05.02.2023: Τέσσερις, Λέρος.
06.10.2022: Δεκαοχτώ, Λέσβος - τουλάχιστον δεκαπέντε, Κύθηρα.
24.12.2021: Δεκαέξι, Πάρος.
16.03.2020: Ενα, ΚΥΤ Μόριας.
24.04.2017: Δεκαέξι, Λέσβος.
04.06.2016: Δέκα, Κρήτη.
30.10.2015: Είκοσι, Κάλυμνος.
20.01.2014: Εντεκα, Φαρμακονήσι.
Ημερομηνίες τυχαίες, μεταξύ πολλών ακόμα, ενδεικτικές για τη διάρκεια. Μια δεκαετία και πλέον τα νησιά αυτά και άλλα πολλά ακόμα «υποδέχονται», στην καλύτερη των περιπτώσεων, ξεριζωμένους. Αριθμοί τρομακτικοί αν σκεφτούμε πόσες εκατοντάδες ακόμα ψυχές έχουν χαθεί.
Πιο τρομακτικό είναι ότι κοντεύουμε να συνηθίσουμε σε αυτούς τους «αριθμούς», που μέρα με τη μέρα, χρόνο με τον χρόνο αυξάνονται. Αυξάνονται οι βάρκες, άλλες φτάνουν γεμάτες με ανθρώπους που βλέπεις τον τρόμο στα μάτια τους, μωρά που κλαίνε, άλλες πάλι φτάνουν μισοβυθισμένες, άδειες και γύρω - γύρω ρούχα, παιδικά παπουτσάκια, ανθρώπινες ψυχές, όπως αυτές στη Λέρο. Εφυγαν για να γλιτώσουν και τώρα η θάλασσα καταπίνει τα παιδιά τους. Αραγε αυτοί που κατάφεραν να φτάσουν, νιώθουν κάτι ή έχουν μουδιάσει από τον πόνο, από τον τρόμο, από τον ξεριζωμό;
Εσύ πώς νιώθεις τόσα χρόνια που οι προσφυγικές ροές δεν έχουν σταματημό; Που η Μεσόγειος έχει μετατραπεί σε νεκροταφείο ψυχών;
Βιώνεις τη συμφωνία «εγκλωβισμού» ΕΕ - Τουρκίας που η προηγούμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ εξασφάλισε και η σημερινή της ΝΔ συνεχίζει, για να εγκλωβίζει την ελπίδα στα σύνορα, να χωρίζει κι άλλες οικογένειες, όσες δεν χώρισαν οι βομβαρδισμοί, η θάλασσα και οι άθλιες συνθήκες εγκλεισμού στα hot spots. Βιώνεις τη Συμφωνία Ελλάδας - ΗΠΑ, με υπογραφές ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ, που διασφαλίζει ότι θα έχεις βάσεις θαΝΑΤΟυ στη χώρα σου να «χαίρονται» και τα τρισέγγονά σου... Εχεις να υπομείνεις και τον ψευτοκαβγά ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ για το αν ο ψηφιακός φράχτης στον Εβρο ήταν καλύτερος από τον τσιμεντένιο και πάει λέγοντας (...)
Ειρωνεία είναι ότι σήμερα μέσα από προγράμματα σπουδών στα πανεπιστήμια, τα προγράμματα Erasmus κ.λπ., εκπαιδευόμαστε - και όσοι από εμάς ασχολούμαστε με την Εκπαίδευση καλούμαστε να διδάσκουμε στα παιδιά - τη λογική αγιοποίησης του ΟΗΕ και της ΕΕ, καλούμαστε να τα μάθουμε να υμνούν τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών και το «σπίτι των λαών» που μας προστατεύει από τους πολέμους.
Καλούμαστε να μάθουμε σε όσα προσφυγόπουλα καταφέρουν να είναι στις τάξεις μας να λένε ευχαριστώ στην ΕΕ που μας προστατεύει και που μας αφήνει να μετακινούμαστε από χώρα σε χώρα, αλλά πριν κάποια χρόνια δεν άφησαν τη μάνα τους και τον πατέρα τους να περάσουν τα σύνορα, γιατί ήταν πρόσφυγες πολέμου και όχι τουρίστες. Να λένε ευχαριστώ στον ΟΗΕ που με τη διακήρυξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων διασφαλίζονται η δικαιοσύνη και η ισότητα όλων, ανεξαρτήτως καταγωγής, φύλου, θρησκείας, αλλά πριν λίγα χρόνια το είχαν αφήσει να κλαίει σε μια σκηνή της Μόριας δίπλα στον νεκρό αδερφό του, που δεν άντεξε να ζει χωρίς φαγητό μέσα στο κρύο ή που ένας ομοεθνής του πέθανε στη Ριτσώνα, γιατί είχε το θράσος να ζητήσει να επισκεφτεί ένα νοσοκομείο, εν έτει 2023 (!!!), γιατί δεν ένιωθε καλά.
Πριν μια δεκαετία μπορεί να μην καταλαβαίναμε. Μπορεί να μην ακούγαμε τα όνειρα, τις σκέψεις, τα «θα ήθελα», τα «ονειρεύομαι να...» σε τόσες διαφορετικές γλώσσες. Τώρα, όμως, καταλαβαίνουμε. Καταλαβαίνουμε, γιατί βλέπουμε πόσα παιδιά χάνονται στις συμπληγάδες των κερδών λίγων κολοσσών, στις βάρκες των εμπόρων, στις σφαίρες των οπλοβιομηχανιών, στα κυκλώματα παιδοφιλίας και εμπορίας, στις λάσπες των hot spots και στη σαπίλα διαφόρων ΜΚΟ.
Τώρα καταλαβαίνουμε πως η αιτία αυτών των ψυχών που χάνονται στη θάλασσα, η αιτία αυτών που ξεριζώνονται, έχει όνομα και είναι η επικίνδυνη, εχθρική πολιτική των κυβερνήσεων διαχρονικά, η πολιτική της καταστολής, του εγκλωβισμού, των παζαριών με την Τουρκία, της βαθύτερης εμπλοκής στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς.
Πριν μια δεκαετία μπορεί να μη φαινόταν. Τώρα έχει φανεί και τώρα πρέπει να πάρουμε θέση, για να ακουστούν δυνατά όλα αυτά τα παιδικά «θα ήθελα», «ονειρεύομαι να...». Εχει φανεί πως το μόνο όπλο της εργατικής τάξης, Ελλήνων και προσφύγων, είναι ο συλλογικός και οργανωμένος αγώνας, στους φοιτητικούς συλλόγους, στους συλλόγους των εκπαιδευτικών, στους μαζικούς φορείς. Πλάι στο ΚΚΕ, το μοναδικό κόμμα που δίνει ουσιαστική διέξοδο στην αιτία που γεννά αυτές τις δυστυχίες, το μοναδικό κόμμα που μπορεί να κοιτά αυτούς τους ανθρώπους στα μάτια, γιατί δεν έχει βουτήξει τα χέρια του στον βούρκο των ανταγωνισμών σε βάρος της ανθρώπινης ζωής, αλλά αντιθέτως τους απλώνει το χέρι στην πάλη για μια καλύτερη ζωή!
(Το κείμενο αποτελεί απόσπασμα επιστολής στον «Οδηγητή» μιας νέας εκπαιδευτικού σε προσφυγικές δομές)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου