Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία να κυβερνήσει χωρίς τρόικα και να εφαρμόσει το πρόγραμμά του;

 

Ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να κρατήσει «ζεστή» την αυταπάτη ότι ξέρει τη «συνταγή» για να κερδίζουν ταυτόχρονα το κεφάλαιο και ο λαός. Η θέση όμως αυτή χρεοκόπησε την περίοδο 2015 - 2019. Γιατί τελικά, η πολιτική που οδήγησε στο 3ο μνημόνιο και στην εφαρμογή του ήταν πολιτική που δεν «έσωσε» γενικά τη «χώρα» και την «οικονομία», αλλά εξασφάλισε τα συμφέροντα των ομίλων και συνέχισε τη χρεοκοπία για τον λαό. Δεν ήταν λοιπόν κάποια «αναγκαστική» εξέλιξη, λες και έπεσε από τον ουρανό, αλλά σαφής πολιτική επιλογή.

Το 2023, όμως, δεν είναι ούτε 2012 ούτε 2015. Αριστεροί και προοδευτικοί άνθρωποι που πίστεψαν σε αυτόν τον μύθο, έχουν σήμερα την πείρα και περισσότερα στοιχεία να καταλάβουν αυτό που έλεγε και τότε το ΚΚΕ. Οτι οι μεγάλες δεσμεύσεις, τα μνημόνια των μνημονίων, τα συμφέροντα των ομίλων, οι δεσμεύσεις στην ΕΕ και στα ΝΑΤΟικά σχέδια είναι που καθορίζουν τις όποιες πολιτικές επιλογές κομμάτων και κυβερνήσεων. Οτι οι διακηρύξεις δεν λένε τίποτα από μόνες τους. Το ζήτημα είναι τι θέση παίρνει ο καθένας στην πράξη απέναντι στο δίλημμα «με τα κέρδη τους ή με τις ζωές μας, τα δικαιώματα και τις ανάγκες των εργαζομένων;».

Ετσι, λοιπόν, η πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και τελικά η ψήφιση του 3ου μνημονίου με τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι «δεν έτυχε, πέτυχε»! Στο ενδιάμεσο, μάλιστα, έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να ξεπλύνει στα μάτια του λαού όλα αυτά που - κατά τ' άλλα - τον «καταπίεζαν» και δεν του επέτρεπαν να εφαρμόσει το πρόγραμμά του: Βάφτισε τα μνημόνια «δανειακές συμβάσεις» και η τρόικα έγινε μέσα σε μια νύχτα «θεσμοί». Μετέτρεψε το «όχι» του λαού στο δημοψήφισμα σε «ναι» στα παζάρια για το τρίτο μνημόνιο, τα οποία επιχείρησε μετά να «πουλήσει» ως «σκληρή διαπραγμάτευση» και «έντιμο συμβιβασμό»!

Η ψήφιση του 3ου μνημονίου και στη συνέχεια η πιστή εφαρμογή του, για την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ δηλώνει υπερήφανα ότι οδήγησε τη χώρα σε ανάπτυξη και «δημοσιονομική σταθερότητα», έχοντας ματώσει τον λαό, δεν ήταν ούτε «ελιγμός» ούτε «διάλειμμα» στη ...ρήξη, που επέβαλαν τάχα οι «δύσκολες περιστάσεις». Οπως άλλωστε και το γεγονός ότι χωρίς να «δεσμεύεται» από κανένα μνημόνιο άνοιξε τον δρόμο στη Στρατηγική Συνεργασία Ελλάδας - ΗΠΑ για να μετατραπεί η χώρα σε ορμητήριο ιμπεριαλιστικών ΝΑΤΟικών σχεδίων.

Το ίδιο αποδείχτηκε και στη συνέχεια, αφού ως αντιπολίτευση ψήφισε τους μισούς από τους νόμους της ΝΔ την προηγούμενη τετραετία και στήριξε βασικές πολιτικές στη διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης και της πανδημίας. Ταυτόχρονα, δεσμεύεται στην πολιτική της «δημοσιονομικής σταθερότητας» και στην εφαρμογή των αντιλαϊκών προαπαιτούμενων του Ταμείου Ανάπτυξης, στηρίζει με τα μπούνια την εμπλοκή στον πόλεμο ΝΑΤΟ - Ρωσίας και τη μετατροπή της χώρας σε πολεμικό ορμητήριο των ΝΑΤΟικών.

Μ' αυτές τις αποσκευές διεκδικεί ξανά τη διακυβέρνηση, ψαρεύοντας στα θολά νερά της λαϊκής δυσαρέσκειας και αγανάκτησης από την αντιλαϊκή πολιτική της ΝΔ. Κανείς δεν ξεχνάει όμως ότι η δική του πολιτική και η απογοήτευση που έσπειρε σε χιλιάδες αριστερούς και αγωνιστές, οδήγησε τελικά τμήματα του λαού στη συντηρητικοποίηση και είχε ως αποτέλεσμα να έρθει η ΝΔ στην κυβέρνηση.

Σήμερα λοιπόν τα πράγματα είναι ακόμα πιο καθαρά και ξεσκεπάζουν την κοροϊδία του δήθεν «αλλιώς» που επιχειρεί ο ΣΥΡΙΖΑ:

Ολα τα παραπάνω είναι που καθορίζουν το κοινό πρόγραμμα των ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ, όλων των αστικών κομμάτων. Δεν πρόκειται βέβαια για «καταναγκασμούς» και «έξωθεν επιβολές», αλλά για στρατηγικές επιλογές της αστικής τάξης, που υπηρετούν τα κόμματά της, σε ανταγωνισμό μεταξύ τους για το ποιος μπορεί να αντεπεξέλθει καλύτερα. Αλλά και να διασφαλίσει ταυτόχρονα την κοινωνική συνοχή, την ενσωμάτωση δηλαδή του λαού στους στόχους του κεφαλαίου.

Δεν υπάρχει επομένως περιθώριο για άλλες αυταπάτες και χαμένο χρόνο, για νέες απογοητεύσεις. Η διέξοδος βρίσκεται σε ένα πιο ισχυρό ΚΚΕ στην κάλπη και παντού! Αυτό είναι που κρίνει την ετοιμότητα και τη δύναμη του λαού να αντιπαλέψει την πολιτική του κεφαλαίου και οποιασδήποτε κυβέρνησης, να ανοίξει δρόμο για τα δικά του πραγματικά συμφέροντα και τις ανάγκες.

 

Ριζοσπάστης