Ανανέωση

Η «Συμφωνία Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας» (MDCA) ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Ελλάδα, με την οποία παραχωρείται η βάση της Σούδας για τις ανάγκες των ΑμερικανοΝΑΤΟικών, υπογράφτηκε το 1990 και έκτοτε ανανεώνεται κάθε χρόνο, τις περισσότερες φορές «αθόρυβα», για να αποφευχθούν αντιδράσεις. Φέτος, όμως, η ετήσια ανανέωση της σύμβασης θα γίνει με «ταρατατζούμ», με την παρουσία του Αμερικανού ΥΠΕΞ, κατά πάσα πιθανότητα στις αρχές Οκτώβρη. Βέβαια, ο επικεφαλής της αμερικανικής διπλωματίας δεν έρχεται στην Ελλάδα για μια «τυπική» διαδικασία, που επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο. Ο λόγος της επίσκεψης είναι η συνέχιση του «στρατηγικού διαλόγου», που περιλαμβάνει συνολικά την αναβάθμιση της στρατιωτικής συνεργασίας Ελλάδας - ΗΠΑ, μεταξύ άλλων και την επέκταση της συμφωνίας για τη Σούδα στα οκτώ ή δέκα έτη, ώστε να υπάρξει ένας πιο μακροπρόθεσμος σχεδιασμός των υποδομών και των αμερικανοΝΑΤΟικών αναγκών. Ο «στρατηγικός διάλογος» ξεκίνησε επί ΣΥΡΙΖΑ και συνεχίζεται από τη ΝΔ στις «ράγες» της πιο ενεργούς εμπλοκής στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και τους ανταγωνισμούς, που καθιστούν το λαό μαγνήτη μεγάλων κινδύνων. Αυτό γίνεται και με την παραχώρηση της βάσης της Σούδας, που αποτελεί «πυλώνα» του αμερικανοΝΑΤΟικού σχεδιασμού στη Μεσόγειο, στη Μαύρη Θάλασσα, στη Μέση Ανατολή και τον Περσικό Κόλπο, σε μια περίοδο που κλιμακώνονται η ένταση και οι πολεμικές απειλές σε όλη αυτήν την περιοχή.

Βήμα βήμα

 

«Τέσσερα βήματα» της κυβέρνησης για την «αξιοπρεπή παράδοση του πάρκου Τρίτση στο κοινό» καταγράφει ο κυριακάτικος Τύπος, σε ένα από τα πολλά «αφιερώματα» για την άθλια κατάσταση που έχουν δημιουργήσει η υποχρηματοδότηση και η συνειδητή εγκατάλειψη από όλες τις κυβερνήσεις, ανοίγοντας την όρεξη στα κάθε είδους επιχειρηματικά συμφέροντα. Πέρα από υπαρκτά ζητήματα, που έχουν να κάνουν με τις αρμοδιότητες της Περιφέρειας, των δήμων και του φορέα διαχείρισης, ο σχεδιασμός της κυβέρνησης στο «τέλος του δρόμου» περιλαμβάνει την παραχώρηση του πάρκου για την ανάπτυξη επιχειρηματικής δράσης, την οποία πλασάρουν ως «ήπια», για να γίνει ευκολότερα αποδεκτή από τον κόσμο που επισκέπτεται μαζικά το πάρκο, βλέπει την απαράδεκτη κατάσταση και προσδοκά μια λύση. Το σενάριο της εμπορευματοποίησης του πάρκου, με το επιχείρημα ότι μόνο έτσι μπορεί να αναβαθμιστεί και να συνεχίσει να λειτουργεί, δεν είναι βέβαια της σημερινής κυβέρνησης, αλλά έχει «δουλευτεί» με τον έναν ή τον άλλο τρόπο και απ' όλες τις προηγούμενες. Προς αυτήν την κατεύθυνση μάλιστα, έχουν γίνει βήματα στο παρελθόν. Ανεξάρτητα επομένως από το αν και πώς οι επιχειρήσεις θα «πατήσουν πόδι» στο πάρκο, η «λογική» παραμένει ίδια: Απαλλαγή του κράτους από την ευθύνη της χρηματοδότησης ενός μοναδικού «πνεύμονα» πρασίνου για τα λαϊκά στρώματα της Δυτικής Αττικής και μετακύλιση του κόστους στο λαό, μέσα από την παραπέρα εμπορευματοποίηση της ανάγκης για άθληση και αναψυχή.

Yποκρισία

 

Περίσσεψε η υποκρισία της ΕΕ και των κομμάτων της για το περιβάλλον, με αφορμή την τεράστια καταστροφή από τις πυρκαγιές στον Αμαζόνιο. Είναι να απορεί κανείς πώς γίνεται ...ο λύκος να φυλάει τα πρόβατα, όταν το κυνήγι του κέρδους για τα μονοπώλια είναι ο «νούμερο 1» κίνδυνος για το περιβάλλον και όταν η πολιτική της ΕΕ θωρακίζει την εμπορευματοποίηση της γης και αντιμετωπίζει το περιβάλλον ως πεδίο δράσης για την κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων... Τις κατευθύνσεις αυτές υλοποιούν και στην Ελλάδα οι κυβερνήσεις και τα κόμματα που στήνουν καβγά για το ποιος είναι περισσότερο «ευαίσθητος» τάχα για το περιβάλλον. Δεν λένε όμως, για παράδειγμα, ότι με την «Εθνική Στρατηγική για τα Δάση», που όλοι μαζί υπηρετούν, ανοίγουν νέοι δρόμοι για την εκμετάλλευση των δασικών οικοσυστημάτων με την παραπέρα εμπορευματοποίηση της δασικής γης, για επενδύσεις στον τουρισμό και τις ΑΠΕ. Δεν λένε κουβέντα για τις τεράστιες ελλείψεις σε μέτρα και σχεδιασμό για την προστασία των δασών, που είναι έγκλημα της δικής τους αντιλαϊκής πολιτικής. Κρύβουν ότι με «πυρήνα» την κοινοτική Οδηγία - πλαίσιο του 2000 για το νερό, ενθαρρύνουν την ασύδοτη δράση του κεφαλαίου να σπέρνει τα απόβλητά του κατά το δοκούν. Κι ο κατάλογος δεν έχει τέλος... Ας αφήσουν λοιπόν την κοροϊδία. Η προστασία του περιβάλλοντος προϋποθέτει την εγρήγορση και κινητοποίηση του λαού, με αγώνες που θα βάζουν στο στόχαστρο την καπιταλιστική ανάπτυξη, την πολιτική στήριξης των κερδών του κεφαλαίου και θα φέρνουν στο προσκήνιο την ανάγκη ενός ριζικά διαφορετικού δρόμου ανάπτυξης, που μπορεί να εξασφαλίσει τη λαϊκή ευημερία.

Σήμα κινδύνου

 

Κάθε μέρα που περνάει, αποκαλύπτεται και μια νέα πλευρά της απαράδεκτης και επικίνδυνης κατάστασης που έχει δημιουργήσει στην ακτοπλοΐα το κυνήγι του κέρδους των εφοπλιστών, με την απλόχερη στήριξη όλων των κυβερνήσεων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η σύνδεση της Σαμοθράκης με την Αλεξανδρούπολη, για την οποία δεν έχει βρεθεί ακόμα μόνιμη λύση... Κι όχι μόνο αυτό, αλλά για κάθε τρύπα που πάει να μπαλωθεί, ανοίγει μια καινούργια, όπως έγινε με το πλοίο «Αρτεμις», που ανέλαβε από χτες τα δρομολόγια της γραμμής. Το συγκεκριμένο πλοίο, όμως, αποσύρθηκε από μια άλλη, επιδοτούμενη αλλά λιγότερο «εμπορική» γραμμή, καθώς μέχρι τώρα εκτελούσε δρομολόγια ανάμεσα σε 14 νησιά των Κυκλάδων. Εξυπηρετούσε δηλαδή (με τεράστιες ελλείψεις βέβαια) την ενδοκυκλαδική σύνδεση για τους κατοίκους και τους επισκέπτες της περιοχής, που τώρα μένουν χωρίς καράβι. Οποια πέτρα κι αν σηκώσεις στην ακτοπλοΐα, θα βρεις από κάτω το κέρδος των εφοπλιστών, που με τους νόμους όλων των κυβερνήσεων δρομολογούν, αποδρομολογούν ή μετακινούν τα πλοία τους από γραμμή σε γραμμή ανάλογα με το τι τους συμφέρει και όχι βέβαια με κριτήριο τις ανάγκες νησιωτών και επιβατών. Το φετινό καλοκαίρι, μάλιστα, με τις απανωτές βλάβες, τις καθυστερήσεις και τις «προσαράξεις», εξέπεμψε σήμα κινδύνου για την ίδια την ασφάλεια, ακόμα και τη ζωή ναυτεργατών και επιβατών στη θάλασσα.

Ριζοσπάστης   Τρίτη 27 Αυγούστου 2019