Οι συγκλονιστικές καταθέσεις συγγενών θυμάτων και εγκαυματιών, που συνεχίζονται στη δίκη για το Μάτι, επιβεβαιώνουν ότι τη μέρα της καταστροφής ήρθαν αντιμέτωποι με το πιο σκληρό πρόσωπο ενός κράτους επιλεκτικά ανίκανου να προστατέψει τη ζωή και την περιουσία του λαού, επειδή είναι εχθρικό προς τις ανάγκες του. Αυτό ακριβώς δείχνουν οι μαρτυρίες για την εγκατάλειψη που βίωσαν, για την ανυπαρξία πρόληψης και έγκαιρης προειδοποίησης, για τη «γύμνια» των μέσων αντιμετώπισης της πυρκαγιάς.
Αυτό δείχνει όμως και ο Γολγοθάς που τράβηξαν όσοι διασώθηκαν και ήρθαν αντιμέτωποι με την έλλειψη ουσιαστικής φροντίδας τις πρώτες κρίσιμες ώρες, αλλά και στη συνέχεια, με την υποστελέχωση και το χάλι της εμπορευματοποιημένης και ιδιωτικοποιημένης Υγείας. Χώρια η ταλαιπωρία όλα αυτά τα χρόνια, για να πάρουν ακόμα και τις στοιχειώδεις αποζημιώσεις, να ξεκινήσουν χωρίς ουσιαστική στήριξη μια καινούργια ζωή, πολλοί απ' αυτούς χάνοντας τελεσίδικα το σπίτι τους στον οικισμό της Ανατ. Αττικής.
Το κράτος που οι πληγέντες στο Μάτι δίκαια περιγράφουν ως «ανύπαρκτο», ήταν στην πραγματικότητα «πανταχού παρόν» τη μέρα της φονικής πυρκαγιάς. Είναι το κράτος που υποχρηματοδοτεί την πυροπροστασία και την πυρόσβεση, με αποτέλεσμα να μην υπάρχουν οι κατάλληλοι μηχανισμοί και τα μέσα για να προστατευθεί ο λαός. Είναι το κράτος που εμπορευματοποιεί τη γη, με συνέπεια να αυξάνονται οι εστίες κινδύνου για τα δάση και το περιβάλλον.
Είναι το κράτος που δεν έχει (και δεν μπορεί να έχει) σχέδιο διαχείρισης τέτοιων μεγάλων καταστροφών, ούτε βέβαια τις δομές και το προσωπικό να το υλοποιήσει, στο όνομα των «αντοχών της οικονομίας» και της «δημοσιονομικής σταθερότητας». Είναι το κράτος που σύμφωνα με τις κατευθύνσεις της ΕΕ βάζει στη ζυγαριά του κόστους - οφέλους ακόμα και τη ζωή του λαού και προτιμάει να αποζημιώνει με ψίχουλα τα θύματα μιας φυσικής καταστροφής από το να παίρνει ουσιαστικά μέτρα, που δεν έχουν καμιά ανταποδοτικότητα για το κεφάλαιο. Είναι το κράτος που στην καμένη γη βλέπει ευκαιρίες για επιχειρηματική δράση, αναπαράγοντας τις αιτίες που την προκάλεσαν.
Αυτό το κράτος και τις αντιλαϊκές προτεραιότητές του υπηρετούν όλες διαχρονικά οι κυβερνήσεις, του ΣΥΡΙΖΑ πριν, της ΝΔ σήμερα. Γι' αυτό η προσπάθεια της σημερινής κυβέρνησης να πείσει ότι «το πάθημα έγινε μάθημα» και ότι διαχειρίζεται με μεγαλύτερη τάχα αποτελεσματικότητα τους κινδύνους από φυσικές καταστροφές, είναι τουλάχιστον προκλητική. Οπως και η μόνιμη επωδός ότι «ευτυχώς δεν είχαμε νεκρούς».
Οι προληπτικές εκκενώσεις κατοικημένων περιοχών που κινδυνεύουν από πλημμύρες ή πυρκαγιές και η «υπενθύμιση» της ατομικής ευθύνης με το 112 στην πραγματικότητα απαλλάσσουν το κράτος από οποιαδήποτε ευθύνη στην προστασία του λαού και ανάγουν σε κριτήριο «επιτυχίας» του κρατικού μηχανισμού αυτό που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο: Να μη χάνονται ζωές. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι τη μεγάλη καταστροφή στο Μάτι ακολούθησε η πυρκαγιά που κατέκαψε τη Β. Εύβοια και έθεσε σε κίνδυνο τη ζωή χιλιάδων κατοίκων, με το κράτος να εφαρμόζει κι εδώ την τακτική των εκκενώσεων και τη φωτιά να αφήνει πίσω της τα αποκαΐδια μιας ολόκληρης ζωής.
Στο έδαφος αυτού του αντιλαϊκού κράτους «εκκολάπτονται» και υπαρκτά φαινόμενα κακής διαχείρισης, ασυνεννοησίας και έλλειψης συντονισμού, που την κρίσιμη ώρα μπορεί να αποβούν μοιραία. Τα περιγράφουν και τα καταγγέλλουν αφοπλιστικά οι συγκλονιστικές μαρτυρίες στη δίκη για το Μάτι. Οπως αποδείχτηκε όμως και στη συνέχεια, ο «εκσυγχρονισμός» της Πολιτικής Προστασίας κατά τα ευρωπαϊκά - ΝΑΤΟικά πρότυπα και η δημιουργία «συντονιστικών κέντρων» δεν απάλλαξαν ούτε στο ελάχιστο τον λαό από την αγωνία μιας μεγάλης καταστροφής, όταν βλέπει μια νεροποντή να φουντώνει ή μια φωτιά να τον απειλεί.
Το ίδιο κράτος βέβαια αποδεικνύεται ταχύτατο και αποτελεσματικό όταν ψηφίζει νόμους που παραδίδουν τη γη βορά στα επιχειρηματικά συμφέροντα, όταν υποχρηματοδοτεί το δημόσιο σύστημα Υγείας και επεκτείνει την επιχειρηματική δράση, όταν σφίγγει τη θηλιά στους χρεωμένους δανειολήπτες και τους απειλεί με δήμευση του σπιτιού τους για να θωρακίσει τις τράπεζες, όταν σχεδιάζει νέα επιχειρηματικά project πάνω στα καμένα.
Το σύνθημα που γεννήθηκε μέσα στις πυρκαγιές της Εύβοιας, «μόνο ο λαός θα σώσει τον λαό», δείχνει τον δρόμο της διεκδίκησης για σύγχρονη και αποτελεσματική προστασία της ανθρώπινης ζωής και περιουσίας από κάθε φυσική καταστροφή. Αυτό προϋποθέτει σύγκρουση με το κράτος που συνθλίβει τις λαϊκές ανάγκες. Που υποχρηματοδοτεί τη δασοπροστασία και την πυρόσβεση για να στηρίζει τα «πράσινα» μονοπώλια και τους άλλους επιχειρηματικούς ομίλους. Προϋποθέτει να δυναμώσει ο αγώνας με ένα πιο ισχυρό ΚΚΕ για όσα έχει πραγματικά ανάγκη ο λαός και βρίσκουν εμπόδιο στο κέρδος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου