχηγός της πλειοψηφίας Ζαΐμης, αναφέρθηκαν στις καταστροφές και στα έργα τέχνης που η επανάσταση δήθεν κατέστρεψε, όπως τους είχαν πληροφορήσει οι οπαδοί του Θιέρσου. Εκπλήρωναν μια υποχρέωση. Ο Λομβάρδος αποδοκιμάζοντας, έκανε συνειδητό πόλεμο κατά της Κομμούνας, χαρακτηριζόμενος ως ο πρώτος αντικομουνιστής στην ελληνική ιστορία. Αλλωστε υπάρχει το ευχαριστήριο που του έστειλε ο Ιούλιος Φαβρ και για λογαριασμό του Θιέρσου για την αποδοκιμασία της ελληνικής βουλής προς την επανάσταση, για να μην ξεχαστεί ποτέ η αντιδραστικότητα και ο ρόλος των αστών πολιτικών της χώρας.

Είναι χαρακτηριστικό ότι την χειρότερη στάση και σε αυτή την περίπτωση την κράτησε ο Λομβάρδος, μεγάλος οπορτουνιστής, καιροσκόπος, που πριν είχε διασπάσει το ριζοσπαστικό δημοκρατικό κίνημα της Επτανήσου, για να παρασύρει με το μέρος του τις λαϊκές μάζες, τάζοντάς τες μια ένωση με την Ελλάδα, χωρίς κανένα άλλο όρο -οικονομικό, πολιτειακό, δημοκρατικό- έστω όπως αντιλαμβάνονταν τα ζητήματα οι πρώιμοι σοσιαλιστές της περιόδου εκείνης.

Ας κλείσω εδώ αυτή την παρένθεση.

Οπως έλεγε ο Λένιν, στην πραγματικότητα «η Κομμούνα έμαθε στο ευρωπαϊκό προλεταριάτο να βάζει συγκεκριμένα τα καθήκοντα της σοσιαλιστικής επανάστασης».

Η μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση, οι άλλες σοσιαλιστικές επαναστάσεις, οι ένοπλες ταξικές συγκρούσεις και οι μεγάλοι εργατικοί αγώνες κατά τον 20οαιώνα, αποτέλεσαν την αδιαμφισβήτητη απόδειξη για αυτό το γεγονός.

Απέδειξαν ότι ο νέος πρωταγωνιστής της Ιστορίας είναι η εργατική τάξη, γιατί είναι η μοναδική κοινωνική δύναμη που μπορεί να ηγηθεί της σοσιαλιστικής επανάστασης, της σχεδιασμένης και οργανωμένης επίθεσης, μαζί τους συμμάχους της για την ανατροπή του καπιταλισμού.

Ο λαός δεν έχει δοκιμάσει ακόμα τη δύναμή του

Τα αστικά επιτελεία βέβαια, σήμερα ισχυρίζονται ότι αυτή η εποχή έχει παρέλθει οριστικά.

Οτι η «σύγχρονη και πολιτισμένη» κοινωνία, όπως λένε, του 21ου αιώνα απέχει πολύ από την εποχή των επαναστάσεων.

Αυτό αναρωτιούνται με γνήσιο προβληματισμό και αρκετοί εργαζόμενοι: Πως ίσως ο λαός δεν έχει την δύναμη να αντιπαρατεθεί στους εκμεταλλευτές του, αφού -όπως λένε- δεν βλέπουν και κάποιους μεγάλους αγώνες να αναπτύσσονται.

Κι όμως η πραγματικότητα επιβεβαιώνει το αντίθετο. Είναι χιλιάδες οι αγώνες που αναπτύσσονται σε όλον τον κόσμο.

Οι πρόσφατοι νικηφόροι αγώνες των εργαζομένων στην Cosco και την e-food στην Ελλάδα, αποτελούν μόνο ορισμένα παραδείγματα ανάμεσα στα πολλά των τελευταίων χρόνων.

Δεν παραγνωρίζουμε φυσικά ότι όλα αυτά μοιάζουν ίσως σε αρκετούς, ως μικρά μόνο βήματα, συγκριτικά με μεγάλες στιγμές της ταξικής πάλης, όπως η Παρισινή Κομμούνα και η επανάσταση του Οκτώβρη.

Οπωσδήποτε συγκρίνουν ανόμοια πράγματα, αφού οι συγκεκριμένες εξεγέρσεις έγιναν σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης.

Πέρα, όμως, από το αδιαμφισβήτητο αυτό γεγονός, δεν είναι σωστό και να υποτιμάται σήμερα η δυναμική που μπορεί να έχει η προσπάθεια για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και την προώθηση της κοινωνικής συμμαχίας.

Ασφαλώς και δεν είναι μια ευθύγραμμη πορεία. Είναι μια καθημερινή μάχη που έχει τα μπρος και τα πίσω.

Ομως έχουμε την ακλόνητη πεποίθηση ότι ο λαός δεν έχει δοκιμάσει ακόμα τη δύναμή του.

Αυτός είναι ο αγώνας που καθημερινά δίνουμε οι κομμουνιστές, τα μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ.

Μέσα στον αγώνα για την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, μέσα στον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τη συμμετοχή της χώρας μας στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις και σχεδιασμούς, επιδιώκουμε να βρίσκουμε κοινό βηματισμό με χιλιάδες εργαζόμενους.

Να μπαίνει στην άκρη ο συμβιβασμός και η μοιρολατρία.

Να συγκροτείται μια μεγάλη κοινωνική συμμαχία, όχι μόνο ή απλά για να διεκδικήσουμε ανακούφιση από τα σημερινά οξυμένα προβλήματα, αλλά και για να διαμορφώσουμε προϋποθέσεις για τη ριζική ανατροπή, για το σοσιαλισμό.

Αναδείχτηκε η ανωτερότητα του εργατικού κράτους, η ανάγκη συντριβής του αστικού 

Σύντροφοι και φίλοι,

Αλλο βασικό συμπέρασμα που βγαίνει αφορά τη ριζική διαφορά που έδειξε η Κομμούνα ότι υπάρχει, ανάμεσα στην αστική εξουσία και στην εξουσία της εργατικής τάξης.

Παρά το σύντομο χρονικό διάστημα των 72 ημερών που διήρκησε, η Κομμούνα κατάφερε να επιτελέσει ένα πρωτόγνωρο πολιτικό έργο, που αποτελούσε «θανάσιμη απειλή για τον παλιό κόσμο, το θεμελιωμένο στην υποδούλωση και στην εκμετάλλευση».

Τα περίφημα επαναστατικά διατάγματα της Παρισινής Κομμούνας, περιλάμβαναν, ανάμεσα σε άλλα:

--Μέτρα για την κατάργηση του μόνιμου στρατού και της αστυνομίας και την αντικατάστασή τους με την Εθνοφρουρά και την Πολιτοφυλακή.

--Θεσμοθετήθηκε ο χωρισμός της Εκκλησίας από το κράτος

--Η ολοκληρωτική κατάργηση των προνομίων των δημόσιων υπαλλήλων, που πλέον ήταν εκλεγμένοι και ανακλητοί.

--Καταργήθηκε η ποινική δικαιοδοσία των επιχειρηματιών στους τόπους δουλειάς

--Καθιερώθηκε η δωρεάν Παιδεία.

Αυτό το πρωτοπόρο επαναστατικό έργο της Κομμούνας δεν άφηνε την «αστική κοινωνία να κοιμηθεί ήσυχα, όσο στο δημαρχείο του Παρισιού ανέμιζε η κόκκινη σημαία του προλεταριάτου» (Λένιν).

Η μελέτη αυτής της ιστορικής πείρας συνέβαλε και στην διαμόρφωση των αρχών για την συγκρότηση της εργατικής εξουσίας, της δικτατορίας του προλεταριάτου, που για πρώτη φορά αποτύπωσε ο Λένιν στο πολύ σημαντικό έργο του «Κράτος και Επανάσταση».

Αυτή η σύντομη πείρα από τα πρώτα βήματα της εργατικής εξουσίας την άνοιξη του 1871, αλλά και πολύ περισσότερο η οικοδόμηση του σοσιαλισμού κατά τον 20ο αιώνα, αλλά και στη συνέχεια μέχρι σήμερα, μελετώντας και βλέποντας τα αποτελέσματα από την ανατροπή του, απέδειξαν και αποδεικνύουν την ανωτερότητα του εργατικού κράτους σε σύγκριση με όλες τις μορφές κράτους που προηγήθηκαν στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Γιατί για πρώτη φορά το κράτος, παύει να είναι όργανο της κυρίαρχης μειοψηφικής τάξης σε βάρος της μεγάλης πλειοψηφίας των εργαζόμενων και του λαού, αλλά βρίσκεται πλέον στην υπηρεσία της εργατικής τάξης τόσο εναντίον των εκμεταλλευτών της, όσο και για την ανάπτυξη των σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής.

Μονάχα στο σοσιαλιστικό κράτος οι εργαζόμενοι συμμετέχουν για πρώτη φορά ενεργά στη λήψη, την εφαρμογή και τον έλεγχο των αποφάσεων, σε αντιδιαστολή με την τυπική ισότητα και συμμετοχή στο πλαίσιο της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, που διασφαλίζει, μέσα από ποικίλες διαδικασίες, μόνο το δίκιο και την θέληση των εκμεταλλευτών.

Οι 72 μέρες της ζωής της Παρισινής Κομμούνας προσέφεραν, επίσης, την πείρα που αποκρυσταλλώθηκε στα σημαντικά θεωρητικά συμπεράσματα του μαρξισμού - λενινισμού για τη σύγκρουση με το αστικό κράτος, τη θεμελιακή διαφορά ανάμεσα στην αντεπαναστατική αστική βία και την επαναστατική βία του εξεγερμένου λαού.

Ενα από τα μεγάλα διδάγματα της Κομμούνας, είναι ότι η εργατική τάξη δεν μπορεί να κατακτήσει την έτοιμη κρατική καπιταλιστική μηχανή και να τη βάλει σε κίνηση για τους δικούς της σκοπούς.

Δεν φτάνει η απλή κατάληψη της «έτοιμης κρατικής μηχανής», αλλά η εκ βάθρων αναδιάρθρωσή της, η συντριβή όλων των παλιών σάπιων δομών της.

Αυτό το πολύ σημαντικό συμπέρασμα επιβεβαιώθηκε από την νικηφόρα έκβαση της Οκτωβριανής Επανάστασης, καθώς και των υπόλοιπων σοσιαλιστικών επαναστάσεων κατά τον 20ο αιώνα.

Το σύγχρονο, καινοτόμο, προοδευτικό, ο λαός θα το βρει στον αγώνα και όχι στο σύστημα και στις κυβερνήσεις του

Η επιβεβαίωσή του, όμως, έγινε δυστυχώς και με την αρνητική πείρα των συνεπειών που υπήρξαν για το εργατικό - λαϊκό κίνημα, όταν αυτή η νικηφόρα στρατηγική για την ανατροπή της αστικής εξουσίας, έπαψε να αποτελεί -σε πολλές περιπτώσεις κατά τον 20ο και 21ο αιώνα- την σταθερή πυξίδα του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος.

Σε πολλά Κομμουνιστικά Κόμματα διαμορφώθηκε μια -στρατηγικής σημασίας- αντίληψη, ότι μπορούμε να πάμε στο σοσιαλισμό μέσα από επιμέρους μεταρρυθμίσεις που θα τις κάνει μια κυβέρνηση συνεργασίας κομμουνιστών, σοσιαλιστών, σοσιαλδημοκρατών, ακόμα και κάποιων φιλελεύθερων αστικών κομμάτων.

Μιας κυβέρνησης που θα διαμορφωνόταν σταδιακά, μέσα από συνεργασίες σε επιμέρους μέτωπα, που κατά περιόδους βαφτίζονται άλλοτε «αντιφασιστικά», άλλοτε «αντιπολεμικά», άλλοτε «αντιδικτατορικά», άλλοτε «αντιδεξιά» ή «αντινεοφιλελεύθερα» κλπ, τα οποία θα προέκυπταν ανάλογα με τις εκάστοτε συνθήκες, αποκρύβοντας την πραγματική αιτία της εμφάνισης αυτών των επιμέρους αντιθέσεων, που είναι το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα.

Πρόκειται για μια στρατηγική αντίληψη που δεν επιβεβαιώθηκε πουθενά, σε καμία χώρα.

Οπου υλοποιήθηκε, οδήγησε στην ενσωμάτωση του εργατικού - λαϊκού κινήματος και στην αλλοίωση του επαναστατικού χαρακτήρα των Κομμουνιστικών Κομμάτων που συμμετείχαν σε αστικές κυβερνήσεις, με αποτέλεσμα την οριστική μετάλλαξή τους.

Πολλά από αυτά μάλιστα, όπως στην Ιταλία, την Ισπανία, και την Γαλλία που βρισκόμαστε, οδηγήθηκαν σε μεγάλη απώλεια δυνάμεων και υποδομών, σημαντικών για την οργάνωση του αγώνα, δυστυχώς έφτασαν έως και την πλήρη εξαφάνισή τους.

Αυτή η πείρα έχει μεγάλη σημασία και για το σήμερα, όπου επανέρχεται και στη χώρα μας η σοσιαλδημοκρατική και οπορτουνιστική πρόταση, ότι μπορεί δήθεν να υπάρξει μια «προοδευτική» κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού, που θα δώσει φιλολαϊκή λύση στα μεγάλα λαϊκά προβλήματα.

Το Κόμμα μας είναι εξοπλισμένο με τα συμπεράσματα από την δράση του: Την περίοδο των μνημονίων το 2010 - 2012 και στη συνέχεια, μετά την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ, ως αξιωματική αντιπολίτευση κατ' αρχάς το 2012 έως το 2015 και ως κυβέρνηση από το 2015 έως το 2019. Με την υπεύθυνη στάση του να αρνηθεί την συμμετοχή, στήριξη ή ανοχή στην αστική - αντιλαϊκή διακυβέρνηση της ονομαζόμενης «πρώτης φορά αριστεράς». Μια στάση, που αποτελεί διαχρονική παρακαταθήκη για το εργατικό - λαϊκό κίνημα και την εξέλιξή του.

Οι εργαζόμενοι και ο λαός βρήκαν στο ΚΚΕ την πολιτική εμπροσθοφυλακή που δεν συμβιβάζεται, δεν υποχωρεί, δεν προχωρά σε τυχοδιωκτισμούς, αλλά συνειδητά βρίσκεται μέσα στους καθημερινούς εργατικούς αγώνες, ανοίγει το δρόμο της ανυπακοής, της καταπολέμησης της μοιρολατρίας.

Συνεχίζουμε με καθαρότητα και συνέπεια να επιμένουμε να εξηγούμε ότι η μοναδική προϋπόθεση να βρεθεί το ΚΚΕ στη διακυβέρνηση, είναι να είναι ο ίδιος ο λαός, η εργατική τάξη στην εξουσία, με κοινωνική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό, να ξεκινά την οικοδόμηση της νέας κοινωνίας, του σοσιαλισμού.

Αλλη λύση, άλλη διέξοδος δεν υπάρχει.

Οποιος σήμερα αναζητά το σύγχρονο, το καινοτόμο, το προοδευτικό, αυτό δεν θα το βρει μέσα στο σύστημα.

Οποιος είναι πρόθυμος να υπηρετήσει από κυβερνητική θέση τη σαπίλα του καπιταλισμού, δήθεν για «να τον κάνει λίγο καλύτερο» ή κοροϊδεύει χοντρά ή απλά επιδιώκει να σπείρει συγχύσεις στο κίνημα.

Η εναλλακτική βρίσκεται μόνο στον αγώνα για το σήμερα και το αύριο αυτού του τόπου, αυτού του λαού.

Βρίσκεται στον συνεχή αγώνα για να δημιουργούμε ρήγματα στο σύστημα, προκειμένου να βγούμε όσο γίνεται νωρίτερα στο ξέφωτο.

Την αδικία, την εκμετάλλευση, το ίδιο το σύστημα, πρέπει να το δυσκολεύουμε, με κάθε τρόπο. Να του βάζουμε εμπόδια, όχι να το υπηρετούμε.

Οχι να του «μπαλώνουμε τις τρύπες», να του δίνουμε ανάσες, ελπίζοντας ή ακριβέστερα έχοντας την αυταπάτη ότι μπορούμε με αυτόν τον τρόπο να το αλλάξουμε πραγματικά.

Αυτό το διεφθαρμένο καπιταλιστικό σύστημα μόνο ανατρέπεται. Δεν εξανθρωπίζεται με λόγια περί «προόδου και δημοκρατίας», με επίκληση «στην προοδευτική διακυβέρνηση», με κάποιες ενέργειες και δράσεις από τις θέσεις της κυβερνητικής αστικής εξουσίας.

Γιατί, το ίδιο το αστικό σύστημα έτσι, σου βάζει τα όριά του και προσδιορίζει τα όριά σου.

Αυτό το σύστημα μπορεί να αλλάξει και πρέπει να αλλάξει, μόνο από τις θέσεις της όξυνσης της ταξικής πάλης, της αντιμονοπωλιακής - αντικαπιταλιστικής εργατικής - λαϊκής πάλης και συμμαχίας των κοινωνικών δυνάμεων που έχουν συμφέρον από αυτή την εξέλιξη, που έχουν συμφέρον από τη νέα κοινωνία.

Η επαναστατική στρατηγική, όρος για να διασφαλίζεται η πολιτική αυτοτέλεια του αγώνα της εργατικής τάξης

Φίλοι και σύντροφοι,

Η πορεία του εμφυλίου πολέμου ανάμεσα στο εξεγερμένο Παρίσι και την αστική κυβέρνηση του Θιέρσου, αποτέλεσε ένα μεγάλο μάθημα για την σφοδρότητα που αποκτά η ταξική πάλη και την αναγκαιότητα της ανυποχώρητης πάλης της εργατικής τάξης και των συμμάχων της μέχρι τέλους.

Από την πρώτη στιγμή φάνηκε η αγριότητα της αστικής τάξης, όλη την περίοδο πριν, κατά την διάρκεια και μετά την ήττα της Κομμούνας.

Απέδειξε ότι είναι ικανή να διαπράξει τα μεγαλύτερα εγκλήματα, προκειμένου να διασώσει την εξουσία του κεφαλαίου.

Εχοντας πάντα στο επίκεντρο τη διασφάλιση των συμφερόντων και της εξουσίας της, έσυρε τον λαό στην φρίκη του πολέμου. Δεν δίστασε να οδηγήσει δύο φορές την Εθνοφρουρά σε σφαγή. Χτύπησε με αγριότητα εξεγέρσεις του λαού. Συμμάχησε με τον πρωσικό στρατό για να καταπνίξει την Κομμούνα, εκτελώντας κατά δεκάδες χιλιάδες τους προλετάριους του Παρισιού και οδηγώντας εκατοντάδες χιλιάδες στην φυλακή και στην εξορία.

Η πάλη του παρισινού προλεταριάτου έμεινε στη μέση. Η Κομμούνα έκανε δύο σημαντικά λάθη:

- Το πρώτο, ήταν ότι δεν ξεκίνησε την «απαλλοτρίωση των απαλλοτριωτών» και δεν κατέλαβε ιδρύματα, όπως η Τράπεζα της Γαλλίας.

- Το δεύτερο αφορούσε στην «υπερβολική μεγαλοψυχία του προλεταριάτου: [...] αντί να στεφανώσει τη νίκη του στο Παρίσι με αποφασιστική επίθεση ενάντια στις Βερσαλλίες, αργοπόρησε κι έδωσε στην κυβέρνηση των Βερσαλλιών τον καιρό να συγκεντρώσει τις σκοτεινές δυνάμεις και να προετοιμαστεί για τη ματωμένη βδομάδα του Μάη».

Αυτές οι αδυναμίες της Κομμούνας, όπως τις χαρακτήρισαν οι κλασικοί του μαρξισμού, έδειξαν, ότι κάθε ανολοκλήρωτο βήμα στην πορεία της ταξικής σύγκρουσης, ισοδυναμεί με ήττα για το επαναστατικό κίνημα και τον αγώνα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της.

Βέβαια, όπως έγραφε ο Λένιν: «Για να νικήσει η κοινωνική επανάσταση πρέπει να υπάρχουν τουλάχιστον δύο όροι: Υψηλή ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και κατάλληλη προετοιμασία του προλεταριάτου. Το 1871 όμως και οι δύο αυτοί όροι δεν υπήρχαν...»

Η εργατική τάξη τότε είχε πολύ δρόμο να διανύσει ακόμα, τόσο σε επίπεδο οικονομικής, όσο και πολιτικής συγκρότησης, για να αποτελέσει εκείνη την ορμητική επαναστατική δύναμη, η οποία συγκρούστηκε και ανέτρεψε μετά πολλές φορές τον καπιταλισμό κατά τον 20ο αιώνα.

Σε αυτά οφείλονται και οι στρεβλές και γεμάτες αντιφάσεις πολιτικές επιδιώξεις και ιδεολογικές αντιλήψεις διαφόρων πολιτικών ρευμάτων (ριζοσπαστών δημοκρατών με γιακωβίνικες παραδόσεις, ομάδων μπλανκιστών, οπαδών του Προυντόν και του Μπακούνιν), που διαμόρφωναν τον πολιτικό συσχετισμό στο εσωτερικό της Κομμούνας και συνέβαλαν και αυτές με την σειρά τους στην ύπαρξη των λαθών και των «αδυναμιών» της.

Φυσικά, μέσα στην Κομμούνα ξεχώρισε η δράση και των οπαδών του Μαρξ, που συνέβαλαν στο επαναστατικό περιεχόμενο εκείνων των ημερών, χωρίς όμως να είναι δυνατό να αναιρεθούν οι παραπάνω καθυστερήσεις και αδυναμίες, που εδράζονταν στο δοσμένο για εκείνη την εποχή επίπεδο ανάπτυξης των υλικών προϋποθέσεων.

Φάνηκε, μέσα από αυτή την αρνητική εμπειρία, η τεράστια σημασία της ύπαρξης οργανωμένης πρωτοπορίας του εργατικού κινήματος.

Η ύπαρξη δηλαδή Κομμουνιστικού Κόμματος, όπως έδειξε και η πείρα της Οκτωβριανής Επανάστασης. Ενός επαναστατικού Κόμματος με επεξεργασμένη επαναστατική στρατηγική και Πρόγραμμα, που να φροντίζει τη δημιουργική ανάπτυξη της επαναστατικής θεωρίας, βασισμένο πάντα στις θεμελιακές της αρχές.

Εξάλλου και οι ίδιοι οι Μαρξ και Ενγκελς μετά την Παρισινή Κομμούνα, έκαναν την μοναδική μάλιστα αλλαγή στο Μανιφέστο, σημειώνοντας την ανάγκη τσακίσματος του αστικού κράτους.

Ενώ, και ο Λένιν ανέπτυξε παραπέρα την επαναστατική στρατηγική για την ανατροπή του καπιταλισμού βασισμένος στην πείρα της Κομμούνας.

Αυτός είναι ο όρος σε κάθε περίπτωση, για να διασφαλίζεται η πολιτική αυτοτέλεια του αγώνα της εργατικής τάξης, η αποφυγή στον εγκλωβισμό στα διλήμματα και τους σκοπούς της αστικής τάξης ή την επιρροή από τις μικροαστικές θεωρίες και τις δυνάμεις που τις εκφράζουν.

Κυρίως με στοχευμένη και προσηλωμένη δράση για την ανατροπή της αστικής εξουσίας.

Με βάση αυτήν την πείρα της Κομμούνας, λίγα χρόνια αργότερα, έλεγε ο Ενγκελς ότι «η πολιτική που πρέπει να κάνουμε πρέπει να είναι η πολιτική του προλεταριάτου. Το κόμμα των εργατών δεν πρέπει να βρίσκεται στην ουρά οποιουδήποτε αστικού κόμματος, αλλά πρέπει πάντα να υπάρχει σαν αυτόνομο κόμμα που έχει τη δική του πολιτική και επιδιώκει τους δικούς τους σκοπούς».

Σήμερα, σε άλλες συνθήκες οπωσδήποτε, όμως όλα αυτά τα ιδεολογικά πολιτικά ζητήματα της διαπάλης, στην ουσία τους, επαναλαμβάνονται.

Ας μην πάμε μακριά. Εχουμε, για παράδειγμα, τα κελεύσματα της κυβέρνησης της ΝΔ και άλλων αστικών κομμάτων για «εθνική ομοψυχία».

Για «συστράτευση» στην αντιμετώπιση της προηγούμενης καπιταλιστικής κρίσης υπέρ του κεφαλαίου και στους στόχους της καπιταλιστικής ανάπτυξης έπειτα από αυτήν.

Ακούσαμε και ακούμε ότι, απέναντι στον αόρατο εχθρό της πανδημίας, «δεν χωρούν πολιτικές αντιπαραθέσεις»!!!

Υπάρχουν και οι ποικίλες φωνές της σοσιαλδημοκρατίας, του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΙΝΑΛ, που αναθερμαίνουν χιλιοειπωμένες υποσχέσεις για μια δήθεν πιο φιλολαϊκή διαχείριση του καπιταλισμού κόντρα στις πρακτικές της ΝΔ, που καλούν σε υιοθέτηση της σοσιαλδημοκρατικής εκδοχής της «πράσινης» και της «ψηφιακής» οικονομίας και συνολικότερα της -υποτίθεται- καλύτερης διαχείρισης του καπιταλισμού σε σχέση με τη ΝΔ, όπως προβάλλεται κυρίως από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ομως τα παραπάνω διαχρονικά συμπεράσματα, που δυστυχώς δεν κυριάρχησαν σε όλες τις μεγάλες ταξικές συγκρούσεις του 20ου αιώνα, αποκτούν ιδιαίτερη σημασία σήμερα που επιδιώκεται η πολύμορφη ενσωμάτωση του εργατικού - λαϊκού κινήματος στους σκοπούς της άρχουσας τάξης.

Τα συμπεράσματα από την ιστορία και την πάλη του επαναστατικού κινήματος, εφόδια για την οργάνωση του αγώνα σήμερα

Σύντροφοι και φίλοι,

Παρά την ήττα της η Παρισινή Κομμούνα αποτέλεσε ένα τεράστιο έναυσμα για τις ταξικές συγκρούσεις που ακολούθησαν.

Η μελέτη της πείρας από την ηρωική Κομμούνα του Παρισιού το 1871, της πείρας από την ιστορία και την πάλη του διεθνούς εργατικού και επαναστατικού κινήματος, καθώς και τα συμπεράσματα από την οικοδόμηση του σοσιαλισμού κατά τον 20οαιώνα αποτελούν τα εφόδια για την οργάνωση του αγώνα σήμερα.

Στο Πρόγραμμα μας επισημαίνουμε με έμφαση:

«Η επαναστατική εργατική εξουσία (...) έχει ως καθήκον να παρεμποδίσει τις προσπάθειες της αστικής τάξης και της διεθνούς αντίδρασης να παλινορθώσει την εξουσία του κεφαλαίου (...) η λειτουργία της δεν είναι μόνο κατασταλτική - οργανωτική. Είναι οικονομική, πολιτική, πολιτιστική, διαπαιδαγωγητική, αμυντική (...)

Ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός είναι θεμελιακή αρχή στη συγκρότηση και λειτουργία του σοσιαλιστικού κράτους, στην ανάπτυξη της σοσιαλιστικής δημοκρατίας, στη διεύθυνση της παραγωγικής μονάδας, κάθε κοινωνικής υπηρεσίας. (...)

Η επαναστατική εργατική εξουσία θα στηριχθεί στους θεσμούς που θα γεννήσει η επαναστατική πάλη της εργατικής τάξης και των συμμάχων της».

Εμπνεόμαστε, αποτιμώντας τα 150 χρόνια από την Παρισινή Κομμούνα.

Η Ιστορία έχει αποδείξει ότι μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό, όταν βαδίσει αποφασιστικά στον δρόμο της ανατροπής, για να πάρει ο ίδιος στα χέρια του το τιμόνι της εξουσίας.

Οποτε η εργατική τάξη, ο λαός, απαίτησε να ικανοποιηθούν οι ανάγκες του, πίστεψε στη δύναμή του και πήρε την τύχη του στα χέρια του, ο τροχός της Ιστορίας γύρισε μπροστά.

Ξέρουμε τι μπορεί να πετύχει ο λαός όταν σηκώσει το ανάστημά του και πιστέψει στη δύναμή του σε κρίσιμες στιγμές.

Το ΚΚΕ μπαίνει μπροστά και διαθέτει όλες του τις δυνάμεις, για να οργανώσει ο λαός την αντεπίθεσή του, να βάλουν οι εργαζόμενοι τη δική τους σφραγίδα στις εξελίξεις.

Να οργανώσουμε την πάλη μας για τα προβλήματά μας, να φέρουμε τις ανάγκες στο προσκήνιο, να αναμετρηθούμε με τους μεγάλους ενόχους για την κατάσταση που βρισκόμαστε σήμερα, την εξουσία του κεφαλαίου και τους συμμάχους της, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ.

Μέσα απ' τους καθημερινούς αγώνες, μπορούμε να διαμορφώσουμε ένα πανελλαδικά συντονισμένο κίνημα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της.

Ριζωμένο παντού, με πρωτοπόρες εστίες αντίστασης σε κάθε χώρο δουλειάς, κάθε κλάδο, κάθε περιοχή. Με ενιαία αιτήματα και στόχους που ανοίγουν τον δρόμο με κατεύθυνση πάλης ενάντια στα μονοπώλια και τον καπιταλισμό.

Αγαπητές φίλες και φίλοι,

Το κάλεσμα αγωνιστικής συμπόρευσης που απευθύνει το ΚΚΕ στις σημερινές συνθήκες, έχει ιδιαίτερη σημασία και μπορεί να βρει σημαντικό αντίκρυσμα και στους Ελληνες που ζουν στο εξωτερικό.

Γιατί κι εδώ στο Παρίσι, στη Γαλλία, όπως και στην Αθήνα, στην Ελλάδα, οι Ελληνες εργάτες και βιοπαλαιστές, οι Ελληνες επιστήμονες και φοιτητές, όπως και η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα της Γαλλίας, έχουν απέναντι τους το κεφάλαιο και την εξουσία του.

Γιατί κι εδώ, όπως και στην Ελλάδα και τις άλλες χώρες της ΕΕ, ο οδοστρωτήρας της "πράσινης" και "ψηφιακής" ανάπτυξης, της έντασης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, περνά ορμητικά τσακίζοντας το λαϊκό εισόδημα, τις εργασιακές σχέσεις, τα εργατικά δικαιώματα, τη λαϊκή κατοικία.

Γιατί κι εδώ άμεσο ζητούμενο είναι η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, για να δυναμώσει η αποφασιστικότητα, η διεκδίκηση, ο αγώνας για την κοινωνία που έχουμε ανάγκη για να ζήσουμε όπως μας αξίζει.

Ιδιαίτερα, μάλιστα, οι Ελληνες που ζουν στο εξωτερικό, κοινωνοί και οι ίδιοι, όχι μόνο της πείρας της Ελλάδας, αλλά και της πείρας από τη Γαλλία ή όπου αλλού ζουν, μπορούν να τροφοδοτήσουν την αντίσταση στα δήθεν σύγχρονα περιτυλίγματα των ξοφλημένων εδώ και χρόνια ιδεολογημάτων περί «προοδευτικών πόλων και κυβερνήσεων», που τόσο μεγάλη ζημιά έχουν κάνει στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα.

Στον δύσκολο αγώνα μας, οι εργαζόμενοι της Ελλάδας έχουν την υποστήριξη των αδελφών τους εργατών από όλη την Ευρώπη, από όλο τον κόσμο.

Οι Ελληνες μετανάστες, εργαζόμενοι, επιστήμονες, φοιτητές, τόσο στην Γαλλία, όσο και στις άλλες χώρες της Ευρώπης, είναι μέρος, τμήμα, του λαϊκού κινήματος της χώρας μας, όπως και των χωρών που ζουν.

Θα δυναμώσουν την πάλη τους για να ενισχυθεί το κομμουνιστικό κίνημα, τα ΚΚ, να ενισχυθεί το ΚΚΕ παντού.

«Στον αγώνα ενωμένοι, κι ας μη λείψει κανείς...» Στον αγώνα για μια κοινωνία αντάξια των δυνατοτήτων και των αναγκών του καιρού μας. Μια κοινωνία που κουμάντο θα κάνουν αυτοί που παράγουν τον πλούτο κι όχι αυτοί που καρπώνονται τα αποτελέσματα του μόχθου των χεριών και του μυαλού των πολλών.

Να δυναμώσει ο αγώνας για μια πραγματικά ελπιδοφόρα διέξοδο για το σήμερα και το αύριο.

Για τις εξεγέρσεις του μέλλοντός μας, το σοσιαλισμό!

Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε!

Ζήτω η Κομμούνα! Ζήτω το ΚΚΕ!

902gr