Στις 24 Δεκέμβρη 2008, πεθαίνει ο θεατρικός συγγραφέας Χάρολντ Πίντερ.
Ο Πίντερ γεννήθηκε στο εργατικό προάστιο του Χάκνι, στο Ανατολικό Λονδίνο, το 1930, όπου πέρασε τα παιδικά και νεανικά του χρόνια. Ο πατέρας του ήταν ράφτης εβραϊκής καταγωγής.Αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σπίτι του από τα εννιά έως και τα 12 χρόνια του. Το 1949, κατηγορήθηκε ως αντιρρησίας συνείδησης, επειδή αρνήθηκε να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία.
Εμφανίζεται ως ποιητής το 1950 στο λονδρέζικο περιοδικό"Ποίηση". Ξεκινά την επαφή του με το θέατρο ως ηθοποιός. Το 1948 γίνεται δεκτός στη Βασιλική Ακαδημία Δραματικής Τέχνης. Ενα χρόνο αργότερα την eγκαταλείπει και περιοδεύει, μέχρι το 1957, με διάφορους θιάσους ρεπερτορίου, σε επαρχιακά θέατρα.
Συνολικά, έγραψε 29 θεατρικά έργα. Υπήρξε και ποιητής, ενώ είχε γράψει και σενάρια για ταινίες, πολλά εκ των οποίων ήταν προσαρμογή των έργων του για τον κινηματογράφο. Είχε σκηνοθετήσει και πολλές θεατρικές παραστάσεις.
Αν και τα νεανικά του έργα χαρακτηρίζονται απο "απολίτικους" ήρωες, στην πορεία ριζοσπαστικοποιήθηκε και τις τελευταίες δεκαετίες της ζωής του ήταν μια σθεναρή,ανυποχώρητη φωνή διαμαρτυρίας για τα εγκλήματα του ιμπεριαλισμού: Απο την
την καταγγελία του Ρήγκαν και της Θάτσερ την δεκαετία του 80, την υπεράσπιση των πολιτικών κρατουμένων στην Τουρκία (τότε που ταξίδεψε στη χώρα μαζί με τον Αρθουρ Μίλερ), της γενοκτονίας των Κούρδων και της στήριξης των δικτατοριών στη Λατινική Αμερική από τις ΗΠΑ, μέχρι την την καταγγελία της επιδρομής στη Γιουγκοσλαβία και της εισβολής στο Ιράκ, ο Πίντερ βρέθηκε στην πρώτη γραμμή της υπεράσπισης των λαών.
Το 2005, η Σουηδική Ακαδημία του απονέμει το Νόμπελ Λογοτεχνίας, χωρίς φυσικά να αναμένει αυτό που ακολούθησε και θα μείνει στην ιστορία των Νόμπελ.
Έκπληκτα τα μέλη της Σουηδικής Ακαδημίας και οι νομπελίστες στην κατάμεστη αίθουσα στη Στοκχόλμη, ακούν και βλέπουν τον Πίντερ,σε ένα μήνυμα σε βίντεο-οθόνη απο το κρεβάτι του νοσοκομείου, το οποίο είναι μια αιχμηρή καταγγελία των εγκλημάτων του Ιμπεριαλισμου.
Αποσπάσματα απο την ιστορική ομιλία:
"..η πλειοψηφία των πολιτικών, όπως όλοι είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε, ενδιαφέρονται όχι για την αλήθεια αλλά για την εξουσία και την διατήρησή της. Για να διατηρηθεί η πολιτική εξουσία είναι αναγκαίο οι πολίτες να παραμείνουν στην αμάθεια, να αγνοούν την αλήθεια, ακόμα και την αλήθεια της δικής τους ζωής. Ως εκ τούτου, ό,τι μας περιβάλλει είναι ένα απέραντο υφαντό από ψέματα, από τα οποία τρεφόμαστε.
Όπως ξέρετε, η δικαιολογία για την εισβολή στο Ιράκ ήταν ότι ο Σαντάμ Χουσεΐν διέθετε ένα εξαιρετικά επικίνδυνο οπλοστάσιο όπλων κάποια από τα οποία μπορούσαν να πυροδοτηθούν μέσα σε 45 λεπτά, προκαλώντας τον όλεθρο. Μας διαβεβαίωσαν ότι αυτή ήταν η αλήθεια. Δεν ήταν.
Μας είπαν ότι το Ιράκ συνεργάζεται με την "Αλ Κάιντα" και ότι είναι συνυπεύθυνο για την κτηνωδία της 11ης Σεπτεμβρίου. Μας διαβεβαίωσαν ότι αυτή ήταν η αλήθεια. Δεν ήταν.
Μας είπαν ότι το Ιράκ απειλεί την παγκόσμια ασφάλεια.Μας διαβεβαίωσαν ότι ήταν αλήθεια. Δεν ήταν...
..μετά το τέλος του Β” Παγκοσμίου Πολέμου, οι ΗΠΑ στήριξαν και σε πολλές περιπτώσεις εξέθρεψαν κάθε δεξιά στρατιωτική δικτατορία στον πλανήτη. Αναφέρομαι στις χώρες: Ινδονησία, Ελλάδα, Ουρουγουάη, Βραζιλία, Παραγουάη, Αϊτή, Τουρκία, Φιλιππίνες, Γουατεμάλα, Ελ Σαλβαδόρ και φυσικά στη Χιλή.
Δεν υπάρχει ούτε κάθαρση ούτε συγχώρεση για τις ΗΠΑ μετά τον τρόμο που επέβαλαν στο Χιλή το 1973.
Εκατοντάδες χιλιάδες θάνατοι σημειώθηκαν σε όλες αυτές τις χώρες. Συνέβησαν στα αλήθεια; Και για όλους αυτούς ευθύνεται η αμερικανική εξωτερική πολιτική; Η απάντηση είναι ναι...τα εγκλήματα των ΗΠΑ υπήρξαν συστηματικά, διαρκή, διεφθαρμένα, ανήθικα, αμείλικτα αλλά ελάχιστοι άνθρωποι μίλησαν γι’ αυτά...
...φέραμε τα βασανιστήρια, τις έξυπνες βόμβες, το απεμπλουτισμένο ουράνιο, τις αμέτρητες τυφλές δολοφονίες, την εξαθλίωση και τον θάνατο στον ιρακινό λαό και είπαμε πως φέραμε "ελευθερία και δημοκρατία στη Μέση Ανατολή".
Πόσους ανθρώπους πρέπει να σκοτώσετε προκειμένου να χαρακτηριστείτε κατά συρροή δολοφόνοι και εγκληματίες πολέμου; Εκατό χιλιάδες; Είναι ένας αρκετά μεγάλος αριθμός, θα έλεγα..
....τις πρώτες μέρες της εισβολής δημοσιεύτηκε μια φωτογραφία στις πρώτες σελίδες των βρετανικών εφημερίδων στην οποία ο Τόνι Μπλερ φιλούσε στο μάγουλο ένα μικρό αγόρι απ’ το Ιράκ. "Ένα παιδάκι, γεμάτο ευγνωμοσύνη", έγραφε η λεζάντα.
Λίγες μέρες αργότερα, σε εσωτερικές σελίδες δημοσιεύτηκε ένα ρεπορτάζ και μια φωτογραφία ενός άλλου, 4χρονου αγοριού χωρίς χέρια. Η οικογένειά του ανατινάχτηκε από έναν πύραυλο. Μόνο εκείνο είχε επιζήσει. "Πότε θα έχω τα χέρια μου ξανά", ρωτούσε το παιδί.
Δεν διαβάσαμε τη συνέχεια. Φυσικά αυτό το αγόρι δεν το κράτησε ο Τόνι Μπλερ στην αγκαλιά του, ούτε βέβαια το σώμα οποιουδήποτε άλλου ακρωτηριασμένου παιδιού, ούτε κάποιο σώμα βουτηγμένο στο αίμα. Το αίμα είναι βρώμικο. Σου λερώνει το πουκάμισο και τη γραβάτα όταν πρόκειται να κάνεις δηλώσεις στην τηλεόραση...
...πιστεύω ότι παρά τα τεράστια, υπαρκτά εμπόδια, υψίστης σημασίας υποχρέωση που μας αφορά όλους, εμάς τους πολίτες, είναι να έχουμε ατρόμητη, απαρέγκλιτη, άγρια πνευματική αποφασιστικότητα για να ορίσουμε την πραγματική αλήθεια της ζωής μας και της κοινωνίας μας..εάν μια τέτοια στάση δεν ενσωματωθεί στο πολιτικό μας όραμα δεν έχουμε ελπίδα να αποκαταστήσουμε ό,τι σχεδόν έχουμε χάσει: την ανθρώπινη αξιοπρέπεια".
Ο Χάρολντ Πίντερ πέθανε το 2008.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου