24/4/22, σχόλιο ΣΥΡΙΖΑ για τη νίκη Μακρόν στις προεδρικές εκλογές: «Η ήττα της Λεπέν και η νίκη Μακρόν είναι μήνυμα υπέρ της δημοκρατίας στην Ευρώπη, αλλά και προειδοποίηση. Δεν μπορεί να εφησυχάζει κάνεις και ιδιαίτερα οι αριστερές, προοδευτικές δυνάμεις. Η ήττα της ακροδεξιάς - που ξεπέρασε σήμερα το 40% - και των νεοφιλελεύθερων και συντηρητικών πολιτικών που την ενισχύουν αποτελεί τη μέγιστη προτεραιότητα. Η αντιμετώπισή τους απαιτεί ενωτικές πρωτοβουλίες και συμπόρευση των προοδευτικών δυνάμεων».
19/6/22, ανάρτηση του Αλ. Τσίπρα για την ήττα Μακρόν στις βουλευτικές εκλογές: «Η ήττα Μακρόν είναι ήττα της ν/φ πολιτικής του. Ελπίδα η ισχυρή ενίσχυση της Αριστεράς. Κίνδυνος η Ακροδεξιά και η αποχή. Το μήνυμα ισχυρό και σαφές: Επείγουσα η αλλαγή πολιτικής και στήριξη της κοινωνίας πριν βυθιστεί στη βαρβαρότητα. Και στη Γαλλία και στην Ελλάδα και παντού».
Θα μπορούσε κανείς να αναρωτηθεί πώς γίνεται ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας να πανηγυρίζουν τόσο με τη νίκη του Μακρόν στις προεδρικές εκλογές, όσο και με την ήττα του Μακρόν στις βουλευτικές εκλογές και θα είχε δίκιο. Θα μπορούσε επίσης να αναρωτηθεί, αν αυτός ο Μακρόν, του οποίου την ήττα «χαιρετίζει» ο Αλέξης Τσίπρας, είναι ο ίδιος Μακρόν που τον φιλοξενούσε ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας στην Πνύκα πριν λίγα χρόνια, για να βγάζει λόγους υπέρ της «δημοκρατίας», την περίοδο μάλιστα που η κυβέρνηση του Γάλλου πρόεδρου μετέτρεπε τα σχολικά προαύλια σε «κρατητήρια» μαθητών που αγωνίζονταν. Ναι, είναι ο ίδιος Μακρόν. Ωστόσο θα αδικούσε κανείς τον ΣΥΡΙΖΑ, αν τον κατήγγειλε απλά για μία ακόμη κωλοτούμπα. Είναι πολύ πιο ουσιαστικές και πολύτιμες για τις ελίτ οι παρεμβάσεις του για τα δύο εκλογικά αποτελέσματα στη Γαλλία.
1. «Η ισχυρή ενίσχυση της Αριστεράς» μπάζει από παντού. Πόσο αριστερό είναι το καπέλο Μελανσόν; Τόσο που το επαινούν οι Γάλλοι βιομήχανοι, τόσο που ο ίδιος αποτελούσε τον «κλασικό ΠΑΣΟΚο» προηγούμενων αντιλαϊκών κυβερνήσεων της Γαλλίας. Από αυτούς που για παράδειγμα διαφωνούσαν ως σύμβουλοι της γαλλικής κυβέρνησης με τον πόλεμο στο Ιράκ το 2003, αλλά δεν τους κούνησε τίποτα από το στασίδι τους. Από αυτούς που πήραν πάνω τους κρίσιμες επιλογές, όπως η στήριξη του «ΝΑΙ» στο γαλλικό δημοψήφισμα για τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, δηλαδή για τη ληξιαρχική πράξη γέννησης της ΕΕ. Τόσο αριστερός ο Μελανσόν που θυμίζει Μπίστη ή Σημίτη!
2. Ο ΣΥΡΙΖΑ με αφορμή τις προεδρικές εκλογές, όπως είδαμε παραπάνω, σημείωνε πως «η ήττα της ακροδεξιάς και των νεοφιλελεύθερων πολιτικών... απαιτεί ενωτικές πρωτοβουλίες και συμπόρευση των προοδευτικών δυνάμεων». Τα άκουσε αυτά σύσσωμη η γαλλική σοσιαλδημοκρατία και το κατ' όνομα και μόνο Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα ενώθηκαν, έβαλαν μπροστά και την παλιά καραβάνα της σοσιαλδημοκρατίας και τελικά η Λεπέν (η ακροδεξιά δηλαδή) τετραπλασίασε τους βουλευτές της! Πώς έγινε αυτό; Για να δώσει κανείς απάντηση, σίγουρα πρέπει να απορρίψει διάφορες εύκολες και διαψευσμένες - εκατοντάδες φορές σε όλα τα μήκη του πλανήτη - «αναλύσεις» όπως αυτή που υιοθετεί ο ΣΥΡΙΖΑ.
Η ακροδεξιά είναι ένα πολύτιμο εργαλείο του συστήματος που επιστρατεύεται όποτε το μεγάλο κεφάλαιο έχει ανάγκη να περάσει «δια πυρός και σιδήρου» τα σχέδιά του σε βάρος των λαών, στον πολύμορφο "πόλεμο" του συστήματος ενάντια στα εργατικά λαϊκά συμφέροντα. Αν η ακροδεξιά ταΐζεται από τη μία με την υιοθέτηση της σκοταδιστικής, ρατσιστικής της ατζέντας από τη «δεξιά», από την άλλη ταΐζεται από τη σοσιαλδημοκρατία. Γιατί η εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής της ΕΕ και των μονοπωλίων στο όνομα της «αριστεράς» και της «προόδου», όπως κάνουν διαχρονικά οι σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις, τελικά οδηγούν στην παραπέρα ενίσχυση της συντηρητικοποίησης, ακόμα και της ακροδεξιάς. Τελικά «απενεχοποιούν» τους πιο μύχιους πόθους του μεγάλου κεφαλαίου, απελευθερώνουν τις πιο «μαύρες» εφεδρείες του συστήματος.
Ο κίνδυνος να βυθιστούν τα εργατικά λαϊκά στρώματα στη βαρβαρότητα είναι εδώ. Ο δρόμος για να βγουν, όμως, από τον βούρκο της εκμετάλλευσης, των πολέμων, της ενεργειακής φτώχειας δεν βρίσκεται στην πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί ως «αλλαγή πολιτικής» ο ΣΥΡΙΖΑ εννοεί μία κλασική, κυβερνητική εναλλαγή, από αυτές που έχει φάει με το κουτάλι ο λαός. Από αυτές που κάθε φορά ξεκινούσαν με τη φόρα της «ελπίδας» και κατέληγαν να κάνουν την πιο βρώμικη δουλειά του κεφαλαίου, προσθέτοντας περισσότερα βάρη στον λαό και απελευθερώνοντας όλο και περισσότερο το πεδίο κερδοφορίας για τους λίγους. Από αυτές που, όταν ξοφλάνε ως κυβερνήσεις και περνάνε σε θέσεις αντιπολίτευσης, δεν μπορούν να διαχωριστούν σε κρίσιμα ζητήματα ούτε από την κυβέρνηση της ΝΔ.
Οι τοποθετήσεις τόσο του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και των άλλων αστικών κομμάτων, μαρτυρούν βασικά τη σταθερή τους προσήλωση στα «ιερά και τα όσια» της ΕΕ και του συστήματος. Η συμπόρευση δυνάμεων κάτω από τις σημαίες και τους στόχους της αστικής τάξης, της ΕΕ, του ΝΑΤΟ τις καθιστά αυτόματα συντηρητικές, γιατί η πρόοδος βρίσκεται στην αντίθετη κατεύθυνση. Βρίσκεται στη σύγκρουση με τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα που για τα κέρδη τους βυθίζουν τον λαό στη φτώχεια. Στη σύγκρουση με την άρχουσα τάξη και τους «συμμάχους» της που σέρνουν τον λαό στο σφαγείο του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Στον αγώνα για να κερδηθούν τώρα ανάσες ανακούφισης για τον λαό μας, δρόμος που περνάει μέσα από τη συμμετοχή στα σωματεία, στα συνδικάτα, στο εργατικό λαϊκό κίνημα και όχι από την αναμονή σωτήρων, που κάθε φορά εκμεταλλεύονται την οργή του λαού για να την καταθέσουν την επόμενη των εκλογών στο σύστημα. Η ελπίδα βρίσκεται στη συμπόρευση με το ΚΚΕ, στις εκλογές και στους αγώνες για να ανθίσει η οργή, γιατί ασπίδα για τα εργατικά λαϊκά συμφέροντα είναι ο αγώνας για σύγχρονα δικαιώματα, για να δυναμώσει μέσα στον λαό η μόνη προοπτική που απαντάει υπέρ των δικών του συμφερόντων σήμερα: Ο σοσιαλισμός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου