Φεύγει
το 2021 και μαζί του δυστυχώς η ευκαιρία για μια σοβαρή αποτίμηση του
τι διαθέτει σε ποιότητα, κατάσταση και ποσότητα η ελληνική κάβα με τις
διακόσιες φιάλες αθάνατου, κατά τον ποιητή, κρασιού του '21. Και αντί να
μεθύσουμε μ' αυτό, κατά την προτροπή του Παλαμά, που ενέπνευσε τους
νεαρούς πολεμιστές του '40 και της Εθνικής Αντίστασης, ζαλιστήκαμε και
φοβηθήκαμε και αενάως μπουρδολογήσαμε μ' ένα πανδημικά ανακατεμένο
αλφάβητο που άρχισε απ' την άλφα και τη βήτα, ύστερα την όμικρον, και
ποιος ξέρει αύριο ποια μετάλλαξη, που μας χτύπησε κατάστηθα και
κατακούτελα, μαζί μ' όλους τους λαούς του κόσμου.
Θέμε δε
θέμε, στον απολογισμό που εθιμοτυπικά κατακλύζει και τον δημόσιο και
τον ιδιωτικό λόγο όταν τσαλακώνονται και πετιούνται οι τελευταίες
σελίδες της ετήσιας «ατζέντας», η πανδημία του κορονοϊού ήρθε και
άνοιξε, ξεκλείδωσε αυτό το μαύρο κουτί, που συνήθως ψάχνουμε μετά από
κάθε πτώση. Του εαυτού, της κοινωνίας, του τόπου, και εντέλει του κόσμου
όλου. Μίση και πάθη, βορβορώδεις εγωισμοί, θεότυφλες προκαταλήψεις,
θηριώδης αδιαφορία για τον διπλανό, μνησίκακοι πανηγυρισμοί όσων
επιζούν, έστω και προσωρινά... Ολα τα κακά της εκπεσμένης, σε
καταναλωτική, καπιταλιστικής «δημοκρατίας» ήρθαν και κάνουν ακροβατικά
στο τσίρκο της ανασφάλειας και του φόβου.
Με
μπερδεύουν και με ζαλίζουν οι αριθμοί. Οχι μόνον αυτοί των κρουσμάτων,
αλλά και κάποιοι άλλοι αναγουλιάρηδες. Γιατί βλέπω αριθμό πνιγμένων
δεκάδων μεταναστών στη Μεσόγειο, κι από δίπλα διαβάζω πως πριν τελειώσει
η χρονιά έχουν παραγγελθεί πάνω από χίλια υπερπολυτελή κότερα - γιοτ,
απ' αυτούς που θησαύρισαν από την πανδημία. Κι εκεί που πάω να
παρηγορηθώ ακουμπώντας τη σκέψη μου στη θάλασσα, όπως όλοι όσοι
προσπαθούμε να ξεφύγουμε απ' τη μέγγενη του χειμώνα, βλαστημάω και
κολάζομαι βάζοντας αδικοπνιγμένα πτώματα πλάι στα ίσαλα των γιοτ. Κι
αναζητώ επαναπροώθηση της καρδιάς και του νου στη ρίζα του καλού, που
είναι σύμφυτο του ανθρώπου κι άλλωστε αναγνωρίζεται μόνο από τα έλλογα
όντα.
Δεν είναι δύσκολο τελικά, σύντροφοι, ο καλός φίλος,
ο συμπάσχων συναγωνιστής, η παρέα που νοιάζεται και για τη διπλανή,
αυτός που έχει δυο δεκάρες κι είναι πλούσιος επειδή τις μοιράζεται,
αυτός που δεν έχει αλλά ξέρει να αγκαλιάζει και να αγκαλιάζεται, το
πιτσιρίκι που θέλει να προστατέψει τον παππού και τη γιαγιά, οι
συνάδερφοι που θ' ανησυχήσουν άμα δεν φανείς, είναι πιο πολλοί αυτοί που
δεν μεταλλάχτηκαν στη βασανιστική εποχή απ' αυτούς που ξεχωρίζουν απ'
τα αγκάθια ή απ' την κακοσμία που απλώνουν γύρω τους. Είναι αυτοί που
έφτιαξαν μικρότερα μελομακάρονα φέτος, όχι γιατί είναι σικ και
διαιτητικό, αλλά για να φτουρήσουν για περισσότερους. Θα μου πεις πώς το
ξεχωρίζεις όταν το τρως. Είναι απλό. Οι πρώτοι θα σου σερβίρουνε ένα ή
δύο σε πιατάκι του καφέ, κι οι άλλοι θα σου τείνουν την πιατέλα κι ας
είναι πλαστική.
Θαρρώ λοιπόν πως ο
απολογισμός μπορεί να είναι κι αφετηρία, και μάλιστα με έμπνευση για τη
χρονιά με τα τρία δυάρια, αλλά όχι και τα τρία κακά της μοίρας μας.
Μένει μόνο να βγούμε στ' αλώνια της ζωής και της δουλειάς και της
προσπάθειας και των αγώνων και της ανθρωπιάς και να αναμετρηθούμε. Με
τους καπιτάλες, τα ζόμπι, τους χρήσιμους ηλίθιους, τους άσχετους και
τους ανόητους, που θέλουν να αποκεφαλίσουν τον διπλανό τους Γιάννη γιατί
ζηλεύουν τη Σαλώμη που χορεύει. Είμαστε περισσότεροι. Και μπορούμε
περισσότερα, και διεκδικούμε τα πάντα για τους πάντες.
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου