Σε αρκετά στιγμιότυπα του ντοκιμαντέρ αξιοποιούνται πλάνα από το Μουσείο της ΚΕ του ΚΚΕ στη Θεοτόκο Κόνιτσας, το μνημείο του ΔΣΕ στη Λυκόρραχη, κ.λπ. χωρίς να γίνεται καμία αναφορά σε αυτά! Παρακολουθώντας κανείς ολόκληρο το ντοκιμαντέρ αντιλαμβάνεται πως η «παράλειψη» αυτή δεν είναι τελικά καθόλου τυχαία και εξηγούμε γιατί...
Ενδεικτικά:
«Ζωές ανθρώπων και απ' τις δύο πλευρές του εμφυλίου καταστράφηκαν» (Παπαϊωάννου).
«Τραγικός εμφύλιος που θέλουμε να μην είχε συμβεί ποτέ» (Παπαϊωάννου).
«Ποιοι την πλήρωσαν; Τα παιδιά των φτωχών οικογενειών, τα παιδιά του λαού και απ΄ τις δύο πλευρές» (Γκοσλιόπουλος).
«Η τελευταία πράξη του εθνικού διχασμού, Γράμμος σύμβολο εθνικού διχασμού» (Γκοσλιόπουλος).
«Εκείνο που δεν έχουμε μελετήσει μέχρι τώρα, που δεν έχουμε εστιάσει, είναι η ανθρώπινη διάσταση» (Γκοσλιόπουλος). Πρόκειται για καθαρή αιχμή για τη μαρτυριοκεντρική προσέγγιση των ιστορικών γεγονότων. Συντάσσεται με την επιδίωξη της αστικής τάξης να καθιερώσει πλήρως τον υποκειμενισμό στη μελέτη της Ιστορίας και να απαλείψει την αντικειμενικότητα της ιστορικής επιστήμης.
Το Μουσείο στη Θεοτόκο |
Εξισώνεται ο θύτης με το θύμα και με τις εξής αναφορές:
Η απόφαση της ηγεσίας του ΚΚΕ για το παιδοσώσιμο στις σοσιαλιστικές χώρες εξισώνεται με το παιδομάζωμα της Φρειδερίκης («και οι δύο πλευρές έσωσαν παιδιά»).
Περιγράφονται δήθεν θηριωδίες και από τις δύο πλευρές, βλ. ιστορική μαρτυρία για τον ιερέα του χωριού που σκοτώθηκε από ομάδα ανταρτών - πιο πριν είχε γίνει αναφορά σε αποκεφαλισμό και κρέμασμα στην πλατεία του χωριού ανταρτοπούλας από τον Εθνικό Στρατό.
Η αναφορά στο Τάγμα Εκκαθάρισης Ναρκοπεδίων Ξηράς και το «επικίνδυνο έργο» που έχει αναλάβει στα βουνά της περιοχής μόνο ως δυσφήμιση μπορεί να εκληφθεί! Συκοφαντική η παρακάτω δήλωση: «Τα ναρκοπέδια των ανταρτών είναι μέχρι σήμερα δύσκολο να εντοπιστούν, καθώς οι αντάρτες που ναρκοθετούσαν σπάνια κρατούσαν αρχεία και χάρτες, σε αντίθεση με τον Εθνικό Στρατό». Επίσης, η περιγραφή της οπλισμένης νάρκης που είναι έτοιμη να εκραγεί φοβίζει τον τηλεθεατή και τελικά τον αποτρέπει να επισκεφτεί την περιοχή.
Από τις εργασίες αποκάλυψης της Νοσοκομειούπολης στον Γράμμο |
Οι μαρτυρίες των πολιτικών προσφύγων αφήνουν στον τηλεθεατή ένα αίσθημα ματαιότητας: «Δεν το μετάνιωσα, αλλά δεν θα το ξαναέκανα», «τα Ελληνόπουλα τα ορφανά τα καημένα στην Ουγγαρία», «τα δεινά του μη επαναπατρισμού επί χρόνια», «δεν το θεωρώ ευτύχημα που πήγαμε εκεί, δεν θα χανόμασταν στην Ελλάδα».
Αποκρύπτεται και άρα διαστρεβλώνεται η ποιότητα ζωής, στέγασης, εκπαίδευσης, υγειονομικής περίθαλψης και δικαιωμάτων που απολάμβαναν οι κάτοικοι των σοσιαλιστικών χωρών. Παρουσιάζεται ως στιγματισμός με αρνητική χροιά ο χαρακτηρισμός των παιδιών των ανταρτών που σώθηκαν στις σοσιαλιστικές χώρες.
Υπερθεματίζεται στον επίλογο η εθνική συμφιλίωση και η απευχή για τον αδελφοκτόνο πόλεμο που δεν έπρεπε να γίνει και που ήταν ένα λάθος...
Το ντοκιμαντέρ τελειώνει με την εξής δήλωση του Σιόντη:
Από επίσκεψη νεολαίων στο Μουσείο στο Νεστόριο |
Θα συμβουλεύαμε τον κ. Σιόντη να μελετήσει την πραγματική πλευρά της Ιστορίας του Εμφυλίου για να προσεγγίσει τον εσωτερικό του κόσμο και να επιτύχει την αυτοπραγμάτωση που τόσο πολύ αναζητά! Μέχρι τότε, του ευχόμαστε καλή πεζοπορία στα ομολογουμένως πανέμορφα φυσικά μονοπάτια του Γράμμου!
Η αλήθεια είναι πως ο τρίχρονος αγώνας του ΔΣΕ δεν ήταν πόλεμος ανάμεσα σε αδέλφια, ούτε ήταν ένας ακόμα πόλεμος που ξέσπασε με ευθύνη και των δύο πλευρών, όπως ισχυρίζονται ορισμένοι αστοί ιστορικοί αναλυτές, που τάχα ανακάλυψαν έναν μέσο δρόμο ιστορικής ερμηνείας των γεγονότων. Εξέφραζε τα συμφέροντα της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού ενάντια στους καταπιεστές και εκμεταλλευτές του.
Από τη μια μεριά λοιπόν, ήταν οι λαϊκές δυνάμεις που εκφράζονταν πολιτικά από το ΚΚΕ και τους συμμάχους του και από την άλλη ήταν οι συνασπισμένες εγχώριες αστικές δυνάμεις και οι ξένοι σύμμαχοί τους, ο αγγλικός αρχικά και στη συνέχεια πιο άμεσα και καταλυτικά ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός.
Ο αγώνας του ΔΣΕ ήταν αντιιμπεριαλιστικός και διεθνιστικός. Η πάλη του αποπνέει μόνο δίκιο και ακατάβλητη ηθική, επειδή δίκιο και ηθική αποπνέει ο αγώνας της εργατικής τάξης. Ποτέ τόσοι λίγοι άοπλοι σχεδόν, πεινασμένοι και αποκομμένοι δεν πολέμησαν εναντίον τόσων πολλών πάνοπλων, χορτάτων και διασυνδεδεμένων με ποταμούς εφοδίων, κρατώντας ψηλά τη σημαία του αγώνα επί 3 ολόκληρα χρόνια και 5 μήνες!
Ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας υπήρξε ένας οργανωμένος λαϊκός στρατός, στο πλαίσιο των δυνατοτήτων και των συνθηκών. Η δράση του αποτελεί την κορυφαία στιγμή της ταξικής πάλης στην Ελλάδα κατά τον 20ό αιώνα. Το αστικό κράτος γνώρισε τον πιο μεγάλο μέχρι σήμερα κίνδυνο για την ίδια την ύπαρξή του.
Αυτός είναι ο λόγος που η αστική τάξη και οι μηχανισμοί της προσπαθούν διαχρονικά να διαστρεβλώσουν και να συκοφαντήσουν τον αγώνα του ΔΣΕ, ξαναγράφοντας με το δικό τους μελάνι την Ιστορία. Η «αντικειμενική Ιστορία» που πρεσβεύουν είναι η υπεράσπιση των συμφερόντων του κεφαλαίου, η κυρίαρχη ιδεολογία που προσπαθεί να παρουσιαστεί ως καθολικά αντικειμενική για να επιβληθεί στην εργατική τάξη και στους άλλους εκμεταλλευόμενους.
Ακόμα πιο ύπουλη είναι η προσπάθεια ορισμένων, δήθεν «ουδέτερων», που απαιτούν τον «μη πολιτικό χρωματισμό» της Ιστορίας στο όνομα της αντικειμενικότητας. Δυστυχώς όμως γι' αυτούς ουδέτερη ιστοριογραφία δεν υπάρχει! Η καταγραφή και ερμηνεία της Ιστορίας δεν μπορεί να υπάρξει ανεξάρτητα από την ταξική πάλη, από την τοποθέτηση του ιστορικού υπέρ των συμφερόντων της αστικής ή της εργατικής τάξης.
Οποιος επικαλείται την εθνική και ταξική συμφιλίωση σε συνθήκες κυριαρχίας της αστικής τάξης, υπερασπίζεται ουσιαστικά τη διαιώνιση αυτής.
Η πάλη των τάξεων λοιπόν είναι αυτή που σε ορισμένες ιστορικές φάσεις μπορεί να φτάσει μέχρι και στην ένοπλη σύγκρουση και αυτό είναι αντικειμενικό και αναπόφευκτο και όχι πάντα με ευθύνη της εργατικής τάξης. Το κύριο ζήτημα, λοιπόν, δεν είναι να απεύχεται κανείς έτσι γενικά και ουτοπικά τον πόλεμο, που διεξάγουν πρώτα και κύρια οι αστικές τάξεις όλων των χωρών στην εποχή του ιμπεριαλισμού. Αλλά να τάσσεται με τη σωστή πλευρά της Ιστορίας και να παλεύει αδιάκοπα για το δίκιο των πολλών ενάντια στους λίγους και ισχυρούς. Ενας τέτοιος αγώνας εξυψώνει πραγματικά τον Ανθρωπο και αποπνέει μόνο ηθική.
Είμαστε περήφανοι για το δίκτυο Μνημείων και Μουσείων που έχει στηθεί τα τελευταία χρόνια στην ευρύτερη περιοχή Γράμμου - Βίτσι με ευθύνη της ΚΕ του ΚΚΕ και των Κομματικών Οργανώσεων Περιοχής Ηπείρου και Δυτικής Μακεδονίας. Πρόκειται για τα εξής:
-- Υπαίθριο Μουσείο του Νοσοκομείου του ΔΣΕ στον Γράμμο
-- Μουσείο ΕΑΜ - ΕΛΑΣ - ΔΣΕ στο Νεστόριο
-- Μουσείο - Μνημείο στη Θεοτόκο Κόνιτσας
-- Μουσείο στην Καλλιθέα Πρεσπών
-- Μνημείο στον Χάρο της Κοτύλης
-- Μνημείο στη Λυκόρραχη (Κεφαλοχώρι) Κόνιτσας
-- Μνημείο στο Βροντερό Πρεσπών
-- Μνημείο στο Βατοχώρι Πρεσπών
-- Μνημείο στον Πυξό Πρεσπών
-- Μνημείο στο Μάλι Μάδι
-- Μνημείο στο Καλπάκι Ιωαννίνων
Η επισκεψιμότητά τους είναι μεγάλη και εντυπωσιακή και θα αυξηθεί ακόμα περισσότερο, κρατώντας ζωντανή την ιστορική μνήμη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου