Της Αλεξάνδρας ΑΛΑΦΗ*
Ορισμένοι καθηγητές και όμιλοι θεωρητικού προβληματισμού έχουν βαλθεί, εδώ και καιρό, ειδικά μετά το ξέσπασμα του πολέμου στην Ουκρανία, να δικαιολογήσουν τη ρωσική αστική τάξη και την εισβολή της.
Φυσικά, η εν λόγω υπεράσπιση δεν θα μπορούσε να μη συνοδεύεται από την αντίστοιχη επίθεση στο ΚΚΕ, το οποίο επιχειρούν να ταυτίσουν με το ΝΑΤΟ, τις ΗΠΑ και την ΕΕ, δηλαδή με τον αντίθετο ιμπεριαλιστικό πόλο απ' αυτόν που υπερασπίζονται οι ίδιοι. Βέβαια, όσο και αν προσπαθήσουν, το παράλογο αυτού του ισχυρισμού δεν κρύβεται, αφού η θέση του ΚΚΕ είναι σταθερή και κρυστάλλινη.
Από την πρώτη μέρα του πολέμου, η Κεντρική Επιτροπή με Ανακοίνωσή της τόνιζε τα εξής: «Η τυπική έναρξη του πολέμου είναι η απαράδεκτη στρατιωτική επέμβαση και εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, ωστόσο το εύφλεκτο υλικό συσσωρευόταν σταδιακά εδώ και χρόνια στην περιοχή. Ανεξάρτητα από τα προσχήματα που χρησιμοποιούνται εκατέρωθεν, η πολεμική σύγκρουση στην Ουκρανία είναι το αποτέλεσμα της όξυνσης των ανταγωνισμών ανάμεσα στα δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα, με επίκεντρο πρώτα απ' όλα τις σφαίρες επιρροής, τα μερίδια των αγορών, τις πρώτες ύλες, τα ενεργειακά σχέδια και τους δρόμους μεταφοράς, ανταγωνισμοί που δεν μπορούν να επιλυθούν πλέον με διπλωματικά - πολιτικά μέσα κι εύθραυστους συμβιβασμούς. Από τη μία βρίσκονται οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, η ΕΕ, που στηρίζουν την αντιδραστική κυβέρνηση του Κιέβου, τους παραστρατιωτικούς μηχανισμούς και τις φασιστικές ομάδες της Ουκρανίας και που εδώ και χρόνια προωθούν τις θέσεις τους (διεύρυνση του ΝΑΤΟ με χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, αντιπυραυλική ασπίδα κ.λπ.), με στόχο την οικονομική, πολιτική και στρατιωτική περικύκλωση της Ρωσίας. Από την άλλη βρίσκεται η καπιταλιστική Ρωσία, που προωθεί τα δικά της σχέδια καπιταλιστικής ενοποίησης χωρών της πρώην ΕΣΣΔ και που τα τελευταία χρόνια προχώρησε στην ένταξη της Κριμαίας στη Ρωσική Ομοσπονδία και πρόσφατα στην αναγνώριση της "ανεξαρτησίας" των λεγόμενων "Λαϊκών Δημοκρατιών" του Ντονιέτσκ και του Λουγκάνσκ».
Από την ξεκάθαρη αυτή θέση μας για τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα του πολέμου καθώς και των δυνάμεων που συγκρούονται στο έδαφος της Ουκρανίας, προκύπτει ότι «η απάντηση υπέρ των συμφερόντων του λαού μας δεν βρίσκεται στο να συστρατευτούμε σαν λαός και χώρα με τον ένα ή τον άλλο ιμπεριαλιστικό πόλο. Το δίλημμα δεν είναι ΗΠΑ ή Ρωσία, ΝΑΤΟ ή Ρωσία. Η εργατική - λαϊκή πάλη πρέπει να χαράξει αυτοτελή γραμμή μακριά από όλα τα αστικά και ιμπεριαλιστικά σχέδια».
Αυτό το τελευταίο, τόσο ξεκάθαρο για όποιον έχει κατανοήσει στην ουσία του τον μαρξισμό, για όποιον έχει μελετήσει την ιστορική πείρα και έχει βγάλει συμπεράσματα για τις οδυνηρές συνέπειες τού να παλεύει ο λαός «κάτω από ξένη σημαία», παραποιείται από όσους επιτίθενται στο ΚΚΕ. Ονομάζουν «τακτική ίσων αποστάσεων» την οργάνωση της πάλης από τη σκοπιά υπεράσπισης των συμφερόντων της εργατικής τάξης και του λαού, ενάντια στις επιδιώξεις κάθε ιμπεριαλιστικού στρατοπέδου.
Την ίδια στιγμή, αποδέχονται τα προσχήματα που χρησιμοποιεί η ρωσική αστική τάξη, για να δικαιολογήσει την εισβολή της στην Ουκρανία, που παρότι μπορεί να βασίζονται και σε πραγματικά γεγονότα δεν πρέπει να τα αποδεχτούν ο λαός και οι εργαζόμενοι ως την πραγματική αιτία, που δικαιολογεί τις επιλογές των ιμπεριαλιστών και του πολέμου τους. Γι' αυτό και όλοι όσοι κατηγορούν το ΚΚΕ για «ίσες αποστάσεις» δεν λένε κουβέντα για το πώς γίνεται να αντιταχθεί στον φασισμό και τον αντικομμουνισμό ο Πούτιν, ο οποίος έδωσε ρεσιτάλ αντικομμουνισμού στο διάγγελμά του με την έναρξη των πολεμικών επιχειρήσεων, πώς γίνεται να διεξάγουν έναν πραγματικό τέτοιο αγώνα εκείνοι που πρωτοστάτησαν στην αντεπαναστατική διαδικασία ανατροπής του σοσιαλισμού, γεγονός που ανάμεσα σε άλλα έφερε και την εμφάνιση και το μετέπειτα φούντωμα του φασισμού στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες.
Καμία αστική τάξη δεν μπορεί να διεξάγει αντιφασιστικό αγώνα, γιατί ο φασισμός είναι παιδί του καπιταλισμού τον οποίο υπερασπίζεται και γι' αυτό πάει χέρι - χέρι με τον αντικομμουνισμό, ώστε να χτυπηθεί το λαϊκό κίνημα. Αλλωστε, ο κάλπικος χαρακτήρας του αστικού αντιφασισμού έχει αποδειχθεί πολλές φορές και ιστορικά, με παραδείγματα που εκτείνονται από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι την καταδίκη της ναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής στη χώρα μας. Απαιτείται, συνεπώς, ιδιαίτερη «θεωρητική ικανότητα» να εμφανίσεις τον Πούτιν ως αντιφασίστα, γι' αυτό επιστρατεύονται στη μάχη όλα τα όπλα: από τον χαρακτηρισμό του πολέμου με βάση τα κίνητρα που επικαλούνται οι εμπλεκόμενοι, μέχρι την ανακάλυψη νέων «σταδίων» στον ιμπεριαλισμό, καθώς και την απόσπασή του από το οικονομικό του περιεχόμενο - αυτό του μονοπωλιακού καπιταλισμού, παρουσιάζοντάς τον αποκλειστικά ως την επιθετική πολιτική ή ως πολιτική «υπερεκμετάλλευσης» και «λεηλασίας» του κόσμου, που επιλέγουν τα καπιταλιστικά κράτη.
Το ΚΚΕ μελετά τη σύγχρονη πραγματικότητα, με βάση τη λενινιστική μέθοδο επιστημονικής ανάλυσης του ιμπεριαλιστικού σταδίου του καπιταλισμού (στο οποίο έχει υπεισέλθει ο καπιταλισμός εδώ και πάνω από 100 χρόνια). Ιδιαίτερα μετά την ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος, ο μονοπωλιακός καπιταλισμός επικρατεί πλέον ως παγκόσμιο σύστημα, στο οποίο η θέση της κάθε χώρας καθορίζεται απ' την οικονομική, την πολιτική και τη στρατιωτική ισχύ της, μέσα σ΄ ένα πολυπλόκαμο πλέγμα αλληλεξαρτήσεων.
Ειδικά για τον καπιταλισμό στη Ρωσία, ο αναγνώστης μπορεί να ανατρέξει σε άρθρο του τεύχους 5-6/2022 της ΚΟΜΕΠ, που αναδεικνύεται με πληθώρα παραδειγμάτων και στοιχείων ότι η Ρωσία σήμερα διαθέτει όλα τα διακριτικά γνωρίσματα που χαρακτηρίζουν τον ιμπεριαλισμό. Σε όλους τους τομείς της οικονομίας της κυριαρχούν οι μονοπωλιακές ενώσεις, που καθορίζουν την οικονομική ζωή της χώρας και, μάλιστα, παίζουν σημαντικό ρόλο στις διεθνείς εξελίξεις. Την ίδια στιγμή, η Ρωσία, για την υπεράσπιση των συμφερόντων της, συμμετέχει και σε μια σειρά από ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, μέσω των οποίων επιδιώκει να προωθήσει τα συμφέροντα των ρωσικών μονοπωλίων και να θέσει υπό αμφισβήτηση τους αντιπάλους της, εν προκειμένω τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ.
Ολα τα παραπάνω στηρίχτηκαν στην καταλήστευση του πλούτου που είχε δημιουργήσει η εργασία του σοβιετικού λαού για πάνω από εφτά δεκαετίες, στο ωμό ξεπούλημα της σοσιαλιστικής ιδιοκτησίας. Και με αυτόν τον τρόπο «φτιάχτηκαν» οι Ρώσοι δισεκατομμυριούχοι που βλέπουμε σήμερα. Αυτό καθιστά ακόμα πιο εξοργιστικό το να υπερασπίζεται κανείς τη σημερινή ιμπεριαλιστική Ρωσία, στον ανταγωνισμό της με ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ, επικαλούμενος επίσης και το σοσιαλιστικό της παρελθόν.
Οι παραπάνω θεωρίες θα είχαν απλώς και μόνο μια δόση γραφικότητας, αν δεν υπήρχε και η επικίνδυνη, για το κομμουνιστικό καθώς και το εργατικό - λαϊκό κίνημα, πλευρά, δηλαδή το να συρθούν οι λαοί πίσω από τον έναν ή τον άλλο ιμπεριαλιστή.
Στη χώρα μας δε, που η αστική τάξη έχει ξεκάθαρα στοιχηθεί και συμμετέχει ενεργά στο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο των ΝΑΤΟ - ΗΠΑ - ΕΕ και επιχειρεί να ταυτίσει κάθε αμφισβήτηση αυτής της πορείας με υπεράσπιση της Ρωσίας, πρέπει να αναρωτηθούμε τι εξυπηρετεί η «ζύμωση» αντιλήψεων υπέρ της ρωσικής αστικής τάξης, με «μαρξιστικό» μανδύα.
Το ΚΚΕ έχει ξεχωρίσει για την αντιιμπεριαλιστική και αντιΝΑΤΟική του πάλη εδώ και δεκαετίες. Από την έναρξη και του πολέμου στην Ουκρανία, δεν έχει σταματήσει λεπτό να αγωνίζεται για απεμπλοκή της χώρας μας από τα ιμπεριαλιστικά σχέδια, για να κλείσουν οι βάσεις του ΝΑΤΟ, να σταματήσει η αποστολή όπλων στην Ουκρανία. Δεν μπορεί, λοιπόν, κανείς να πάρει στα σοβαρά μία κριτική που ταυτίζει το ΚΚΕ με το ευρωΝΑΤΟικό στρατόπεδο (ούτε οι αστοί δεν σκέφτηκαν να το κάνουν αυτό). Την ίδια στιγμή, καλεί τον ελληνικό λαό, όπως και κάθε λαό, να μη στοιχηθεί με κανένα στρατόπεδο ιμπεριαλιστών. Το σύνθημά μας «Δεν διαλέγουμε στρατόπεδο ληστών», δείχνει την οριστική διέξοδο για τους λαούς, απ' αυτό το σύστημα που γεννά συνεχώς πολέμους και ενδιάμεσα διατηρεί την ειρήνη «με το πιστόλι στον κρόταφο».
*Η Αλ. Αλάφη είναι μέλος του Γραφείου Περιοχής της ΟΠ Δυτικής Ελλάδας του ΚΚΕ
Αναδημοσιεύεται από τον Ριζοσπάστη 20 Γενάρη 2023
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου