Καμιά υποταγή στους «εθνικούς στόχους» του κεφαλαίου

Η εξασφάλιση της ανάκαμψης των κερδών των επιχειρηματικών ομίλων, το άνοιγμα νέων πεδίων για κερδοφόρες επενδύσεις και η «έξοδος στις αγορές» δεσπόζουν στην ατζέντα κυβέρνησης - κεφαλαίου μετά την ολοκλήρωση της 2ης «αξιολόγησης» του μνημονίου. Τα κυβερνητικά στελέχη, με συνεντεύξεις, συναντήσεις, ταξίδια σε διάφορες χώρες, ομιλίες σε συνέδρια κ.λπ. δίνουν τα ρέστα τους για να προωθήσουν τον στρατηγικό σχεδιασμό της άρχουσας τάξης της Ελλάδας, για έξοδο από την καπιταλιστική κρίση για λογαριασμό του κεφαλαίου.
Γύρω από αυτό το «καθήκον», μάλιστα, φουσκώνει η αντιπαράθεση ανάμεσα στην κυβέρνηση, στη ΝΔ και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, με έναν «διαγωνισμό» για το ποιος μπορεί να εξασφαλίσει ευνοϊκό περιβάλλον για επενδύσεις, κερδοφορία κ.λπ. Πρόκειται για αντιπαράθεση που δεν πρέπει να παρασύρει την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα σε προσδοκίες για «ανάκαμψη» της δικής τους ζωής.


Αλλωστε, το κυνήγι της καπιταλιστικής ανάπτυξης πάει χέρι - χέρι με το ξεδίπλωμα όλης της γκάμας της αντιλαϊκής επίθεσης. Ενδεικτικό είναι ότι πριν καλά - καλά στεγνώσει το μελάνι του 4ου μνημονίου και των συμπληρωματικών τροπολογιών του, που φόρτωσαν με νέα βάρβαρα μέτρα την εργατική τάξη, βγήκε στη φόρα η λίστα με τα 113 προαπαιτούμενα, ενόψει της επόμενης «αξιολόγησης», τα οποία θα προσθέσουν κι άλλα βάρη.

Το τι σηματοδοτεί η πολυπόθητη καπιταλιστική ανάπτυξη για το λαό, φαίνεται και από τις ίδιες τις εξελίξεις του τελευταίου διαστήματος. Οσο η συγκυβέρνηση «φέρνει δουλειές» και «μεγαλώνει την πίτα», απολύει κάμποσες χιλιάδες συμβασιούχους εργαζόμενους των δήμων. Οσο οι βιομήχανοι διατυμπανίζουν την ικανοποίησή τους για την «επιτυχή ολοκλήρωση της αξιολόγησης», που μπορεί να ανοίξει το δρόμο για επιστροφή στην «κανονικότητα», τόσο σπεύδουν να κάνουν συστάσεις για «μη επιστροφή» στις «παροχές», ενώ δείχνουν ως μοντέλο π.χ. την Πορτογαλία, όπου, αν και «χωρίς μνημόνιο» και με ανάπτυξη, συνεχίζεται ακάθεκτα η αντιλαϊκή αντεργατική επιδρομή.

Δεν υπάρχει «δίκαιη» καπιταλιστική ανάπτυξη

Αυτή η πραγματικότητα δείχνει ότι οι «εθνικοί στόχοι», όπως αυτός της εξόδου στις αγορές και της εξασφάλισης θετικών ρυθμών ανάπτυξης συνδέονται με καθεστώς μόνιμων θυσιών από την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Την τελευταία βδομάδα, μάλιστα, η συγκυβέρνηση έδωσε πολύτιμα δείγματα γραφής, ειδικά με τη στάση της απέναντι στον δίκαιο αγώνα των εργαζομένων στην καθαριότητα των δήμων. Από το χαρακτηρισμό ως «εκτός τόπου και χρόνου» του αιτήματος για μόνιμη και σταθερή δουλειά, μέχρι τη λάσπη και τη συκοφάντηση των κινητοποιήσεων, έδειξε με σαφήνεια στην εργατική τάξη τι έχει να περιμένει από την ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου. Οχι τυχαία, στα προαπαιτούμενα συμπεριλαμβάνεται και η νομοθέτηση νέων εμποδίων για την προκήρυξη απεργίας.

Τα παραπάνω είναι μερικά παραδείγματα, που δείχνουν ότι ο λαός δεν πρέπει απλά να «κρατάει μικρό καλάθι» όταν ακούει για επενδύσεις και για «ανάπτυξη», αλλά να απορρίψει αυτούς τους «εθνικούς στόχους». Πρέπει να προβληματιστεί για το αν γίνεται να ικανοποιηθούν οι ανάγκες του ταυτόχρονα με την ικανοποίηση της ανάγκης του μεγάλου κεφαλαίου για αύξηση των κερδών του. 

Το πραγματικό ερώτημα που πρέπει να απαντήσει ο εργάτης, ο φτωχός αγρότης, ο αυτοαπασχολούμενος, ο άνεργος, ο συνταξιούχος δεν είναι αν θα «έρθουν επενδύσεις» και πόσες θα είναι αυτές, αλλά το αν θα επανέλθουν οι απώλειες που είχε τα τελευταία χρόνια. Πραγματικό ερώτημα για το λαό δεν είναι το αν θα αναβαθμιστεί γεωστρατηγικά η χώρα, αν θα μετατραπεί σε κόμβο μεταφοράς Ενέργειας και εμπορευμάτων, αλλά το πώς ο τεράστιος πλούτος που υπάρχει και παράγεται εδώ, θα αξιοποιηθεί για να καλύψει τις ανάγκες του.

Η πραγματικότητα δεν χωρά παρερμηνείες και πρέπει να ειπωθεί καθαρά: Η ανάπτυξη για την οποία πασχίζει η συγκυβέρνηση θα είναι ανάπτυξη για τους λίγους, ανάπτυξη για το κεφάλαιο, που έχει σήμερα και την πραγματική εξουσία στα χέρια του. Δεν υπάρχει αυτό το νέο εφεύρημα του ΣΥΡΙΖΑ, η «δίκαιη» καπιταλιστική ανάπτυξη, αφού όσο υπάρχουν εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενοι, η ανάπτυξη θα είναι άδικη για τη μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία.

Υπάρχει πείρα και καθημερινά εμπλουτίζεται με νέες αποδείξεις ότι αυτή η ανάπτυξη για τους εργαζόμενους σημαίνει ένταση της εκμετάλλευσης, αλλιώς δεν αυξάνονται τα κέρδη. Για τους φτωχούς αγρότες και αυτοαπασχολούμενους, σημαίνει διόγκωση των πιέσεων, επιτάχυνση της καταστροφής για πολλούς από αυτούς, ένταση της δυσκολίας να αντέξουν στον ανταγωνισμό, για να συγκεντρωθεί η εμπορική - παραγωγική δραστηριότητα σε λιγότερα και πιο ισχυρά μονοπώλια, αλλιώς δεν εξασφαλίζεται η διευρυμένη αναπαραγωγή των κερδών τους. Για τη νεολαία των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων, που είναι στο σχολείο ή σπουδάζει, η ανάπτυξη αυτή σημαίνει ένταση της ανασφάλειας, των φραγμών στη μόρφωση, μεγαλύτερα εμπόδια να εργαστούν σε αυτό που σπούδασαν. Για τους συνταξιούχους, η ανάπτυξη σημαίνει τσεκούρι διαρκείας στις συντάξεις και τις προνοιακές παροχές, αφού αυτές πάντα θα αντιπαραβάλλονται με τις «αντοχές της οικονομίας», δηλαδή με τη μη διατάραξη της καπιταλιστικής κερδοφορίας, την εξασφάλιση πόρων για τη χρηματοδότηση του κεφαλαίου. Για όλους τους εργαζόμενους, ανεξάρτητα από τον κλάδο που εργάζονται, η ανάπτυξη για την οποία παλεύει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και περιλαμβάνει ως στρατηγικό σημείο της τη «γεωστρατηγική αναβάθμιση» της Ελλάδας, σημαίνει πιο βαθιά εμπλοκή σε θανάσιμους κινδύνους. Σημαίνει έντονη παρουσία του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, με τις ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις να γίνονται σημαιοφόροι στη στρατιωτική του δράση στην ευρύτερη περιοχή. Αυτή είναι η πραγματικότητα της καπιταλιστικής ανάπτυξης, που δίνει και απάντηση στο γιατί δεν εξαιρείται κανένας λαός του κόσμου από την επιθετικότητα του κεφαλαίου. 

Εξηγεί γιατί δεν υπάρχει αστικό κράτος και αστική κυβέρνηση σε οποιαδήποτε καπιταλιστική χώρα, οποιασδήποτε σύνθεσης και απόχρωσης που να έχει δώσει λύση στα καυτά εργατικά - λαϊκά προβλήματα.

Σύγκρουση με τον «μονόδρομο» της αστικής τάξης

 

Η καπιταλιστική ανάπτυξη, λοιπόν, είναι μονόδρομος μόνο για το κεφάλαιο. Για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, ο δρόμος που πρέπει να βαδίσουν βρίσκεται στον αντίποδα. Στην πάλη για την ικανοποίηση όλων των σύγχρονων εργατικών - λαϊκών αναγκών, σύμφωνα με τις δυνατότητες που παρέχει η εξέλιξη της τεχνολογίας και της παραγωγής. Προϋπόθεση είναι να ανασυνταχθεί το εργατικό κίνημα και να περάσει στην αντεπίθεση, να μπουν νέες δυνάμεις, να ζωντανέψουν τα σωματεία, οι Επιτροπές Αγώνα, να αναπτυχθεί η πάλη σε κάθε χώρο δουλειάς και σε κάθε κλάδο. Να μπουν στην άκρη οι κάλπικοι διαχωρισμοί και όλοι οι εργαζόμενοι, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι φτωχοί αγρότες να ενωθούν και αλλάζοντας τους συσχετισμούς να αποκτήσουν κοινό βηματισμό, μέσα από μια μεγάλη Κοινωνική Συμμαχία ενάντια στον καπιταλισμό και τα μονοπώλια.

Οι αγώνες που έδωσε η εργατική τάξη το προηγούμενο διάστημα, αυτοί που είναι σε εξέλιξη και όσοι προετοιμάζονται από τα ταξικά συνδικάτα συγκρούονται με όλη την γκάμα των ιδεολογημάτων που σπέρνει το κεφάλαιο για να στοιχίσει το λαό πίσω από τα κέρδη του.

Οι απεργιακές μάχες που θα δοθούν μέσα στον Ιούλη σε κρίσιμους κλάδους, όπως το Εμπόριο και ο Επισιτισμός - Τουρισμός αποτελούν σημαντική ταξική αναμέτρηση με την κυβέρνηση, την εργοδοσία, τα κόμματα και τους συνδικαλιστές της. Από την απεργία των εργαζομένων στην καθαριότητα των δήμων φάνηκε ότι κεφάλαιο και κυβέρνηση έχουν έτοιμο το οπλοστάσιό τους, για να τρομοκρατήσουν και να λοιδορήσουν όσους αγωνίζονται και διεκδικούν. 

Ομως είναι στο χέρι της εργατικής τάξης να ακυρώσει αυτόν το σχεδιασμό και το κλίμα απομόνωσης όσων συγκρούονται με αυτήν την πολιτική. Πρέπει να δυναμώσει η αλληλεγγύη ανάμεσα στους εργαζόμενους, κάθε επιμέρους αγώνας να γίνεται υπόθεση όλου του κλάδου, να γενικεύεται και να δυναμώνει η σύγκρουση με τον πυρήνα της αντιλαϊκής πολιτικής. Να πάρει επιθετική απάντηση κάθε απόπειρα συκοφάντησης των κινητοποιήσεων, των εργαζομένων που δεν υποτάσσονται στους «εθνικούς στόχους» της αστικής τάξης, δηλαδή στο τσάκισμα των δικαιωμάτων τους.

Στην προοπτική που δίνει το κεφάλαιο στο λαό, που είναι η μόνιμη φτώχεια, οι λαϊκοί αγώνες να αντιπαραβάλλουν τη δική τους προοπτική. Αυτή που συνδέεται με την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, για να πάρουν πραγματικά οι εργαζόμενοι στα χέρια τους τον πλούτο που παράγουν και να μπορέσουν να ικανοποιήσουν ολόπλευρα τις σύγχρονες ανάγκες τους.

Ριζοσπάστης