Να απορρίπτουν τις τροπολογίες για την κατάργηση του ΦΠΑ σε βασικά είδη λαϊκής κατανάλωσης, στα καύσιμα και στην Ενέργεια.
Να απορρίπτουν και τις προτάσεις για ουσιαστικό έλεγχο των «πόθεν έσχες».
Να απορρίπτουν χωρίς δεύτερη κουβέντα και την παραμικρή απόπειρα ανακούφισης των εργαζομένων, που έχουν διαλυθεί από τη φοροληστεία και τη φτώχεια.
Δεν θέλουν καν να ακούν οτιδήποτε μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τα κέρδη των ομίλων.
Κάπως τους «γυρίζει το μάτι» με τη διεκδίκηση του αυτονόητου, με το να έχει δηλαδή ο κόσμος στον 21ο αιώνα ρεύμα, θέρμανση και φαγητό. Δεν προδίδουν τις δεσμεύσεις τους στην ΕΕ και τα Χρηματιστήρια, για την «απελευθέρωση» της Ενέργειας και τις «δημοσιονομικές αντοχές».
Σήμερα, όπως και πάντα, δύο κόσμοι βρίσκονται σε σύγκρουση. Μια σύγκρουση όμως τόσο σφοδρή, όσο ποτέ.
Πιο μοντέρνα, πιο ύπουλη, αλλά πάντα το ίδιο αιματοβαμμένη. Μόνο που τώρα παρατηρούμε πως το σκηνικό αυτής της σύγκρουσης κάπως διαφοροποιείται. Σαν κάτι να αρχίζει να σαλεύει, σαν να ξυπνούν σιγά σιγά από έναν δηλητηριώδη λήθαργο ακόμη κι αυτοί που κάποτε πίστεψαν στα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, στην καθιερωμένη προεκλογική υποκριτική λαίλαπα. Είναι τόσο καθαρό πλέον πως αυτός ο κατήφορος που δημιούργησαν οι «σωτήρες» δεν μπορεί να έχει τέλος και πως η επίθεση που βιώνουμε καθημερινά στη ζωή μας, είναι αμείλικτη και άνευ προηγουμένου.
Από τη μια ο παλιός κι από την άλλη ο νέος κόσμος. Το παρελθόν και το μέλλον. Πάντα η ίδια ιστορία. Οι εκμεταλλευτές από τη μια κι απέναντί τους αυτοί που μια ζωή βάζουν το «εμείς» πάνω από το «εγώ». Σε λίγους μήνες θα πρέπει να επιλέξουμε αν η ζωή μας θα αλλάξει προς το καλύτερο ή προς το - ακόμη - χειρότερο. Αν θα επιτρέψουμε να επαναληφθούν τα λάθη που οδήγησαν σ' αυτό που ζούμε σήμερα.
Αν θα παγιδευτούμε στη μοιρολατρία, στην ηττοπάθεια, στις αυταπάτες και τα ψευτοδιλήμματα. Αν δεν τολμήσουμε την ανατροπή και εγκλωβιστούμε στην εξαθλιωμένη ζωή που επιφυλάσσει η λάθος επιλογή.
Τώρα, σ' αυτό το πιο βαθύ σκοτάδι, που πέφτει πάντα πριν το ξημέρωμα, τώρα που η δουλειά, η μόρφωση, η υγεία δεν είναι πλέον δικαιώματα, ενώ οι έννοιες «δικαιοσύνη», «αρχές» και «αξίες» είναι άγνωστες λέξεις, είναι η στιγμή να αποφασίσουμε. Θα συμβιβαστούμε με τη βεβαιότητα ότι οι επόμενες γενιές θα ζήσουν χειρότερα από μας;
Θα δεχτούμε αυτόν τον εμπαιγμό με τα επιδόματα της ανακύκλωσης της φτώχειας;
Θα συναινέσουμε στην πολιτική της ισοπέδωσης και της κατάργησης των λαϊκών κατακτήσεων;
Θα επιβεβαιώσουμε τον Μενέλαο Λουντέμη που έλεγε πως «η λακωνικότερη ιστορία του κόσμου είναι η ιστορία των δειλών ανθρώπων»;
`Η θα ανασυνταχτούμε να δούμε πώς θα αλλάξουμε έναν κόσμο που βολεύει μόνο τους λίγους, βάζοντας μια «Σεμνή υπογραφή στις λεωφόρους του μέλλοντος»;
Θα γίνει αυτό η ακατανίκητη δύναμή μας;
Θέλει δουλειά, βέβαια, μια τέτοια απόφαση. Θέλει πίστη και πείσμα για τον στόχο.
Ασφαλώς!
Ποτέ, τίποτε στη δική μας πλευρά της ιστορίας δεν χαρίστηκε. Και το πιο απλό δικαίωμα και η πιο μικρή νίκη και το πιο μικρό βήμα για το δίκιο και την κοινωνική απελευθέρωση κατακτήθηκαν με ανυποχώρητο αγώνα.
Ο,τι σπουδαίο και μεγάλο πέτυχε αυτή η χώρα, ό,τι πιο προοδευτικό και καλό, το πέτυχε ο ίδιος ο λαός, εμείς οι ίδιοι, καμιά εξουσία, κανένας «σύμμαχος». Εμείς! Το κέρδισαν όσοι πήγαν κόντρα σε συμβιβασμούς και σε όλα εκείνα τα «εφικτά» και τα «ρεαλιστικά» των κυβερνώντων, των προϊσταμένων τους και αυτών που χρησιμοποιούν την τρομολαγνεία για το συμφέρον τους.
Ενας δρόμος υπάρχει μπροστά μας και είναι αυτός που οδηγεί σε μια δίκαιη κοινωνία. Η εποχή μας, αυτή στην οποία ζουν τα παιδιά μας, οι γονείς μας, οι φίλοι μας κι εμείς, δεν θα επιτρέψουμε να μετατραπεί σε ένα σκοτεινό διάλειμμα στην πορεία αυτού του κόσμου. Ο κόσμος που ζούμε μπορεί να αλλάξει και θα αλλάξει.
Κι αυτό θα γίνει μόνο αν πιστεύοντας στο αναπόφευκτο της αλλαγής, ενισχύσουμε το κόμμα που - χρόνια τώρα - είναι το μόνο που αγωνίζεται ενάντια στην εκμετάλλευση, στα εγχώρια και ξένα κέντρα αποφάσεων, σ' αυτούς που ελέγχουν τις αγορές, τους ενεργειακούς δρόμους, τους εξοπλισμούς, που αλλάζουν σύνορα, κάνουν πολέμους και βυθίζουν τον κόσμο στη φτώχεια, την πείνα και τον εξευτελισμό. Σ' αυτό που είναι το μόνο που αντιστέκεται και πολεμάει μέσα κι έξω από τη Βουλή, για να μην περάσουν κάθε φορά τα μέτρα εκείνα που σφίγγουν όλο και πιο πολύ τη θηλιά στον λαιμό μας.
Που έστω και με 15 βουλευτές κόβει τη φόρα της επίθεσης εναντίον μας, που έχει αποδείξει πως όσοι υιοθετούν τα «δεν υπάρχει εναλλακτική» ή τη λογική του «μικρότερου κακού» ή απέχουν, πέφτουν στην παγίδα των εκμεταλλευτών τους. Είμαστε δίπλα του, γιατί είναι τιμή να είμαστε μ' αυτούς που τα όνειρά τους τα πληρώνουν μετρητοίς, είναι τιμή η συμπόρευση με τους έντιμους.
Κι όπως έλεγε ο Λένιν, που πέθανε μια τέτοια μέρα, το 1924, «η εντιμότητα στην πολιτική είναι αποτέλεσμα της δύναμης, ενώ η υποκρισία αποτέλεσμα της αδυναμίας».
Εξαιρετικό
ΑπάντησηΔιαγραφή