Επιλεκτική... ευαισθησία

«Αν ο λαός της Ουκρανίας θέλει να μπει η χώρα του στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ, ποιος έχει το δικαίωμα να του το απαγορεύσει;» Αυτό το επιχείρημα ακούμε συχνά από τους εκπροσώπους και υπερασπιστές της ευρωΝΑΤΟικής πλευράς στον πόλεμο στην Ουκρανία και της εμπλοκής της χώρας μας σε αυτόν. Δεν έχουμε υπόψη μας πότε ρωτήθηκε ο λαός της Ουκρανίας για τα παραπάνω (εκτός αν εννοούν το πραξικόπημα του 2014, που βαφτίζουν «επανάσταση»). Ξέρουμε όμως ότι τέτοιες μέρες, το 1991, στις 17 Μάρτη, ρωτήθηκε, όπως και οι άλλοι λαοί της ΕΣΣΔ, για το αν θέλει να διατηρηθεί η Ενωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών ή όχι. Σε εκείνο το δημοψήφισμα ψήφισαν συνολικά 148,5 εκατομμύρια πολίτες (συμμετοχή 79,5%) και υπέρ της διατήρησης της ΕΣΣΔ τάχθηκαν 113,5 εκατομμύρια, το 77,85% όσων ψήφισαν. Οσον αφορά τον λαό της Ουκρανίας συγκεκριμένα, ψήφισαν στο δημοψήφισμα 22,1 εκατομμύρια άνθρωποι και υπέρ της διατήρησης της ΕΣΣΔ τάχθηκε το 71,5%.

Βέβαια, τα πράγματα είχαν πάρει ήδη την τροπή τους, η αντεπανάσταση βρισκόταν ήδη στο τελικό της στάδιο και τον Δεκέμβρη της ίδιας χρονιάς υπογράφηκε η διάλυση της ΕΣΣΔ από τους Προέδρους της Ρωσίας, της Ουκρανίας και της Λευκορωσίας. Αντί, δηλαδή, να γίνει αυτό που ήθελαν οι λαοί και για το οποίο εκφράστηκαν, έγινε αυτό που ήθελε η ανερχόμενη αστική τάξη της Ρωσίας και των άλλων χωρών, οι πολιτικοί της εκπρόσωποι και φυσικά οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η τότε ΕΟΚ. Ας αφήσουν, λοιπόν, την επιλεκτική τους ευαισθησία για τη θέληση του ουκρανικού και των άλλων λαών, γιατί έχουμε δει πολλές φορές πόσο την υπολογίζουν. Αλήθεια, όμως, μήπως ξέρουν να μας πουν τι θέση πήρε και τι ρόλο έπαιξε στα γεγονότα της εποχής ο... «θανάσιμος» εχθρός τους, Βλ. Πούτιν;

Τιμητική

Τον Ιούνη του 2017 έγινε η ΝΑΤΟική άσκηση «Noble Jump 2017», στην οποία η χώρα μας είχε την τιμητική της. Ο λόγος για το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης, το οποίο πρώτη φορά τότε χρησιμοποιήθηκε για τη διεκπεραίωση στρατιωτικών δυνάμεων του ΝΑΤΟ προς τα πεδία της άσκησης στη Ρουμανία. Μάλιστα το ΝΑΤΟ ήταν τόσο ευχαριστημένο από τη συμβολή της χώρας μας στην επιτυχία της άσκησης, που δεν τσιγκουνεύτηκε τα εύσημα στο απολογιστικό βίντεο που δημιούργησε η προπαγάνδα του μετά την ολοκλήρωσή της. Σ' αυτό η Ελλάδα αναφερόταν ως η μόνη χώρα από όπου διεκπεραιώθηκαν τόσο από λιμένος όσο και οδικώς ΝΑΤΟικές δυνάμεις προς τη Ρουμανία. Θυμίζουμε ότι στην άσκηση μετείχαν περίπου 4.000 στελέχη Ενόπλων Δυνάμεων από Αλβανία, Βουλγαρία, Βρετανία, ΗΠΑ, Ισπανία, Λετονία, Ρουμανία, Νορβηγία, Ολλανδία, Πολωνία. Η Ελλάδα συμμετείχε παρέχοντας υπηρεσίες «φιλοξενούντος έθνους», κατά τη διέλευση, πρώτα από τη Βόρεια Ελλάδα, βρετανικών, ισπανικών και αλβανικών μονάδων, στον άξονα Αλεξανδρούπολης - Ορμενίου και Κρυσταλλοπηγής - Προμαχώνα, αλλά και κατά την επιστροφή τους. Ποιο ήταν το σενάριο της άσκησης; Η Ρουμανία δέχεται επίθεση από τρίτη χώρα (βλέπε Ρωσία) και σπεύδουν ταχέως δυνάμεις από άλλα κράτη - μέλη του ΝΑΤΟ να τη συνδράμουν, με την Ελλάδα να παίζει ρόλο βασικού, γεωστρατηγικού κόμβου στη ΝΑΤΟική ανάπτυξη. Κανονική πρόβα πολέμου δηλαδή, και με την τότε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ σε ρόλο «πρώτου βιολιού» για τη στήριξη των ΝΑΤΟικών διελεύσεων μέσω Αλεξανδρούπολης. Γι' αυτό γελάνε σήμερα και οι πέτρες ακούγοντας τον ΣΥΡΙΖΑ να το παίζει φιλειρηνιστής και να προσποιείται τον αθώο του αίματος για τις εξελίξεις στην Ουκρανία.

\

«Παρεξηγημένοι» φασίστες

Το κλασικό «ξέπλυμα» των ναζί της Ουκρανίας, αφήνοντας παράλληλα να εννοηθεί ότι «είναι καλά παιδιά αν τους γνωρίσεις», επιστράτευσε σε συνέντευξή του ο πρόξενος της Ελλάδας στη Μαριούπολη, Μ. Ανδρουλάκης. Μιλώντας λίγες ώρες αφότου έφυγε από την πόλη, εξήγησε τι εστί τάγματα Αζόφ, επειδή «στην Ελλάδα δεν έχουμε καταλάβει κάποια πράγματα». Ερωτώμενος για το αν χτυπήθηκε ανθρωπιστικός διάδρομος από το τάγμα Αζόφ (υπάρχουν μαρτυρίες Ελλήνων από την Ουκρανία πως το ναζιστικό τάγμα έστηνε μπλόκα, συλλαμβάνοντας και δολοφονώντας όποιον προσπαθούσε να φύγει από την πόλη), ο πρόξενος απηύδησε: «Οχι ρε παιδιά, μπορείς να πεις πολλά για τους Αζόφ, τι ήτανε και τι είναι. Δεν θέλω να μπω πάλι στο πολιτικό ούτε το ιδεολογικό ούτε τίποτα. Οι Αζόφ ήταν και είναι η άμυνα της πόλης. Μία από τις άμυνες της πόλης. Τι να πω; Είναι έτσι - γιουβέτσι και τα λοιπά; Τα 'χουνε. Αλλά δεν χτυπάνε τους δικούς τους. Δηλαδή έλεος. Λίγο αργότερα να μιλήσουμε, γιατί τους γνώρισα». Στη συνέχεια της συνέντευξης, σχολιάζοντας δημοσιεύματα πως υπήρξε όμηρος του τάγματος Αζόφ, ο ίδιος είπε: «Θα το πω, δεν με νοιάζει. Τις δυο πρώτες μέρες οι Αζόφ μας τάισαν. Αυτό είναι fact (δεδομένο). Και ας το κόψουμε τελείως από το ιδεολογικοπολιτικό. Δεν συμφωνώ μαζί τους ιδεολογικοπολιτικά, αλλά δεν είδα σε μας αυτό που γράφουνε συνήθως». Παρεξηγημένα παιδιά οι Αζόφ, σύμφωνα με τον πρόξενο. Η γνώμη του όμως δεν χαρακτηρίζει μόνο τον ίδιο, για να την πετάξει κανείς στον απόπατο. Χαρακτηρίζει πρώτα απ' όλα την κυβέρνηση, που τον διόρισε διπλωμάτη, δίνοντάς του μαζί και το χρίσμα του καλύτερου ...ξεπλυματία των φασιστικών ταγμάτων στη Μαριούπολη, που κάνουν τον βίο αβίωτο και για τους Ελληνες ομογενείς.

Ριζοσπάστης